گردشگری معلولان رونق ندارد محدودیت‌های زیرساختی که در حوزه گردشگری برای معلولان وجود دارد، این بخش را از رونق انداخته است، معلولان بسیاری به گردشگری علاقه دارند اما زیرساخت‌ها به آنها اجازه ورود نمی‌دهد. به گزارش مهر دلشان برای یک سفر ساده اما بی‌دغدغه تنگ‌شده است و گردشگری برایشان چندان معنی و مفهومی ندارد. وقتی […]
گردشگری معلولان رونق ندارد
محدودیت‌های زیرساختی که در حوزه گردشگری برای معلولان وجود دارد، این بخش را از رونق انداخته است، معلولان بسیاری به گردشگری علاقه دارند اما زیرساخت‌ها به آنها اجازه ورود نمی‌دهد.
به گزارش مهر دلشان برای یک سفر ساده اما بی‌دغدغه تنگ‌شده است و گردشگری برایشان چندان معنی و مفهومی ندارد. وقتی صحبت از سفر و تفریح می‌شود، معلولیت همانند سنگی جلویشان سد می‌شود و به‌ناچار قید سفر و سیاحت را می‌زنند و تنها جرمشان این است که پای رفتن ندارند و معلول هستند.
از رویاهایش می‌گوید، از این‌که کاش همانند دیگران سالم بود و از روی ترحم به وی نگاه نمی‌کردند و کاش او نیز همانند دیگران، حق سفر داشت. ادامه می‌دهد، ما هنوز مفهوم گردشگری را درک نکرده‌ایم و برای گردشگر شدن چه باید کرد و چه امکاناتی باید داشت و آیا بااین‌همه موانع من و دوستانم می‌توانیم به یک تور چندساعته گردشگری برویم.
می‌گوید: برای سفر رفتن و استفاده از وسیله نقلیه مناسب، هتل‌ها، مراکز اقامتی و تفریحی با مشکل مواجه هستیم و دلمان می‌خواهد مناطق زیبای شهر و استان را ببینیم اما یارای رفتن نداریم.
می‌خواهم سفر کنم نمی‌توانم چون پای رفتن ندارم، چون ناشنوا و نابینا هستم، چون نمی‌توانم مانند دیگران از خود محافظت کنم، پس باید همیشه در منزل خودم بمانم، آیا این همان برابری فرصت‌‌ها است. من هم می‌خواهم بدانم جهان چقدر زیباست و چه جاهای دیدنی دارد آیا این رویا‌ها رنگ واقعیت خواهد گرفت.
گردشگری معلولان، صنعت دیرپا و مغفول‌مانده است که در هیاهوی شهرنشینی و مدرنیته، رنگ‌باخته و هرروز در هزارتوی مشکلات گم می‌شود.
به تأکید کارشناسان، رونق گردشگری معلولان نیازمند مناسب‌سازی، تغییرات مهندسی و صنعتی در ساختار محیط اماکن عمومی، مراکز گردشگری و تفریحی و فراهم شدن ابزار و تجهیزات مناسب است تا محدودیت‌های جسمی و حرکتی توان‌جویان را رفع کند.
بی‌تدبیری و شعارزدگی مسؤولان درگذشته و بی‌توجهی به وضعیت معلولان باعث اجرای طرح‌هایی در استان شده که معلولان نمی‌توانند از این امکانات استفاده کنند و مناسب‌سازی این طرح‌ها امروز زمان‌بر و هزینه‌های سنگینی را به دنبال دارد.
ماده ۲ قانون جامع حمایت از حقوق معلولان هم که در سال ۸۳ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده بر لزوم مناسب‌سازی معابر برای معلولان تأکید داشته است. معلولیت، محدودیت نیست ولی با بی‌تدبیری گذشتگان ورود معلولان به جامعه کمی دشوار است چراکه عدم دسترسی معلول به برداشت پول از عابر بانک خود محدودیت و اختلال روانی را در معلول ایجاد می‌کند که این برای ورود معلول به جامعه خوب نیست.
نبود یک تعریف مشخص و منسجم درزمینه مناسب‌سازی فضاهای اداری و حتی خیابان‌‌ها باعث شده همواره تلاش‌ها در استان درزمینه مناسب‌سازی وجود داشته باشد اما همیشه به علل مختلف و نبود بستر مناسب اجرایی عقیم مانده یا طرح‌ها نتوانسته به دلیل عدم در برگیرندگی مناسب نتیجه مطلوب را داشته باشد.
هم‌اکنون ۵۰ هزار معلول در سامانه سازمان بهزیستی استان شناسنامه‌دار هستند و درحالی‌که در همه کشورهای دنیا کنوانسیون حقوق معلولان موردپذیرش نهادهای اداری و اجرایی قرارگرفته است اما متأسفانه در ایران به‌رغم برخورداری از قانون جامعه معلولان، تمکینی برای اجرای مفاد این قانون از سوی دستگاه‌های اجرایی صورت نمی‌گیرد.
معلول تنها یک نقص دارد و اگر جامعه نتواند بستری مناسب برای آنها آماده کند خود معلول است.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.