کارشناس اقتصاد حمل‌ونقل، با اشاره به اینکه سهم پایین شبکه حمل‌ونقل ریلی از جابه‌جایی بارهای داخلی به‌واسطه کمبود تقاضا نیست، گفت: هم‌اکنون بالغ بر ۱۵۰ میلیون تُن بار ریل‌پسند در کشور وجود دارد که به‌خاطر عدم توفیق راه‌آهن در حمل بار بهینه و کارآمد، بالاجبار از طریق شبکه حمل‌ونقل جاده‌ای جابه‌جا می‌شود. به گزارش فارس، […]
کارشناس اقتصاد حمل‌ونقل، با اشاره به اینکه سهم پایین شبکه حمل‌ونقل ریلی از جابه‌جایی بارهای داخلی به‌واسطه کمبود تقاضا نیست، گفت: هم‌اکنون بالغ بر ۱۵۰ میلیون تُن بار ریل‌پسند در کشور وجود دارد که به‌خاطر عدم توفیق راه‌آهن در حمل بار بهینه و کارآمد، بالاجبار از طریق شبکه حمل‌ونقل جاده‌ای جابه‌جا می‌شود. به گزارش فارس، محمدجواد شاهجویی؛ افزود: بدون تردید، مدل بهره‌برداری سنتی و ناکارآمد راه‌آهن سبب شده است که سهم حمل‌ونقل ریلی از جابه‌جایی بارهای داخلی، ناچیز باقی بماند، راه‌آهن در بهترین حالت، در سال ۱۳۹۷ موفق به جابه‌جایی ۵۰ میلیون تن بار داخلی شد که این میزان از جابه‌جایی در قیاس با اهداف برنامه و ظرفیت‌های موجود شبکه ریلی بسیار ناچیز است. این کارشناس اقتصاد حمل‌ونقل، ادامه داد: مهم‌‌ترین چالش راه‌آهن برای دستیابی به عملکرد حمل ریلی مطابق با اهداف برنامه ششم توسعه، ساختار حکمرانی غلط آن است، در سال‌های گذشته مسأله خصوصی‌سازی در راه‌آهن به صورت ناقص اتفاق افتاد و نتوانست آن گونه که شایسته است، منجر به افزایش بهره‌وری در شبکه حمل‌ونقل ریلی کشور شود. شاهجویی؛ اظهار کرد: راهکار اصلی برای بهبود شرایط فعلی، بازگشت به آیین‌نامه تعیین سهم بهینه بخش دولتی و غیردولتی از فعالیت‌های راه و راه‌آهن، مصوب سال ۱۳۸۸ شورای اقتصاد است که مطابق با آن، راه‌آهن می‌تواند صددرصد فعالیت‌های تصدی‌گرایانه خود شامل بهره‌برداری از کِشنده‌های ریلی و بهره‌برداری از محورهای ریلی را به بخش غیردولتی واگذار کند، البته این موضوع مشروط بر آن است که مالکیت خطوط در اختیار راه‌آهن باقی بماند. وی تصریح کرد: با این مدل می‌توان انتظار داشت که تمرکز شرکت راه‌آهن بر وظایف تنظیم‌گری معطوف شود و بخش غیردولتی با تمرکز جدی، به توسعه و بهبود عملکرد حمل ریلی در کشور بپردازد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.