در آینده‌ای که خودروهای خودران می‌توانند بنا به تقاضا در جابه‌جایی بهینه به افراد کمک کنند به نظر می‌رسد که داشتن خودروی شخصی به ویژه در شهرهای بزرگ و پرترافیک دیگر چندان فایده‌ای نخواهد داشت. یک خودرو به طور متوسط در حدود ۹۰ درصد از عمر خود را پارک است. دور شدن از وسایل نقلیه […]
در آینده‌ای که خودروهای خودران می‌توانند بنا به تقاضا در جابه‌جایی بهینه به افراد کمک کنند به نظر می‌رسد که داشتن خودروی شخصی به ویژه در شهرهای بزرگ و پرترافیک دیگر چندان فایده‌ای نخواهد داشت. یک خودرو به طور متوسط در حدود ۹۰ درصد از عمر خود را پارک است. دور شدن از وسایل نقلیه خصوصی به سمت استفاده از خدماتی – که توسط شرکت‌های دولتی یا خصوصی اداره می‌شوند – یک راه‌حل هوشمندانه و کارآمد است که می‌تواند بر ترافیک شهری تأثیر بگذارد اما همچنین می‌تواند پیامدهای عمیقی برای سیستم‌های حمل‌ونقل موجود مانند قطار، مترو و اتوبوس داشته باشد. به گزارش نشریه کانورسیشن، کارشناسان در انگلیس، می‌گویند: شواهد نشان می‌دهد که اکنون مردم، آماده پذیرش از دست دادن مالکیت خودروهای شخصی هستند مشروط بر اینکه خدمات حمل‌ونقلِ جایگزین به اندازه کافی سریع باشد و بتواند مسافت طولانی را طی کند. به طور مثال در شهر لندن، وجود وسایل حمل‌ونقل عمومی منظم و جامع، داشتن ماشین شخصی را برای بسیاری از افراد غیرضروری می‌کند. با این حال تعداد خودروهای شخصی در مناطقی که حمل‌ونقل عمومی کمتر قابل اعتماد است، بیشتر است. در حقیقت اگر راه‌حل‌های جایگزین در این زمینه قابل رقابت با وسایل حمل‌ونقل شخصی باشند به نظر می‌رسد که مخالفت کمی با حذف خودروی شخصی و مالکیت فردی اتومبیل وجود داشته باشد. همچنین این احتمال وجود دارد که خودروهای خودران نیز به‌عنوان بخشی از یک سیستم حمل‌ونقل شبکه‌ای عمل کنند. این تحول در سیستم حمل‌ونقل مسافر می‌تواند از ازدحام جلوگیری کرده و در نتیجه آلودگی را کاهش داده و زمانی را که افراد در جاده‌ها سپری می‌کنند را به حداقل برسانند. ازدحام اغلب به دلیل تعدد خودروها و رانندگانی ایجاد می‌شود که همگی سعی می‌کنند مستقیم‌ترین یا راحت‌ترین مسیر را به طور همزمان طی کنند که در این میان تنها رانندگانی که زودتر مسیر را طی می‌کنند، سود خواهند برد در حالی که بقیه آن‌ها در ترافیک می‌مانند، ریاضیدانان این اتفاق را «بهای هرج و مرج» می‌نامند. این در حالی است که خودروهای بدون راننده که به عنوان یک سیستم کار می‌کنند، می‌توانند هوشمندانه در طیف وسیعی از مسیرها حرکت کنند تا از ترافیک جلوگیری شود. با اعمال چنین تغییراتی تنها ترافیک جاده‌ای تحت‌تأثیر این سیستم‌های جدید قرار نمی‌گیرد و نحوه رفت و آمد افراد در داخل و بین‌شهرها نیز تغییر خواهد کرد و در عین حال این موضوع، طرح سؤالات عمده و مهم‌تری را در مورد هزینه‌های عمومی در زیرساخت‌ها مانند راه‌آهن به همراه دارد. به طور کلی، مناطق باید به سطح معینی از تراکم برسند تا حمل‌ونقل عمومی در آن منطقه از نظر اقتصادی مقرون‌به‌صرفه باشد – تعداد افراد کافی و قابل‌توجهی می‌بایست از یک وسیله حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند تا ارزش اجرای آن سرویس را داشته باشد. تحقق این برنامه در شهرهای بزرگ به راحتی انجام می‌شود اما در شهرهای کوچک یا متوسط به سختی صورت می‌گیرد. همان‌طور که ظرفیت شبکه‌های خودروهای خودران در آینده گسترش می‌یابد، سؤالات بزرگی در مورد ارزش سرمایه‌گذاری‌های برنامه‌ریزی‌شده در حمل‌ونقلِ ثابت مانند قطار، اتوبوس و مترو ایجاد می‌کند. در نهایت حتی حمل‌ونقل بین شهرها نیز می‌تواند با افزایش دامنه این شبکه‌ها تحت‌تأثیر قرار گیرد. احتمالاً ۱۰ تا ۲۰ سال طول خواهد کشید تا وسایل نقلیه خودران و شبکه پرسرعت ۵G در جاده‌های انگلیس راه‌اندازی شوند. خودروهای خودران این پتانسیل را دارند که زمان سفرها را کاهش دهند – و این موضوع فرصتی را برای بازنگری در نحوه برنامه‌ریزی شهرها ایجاد می‌کند. خودروهای خودران احساس افراد را نسبت به مالکیت خودروهایشان تغییر خواهند داد اما همان‌طور که راه‌اندازی این سرویس‌های مستقلِ شبکه‌ای و جدید در شهرهای سراسر جهان به واقعیت تبدیل می‌شود، سؤالات بزرگی را در مورد ادامه اختصاص بودجه به حمل‌ونقل عمومی ایجاد می‌کند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.