بررسی وضعیت ایمنی وسایل بازی در کشور

بررسی وضعیت ایمنی وسایل بازی در کشور

در این ایام سال به دلیل شرایط آب و هوایی مناسب‌تر، اغلب افراد سعی می‌کنند بخشی از اوقات فراغت خود و کودکانشان را به گشت و‌گذار در پارک‌ها و استفاده از وسایل بازی اختصاص دهند.

به گزارش سینا پرس، سالیان سال است که با شروع فصل گرما،دغدغه ناایمن بودن و غیراستاندارد بودن وسایل بازی در پارک‌ها و اماکن تفریحی پررنگ می‌شود و مسؤولان نیز هر بار توضیحاتی در این باره ارایه می‌دهند اما، این معضل همچنان ادامه دارد.

براساس پژوهش‌هایی که در این زمینه صورت گرفته است، ۶۸ درصد وسایل بازی موجود در پارک‌ها و شهرهای بازی می‌تواند مخاطرات و آسیب‌هایی را برای کودکان به همراه داشته باشد.

عدم مراقبت و نگهداری تجهیزات پارکی باعث شده که مخاطرات ناشی از حرکت، دویدن و راه رفتن بر روی کفپوش‌های نصب شده در محوطه‌های بازی، وجود داشته باشد. علاوه بر این، در بیش از ۸۹ درصد موارد ساختار فنی وسایل، پتانسیل بروز صدمه را به‌ طور قابل ملاحظه‌ای داراست.

این در حالی است که لزوم استفاده از فضای سبز و وسایل بازی در مکان‌های عمومی به ویژه برای کودکان بر کسی پوشیده نیست، بنابراین، به نظر می‌رسد رسیدگی به این امر توجه ویژه‌ای را از سوی مسؤولان می‌طلبد.

بهروز بیرشک، روانشناس و استاد دانشگاه در رابطه با بازی‌های گروهی در مکان‌های عمومی گفت: این نوع بازی‌ها تفاوت‌هایی با بازی در منزل دارند. اما از آنجا که بازی در مکان‌های عمومی مانند پارک‌ها و شهربازی‌ها اغلب به صورت گروهی بوده و در آن از وسایل مختلف بازی استفاده می‌شود، رعایت نکات ایمنی و داشتن آگاهی از نحوه استفاده از وسایل بازی موجود در آن نکته مهمی است که باید هم از سوی مسؤولان مربوطه و هم از سوی والدین به آنها توجه شود.

وی ادامه داد: کنترل بچه‌ها در حین بازی در فضا‌های باز و استفاده از وسایلی که عموماً متحرک هستند از آنجا که با سلامت کودکان ارتباط تنگاتنگ دارد امری بسیار ضروری است؛ البته رعایت این موارد هنگامی سودمند است که در پارک‌ها و شهرهای بازی از وسایل استاندارد و با کیفیت استفاده شود.

بیرشک تصریح‌کرد: در جامعه کنونی که بازی‌های رایانه‌ای و مجازی، کمبود تحرک و جنب و جوش را در کودکان و نوجوانان به دغدغه‌ای برای والدین و خانواده‌ها بدل کرده است، انجام بازی در فضاهای شاد و متنوع و به صورت دسته‌جمعی می‌تواند برای کاهش این دغدغه‌ها راهکار مناسبی باشد.

وی تأکیدکرد: ضمن این‌که، تحرک و جنب و جوش در سنین کودکی باعث تقویت قوای جسمی و ذهنی کودک در بزرگسالی خواهد شد.

