سهم ۴ درصدی مشارکت ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای احتیاط‌آمیز است

یک استاد دانشکده محیط‌زیست دانشگاه تهران با اشاره به این‌که برنامه مشارکت ملی ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در کارگروه ملی تغییر اقلیم تهیه شده است، گفت: سهم ۴ درصدی مشارکت ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای احتیاط‌‌آمیز است و عدم اجرای این توافقنامه هیچ تنبیهی و آسیبی را برای کشور ما به دنبال ندارد.

به گزارش ایسنا، مجیدشفیع‌پور در این زمینه اظهارکرد: توافقنامه پاریس باید در یک بستر علمی مورد بحث و بررسی قرار گیرد و مطمئناً اظهارنظرهای زرد و حرف‌های غیرکارشناسی و کف و صوت ابعاد این موضوع را روشن نمی‌کند.

وی ادامه‌داد: توافقنامه پاریس یک سند حقوقی است که به لحاظ حقوقی هیچ مشکلی ندارد. شاید ابهاماتی در مورد آن وجود داشته باشد اما مشکلی متوجه آن نیست. ضمن این‌که باید بتوانیم توافقنامه پاریس را از برنامه مشارکت ملی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تفکیک کنیم و بدانیم که امکان تغییر و اصلاح در برنامه مشارکت ملی وجود دارد.

این استاد دانشکده محیط‌زیست دانشگاه تهران با اشاره به روند تهیه برنامه مشارکت ملی ایران به منظور کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، اظهارکرد: برای آماده‌سازی INDC یک کار فنی انجام شده است و بدین‌ترتیب از تک‌تک دستگاه‌ها از جمله وزارتخانه‌های نیرو و نفت درخواست شده که میزان کاهش انتشار خود را اعلام کنند. عددهای مختلف از دستگاه‌های مختلف برای کاهش انتشار جمع‌آوری شده و در نهایت با احتیاط کامل عدد ۴ درصد به عنوان سهم مشارکت ایران در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ۲۰۳۰ اعلام شده است. برنامه مشارکت ملی ایران در کارگروه ملی تغییر اقلیم تهیه شده که در این کارگروه ۱۹ وزیر و معاون رییس‌جمهوری حضور دارند. در همان مقطع اجماع بر این شد که ما می‌توانیم ۱۸٫۵ درصد از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا سال ۲۰۳۰ کاهش دهیم اما با نگاه احتیاط‌آمیز ۴ درصد به عنوان سهم مشارکت ایران اعلام شد.

شفیع‌پور با اشاره به این‌که کنوانسیون تغییرات اقلیمی و توافقنامه پاریس در مورد منابع انسان‌ساخته گازهای گلخانه‌ای است و نه در مورد منشأهای طبیعی این گازها، گفت: واضح است که وزارت نفت اعلام کرده که می‌تواند از طریق فروش مشعل‌های فلر که به‌طور شبانه‌روزی روشن هستند، روزانه ۱۰ میلیون دلار درآمد داشته باشد، اما به‌طور قطع برای فرآوری فلر نیاز به سرمایه‌گذاری دارد.

وی ادامه‌داد: براساس برنامه مشارکت ملی ایران برای کاهش گازهای گلخانه‌ای از سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۳۰ مشخص شده که نیازمند ۵۳ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری هستیم. سؤال اصلی این است که آیا ایران نمی‌تواند تا سال ۲۰۳۰ سالانه تنها ۳.۵ میلیون دلار در بخش منافع سرمایه‌گذاری کند؟ آشکار است که اگر تحلیل ساده‌ای از هزینه به فایده انجام دهیم، می‌بینیم که سالانه ۳٫۵ میلیون دلار رقم بالایی نیست. ضمن این‌که این میزان به دلیل برگشت سرمایه، ارزش دارد.

این استاد دانشکده محیط‌زیست دانشگاه تهران در ادامه با اشاره به ملاقات جمعی مدیران و مسؤولان محیط‌زیست و منابع طبیعی کشور با مقام‌معظم‌رهبری در اسفندماه سال ۱۳۹۴، اظهارکرد: در این جلسه مقام‌معظم‌رهبری به ‌صراحت به موضوع کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای اشاره و تأکید کردند از سوی دیگر سیاست‌های محیط‌زیستی نظام چند سالی است که ابلاغ و در آن به بحث کاهش انتشار و در آن کاهش گازهای گلخانه‌ای ذکر شده است.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا عدم اجرای تعهدات آسیبی برای کشور ما خواهد داشت؟ گفت: بر مبنای ماده ۱۵ توافقنامه پاریس، این معاهده غیرمداخله‌ای و غیرتنبیهی است.