کمیته فنی فدراسیون فوتبال کجاست انتخاب مربیان پایه فوتبال بدون معیار فدراسیون فوتبال همچنان اشتباهات گذشته را تکرار می‌کند و برای انتخاب مربیان رده‌های پایه هیچ متر و معیاری ندارد و به آینده هم توجهی ندارد. به گزارش مهر، علی فتح‌ا…زاده در خاطراتی که همیشه از سفرش به لورکوزان تعریف می‌کند می‌گوید: «یک نفر با […]
کمیته فنی فدراسیون فوتبال کجاست
انتخاب مربیان پایه فوتبال بدون معیار
فدراسیون فوتبال همچنان اشتباهات گذشته را تکرار می‌کند و برای انتخاب مربیان رده‌های پایه هیچ متر و معیاری ندارد و به آینده هم توجهی ندارد.
به گزارش مهر، علی فتح‌ا…زاده در خاطراتی که همیشه از سفرش به لورکوزان تعریف می‌کند می‌گوید: «یک نفر با کالموند – مدیر لورکوزان- همه جا می‌رفت و می‌آمد. پرسیدم این بنده خدا چه کاره است که همه جا هست؟ کالموند گفت: ایشان مدیر آینده لورکوزان است پس از بازنشستگی من».
در واقع لورکوزان داشت مدیر آینده‌‌اش را پنج سال قبل از بازنشستگی مدیر کنونی می‌ساخت. به کی‌روش و برنامه‌هایش هم که نگاه می‌کنیم بعضاً دو سال بعد را به روز و ساعت و محل تمرین برنامه‌ریزی کرده و دقیقاً می‌داند چه روزی باید کجا باشد؟ اینجا ما اما برنامه‌ریزی زیادی نداریم.
این پرسش‌ها را ببینید: چه کسی مربی تیم جوانان را انتخاب می‌کند؟ چگونه است که این انتخاب‌ها در رده‌های پایه هیچ متر و معیاری ندارند؟ کمیته فنی کجاست که بیاید و از انتخاب خودش دفاع کند؟
این پرسش‌های بی‌جوابی است که پاسخ به آنها چراغ راه آینده خواهد شد و مهدی تاج باید به این موضوع رسیدگی کند. در واقع باید از خودش و از کمیته فنی فدراسیون فوتبال کنونی و حتی از کمیته‌های فنی فدراسیون‌های گذشته سؤال کند که چرا نیمکت تیم‌های فوتبال ایران در رده‌های پایه انقدر ارزان سپرده می‌شوند و این همه بی‌برنامه؟
چرا اینجا علی دایی روی نیمکت نیست تا برای آینده تیم ملی ایران را هم در دست بگیرد و هم خودش تجربه کند و هم بازیکنان را بسازد و بالا ببرد و برترین‌ها را برای تیم ملی داشته باشد؟ دقیقاً اینجا جای علی دایی است، اگر نپذیرد جای مربیان تحصیل‌کرده و اروپا دیده دیگر است. جای آنها که تجربه دارند، کارنامه دارند و بین‌المللی هستند. امیرحسین پیروانی، اکبرمحمدی، علی دوستی‌مهر و … همه بر‌ترین مربیان هستند در سازندگی و در استعدادیابی اما وقتی رسیدیم به جام‌جهانی باید علی دایی روی نیمکت تیم ملی برود.
این نیمکت مهم‌تر و ساختاری‌تر از تیم ملی بزرگسالان است اما فدراسیون فوتبال ایران هرگز انگار دوست ندارد اینجا پول هزینه کند. دوست ندارد اینجا یک مربی بزرگ بنشاند و پولش را هم بدهد.
تصور کنید مربی تیم جوانان یا امید علی‌دایی باشد آیا اسپانسر‌های بیش‌تری برای این مسابقات پا پیش نمی‌گذارند؟ باید یاد بگیریم پله‌پله جلو برویم و برای به دست آوردن مقام‌های بزرگ برنامه‌ریزی کنیم و هزینه‌‌اش را بپذیریم.
اگر دایی سرمربی تیم جوانان ایران بود و بعد سرمربی تیم امید ایران می‌شد، می‌توانست تا چند سال بعد که مربی تیم بزرگسالان می‌شود دو تا جام‌جهانی دیده باشد و پر از تجربه باشد اما کلاً هیچ برنامه‌ای برای تیم‌های پایه و حتی بزرگسال نداریم.
امیرحسین پیروانی که تاکنون هیچ کجا مربیگری نکرده و آینده بزرگی ندارد. (مثل اکبر محمدی، مثل دوستی مهر، مثل درخشان و …) اصالتاً چرا باید نیمکت تیم ملی ایران – در رده جوانان – به او برسد؟ قرار بوده با او چه کنیم؟ آیا نیمکت تیم ملی ایران کارگاه مربی‌سازی است؟
اشتباه نکنید باور ما این نیست که امیرحسین پیروانی مربیگری بلد نیست، بلکه بر این باوریم که باید بیاید و در لیگ دسته اول و لیگ برتر و سپس در جام باشگاه‌های آسیا خودش را نشان بدهد تا با سنگ محک، درست وزن شود. بعد اگر کارنامه بزرگی داشت نیمکت تیم ملی ایران را به او بدهیم.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.