ایمنی وسایل بازی

به‌طورکلی وسایل بازی از دو نظر فیزیکی و شیمیایی بررسی می‌شود. از نظر شیمیایی شامل آزمون‌های بررسی میزان آرسنیک، باریم، کادمیم، کرم، سرب و جیوه در مواد به‌کار رفته در وسایل بازی است. همچنین از نظر فیزیکی نیز شامل آزمون‌های بررسی مواردی نظیر داشتن لبه تیز، نوک تیز، سقوط، گشتاور، کشش، فشردگی، مواد، استفاده درست و نادرست، پرتاب و انواع صداها، احتمال شکستن و… است. این در حالیست که بنا برگفته کارشناسان، در کشور ما عمدتاً انجام خرید وسایل بازی برای پارک‌ها و شهرهای بازی توسط مسؤولان خرید سازمان‌ها انجام می‌شود که اغلب هیچ شناختی از مواد شیمیایی مجاز در ساخت وسایل بازی ندارند و بیش‌تر به نام شرکت‌ها، نحوه همکاری آنها و یا نوع پرداخت مبالغ اهمیت می‌دهند.

در نصب و نگهداری این وسایل نیز باز هم به تجارب متخصصین امر نیازی احساس نمی‌شود و هر وقت وسیله‌ای کاملاً از کار بیفتد یا شکستگی و استهلاک آن کاملاً مشهود باشد، تعویض یا تعمیر می‌شود و عملاً از بازدید‌های دوره‌ای خبری نیست. دلیل این مدعا حوادث ریز و درشتی که بعضاً در پارک‌ها، شهرهای بازی و مهدهای کودک شهرستان‌ها رخ می‌دهد.

قوانین مشخصی که اجرا نمی‌شود

معصومه آباد، رییس کمیته ایمنی و مدیریت بحران شورای شهر تهران نیز در این رابطه گفت: از مهم‌ترین فاکتورهای ارزیابی ایمنی در شهرهای بازی و پارک‌ها سطح فضای بازی، طراحی وسایل، مراقبت و همچنین نحوه نگهداری از وسایل است.

 وی ادامه داد: سطح زیر وسایل بازی باید به اندازه کافی نرم و حجیم باشد تا هنگام سقوط بچه‌ها مانع آسیب‌دیدگی شود. سیمان، آسفالت، بتن و سنگ فرش به هیچ عنوان برای سطح زیر وسایل بازی مناسب نبوده و غیرایمن و غیرقابل قبول هستند. چمن، خاک و خاک فشرده نیز نامناسب هستند.

بنا به گفته وی، تجهیزات بازی باید برای دو گروه سنی متفاوت طراحی شوند. گروه سنی پیش دبستانی و کودکان مدرسه‌ای. در مکان‌های استاندارد و ایمن، فضای محیط بازی این دو گروه سنی کاملاً متمایز از یکدیگرند.

 آباد تأکیدکرد: برای وسایلی که در ارتفاع قرار دارند، حتماً باید نرده‌های ایمنی و حفاظ نصب شود. تاب، الاکلنگ و دیگر تجهیزات دارای حرکت، باید در فضایی جدا از محل بازی سایر بچه‌ها قرارداده شده و هر تاب باید حفاظ مخصوص به خود را داشته باشد.

وی در ادامه عنوان‌کرد: این وسایل نباید دارای قسمتی باشند که خدای ناکرده سر، دست یا پای آنها داخل وسیله گیر کند. کلیه منافذ مانند پله‌های نردبان سرسره و… نباید کم‌تر از ۹ سانتی‌متر یا بیش‌تر از ۳۲ سانتی‌متر باشند. وسایلی با قسمت‌های متحرک نظیر تاب، الاکلنگ نباید دارای قسمتی باشند که دست یا سایر قسمت‌های بدن بچه‌ها در آن گیر کند. سطح این وسایل نباید دارای خوردگی یا زنگ زدگی باشد و باعث به وجود آمدن جراحت در اندام کودکان شوند.

آباد تصریح‌کرد: اینها قوانینی هستند که در کشور ما وجود دارد، اما با وجود گذشتن عمر طولانی از بسیاری از پارک‌ها و شهرهای بازی کشور چند سالی است که روی استانداردسازی دستگاه‌ها و وسایل بازی در حال اقدام هستیم و مسلماً این پروسه زمان‌بر است.