انقطاع از گذشته مهم‌ترین چالش امروز معماری کشور است به عقیده معاون وزیر راه و شهرسازی انقطاع از گذشته، مهم‌ترین چالش امروز معماری کشور به شمار می‌رود به گونه‌ای که آثار خلق شده امروز ثروتی محسوب نمی‌شوند و قابلیت متصل شدن به جریان گذشته را ندارند به همین دلیل باید این نکته را مورد توجه […]
انقطاع از گذشته مهم‌ترین چالش امروز معماری کشور است
به عقیده معاون وزیر راه و شهرسازی انقطاع از گذشته، مهم‌ترین چالش امروز معماری کشور به شمار می‌رود به گونه‌ای که آثار خلق شده امروز ثروتی محسوب نمی‌شوند و قابلیت متصل شدن به جریان گذشته را ندارند به همین دلیل باید این نکته را مورد توجه قرار دهیم که در حقیقت ما با خلق بناهای جدید با معماری کنونی چه میراثی را برای فرزندان خود به جای خواهیم گذاشت.
محمدسعیدایزدی در خصوص حوزه معماری و وضعیت این بخش در عرصه کنونی بیان کرد: به تصور من معماری درعرصه کنونی دارای چالشی بزرگ به نام انقطاع است که ابتذال را نیز به دنبال دارد.
به گزارش صما، ایزدی در ادامه بیان کرد: اگر به معماری مساجد از قرون اول، دوم تا سوم نگاهی بیندازیم، می‌بینیم معماری روز به روز در حال پیشرفت بودو از لحاظ برخورداری از تکنولوژی جدید، مدرن‌تر و شفاف‌تر شد. ولی در یک بازه زمانی بدون توجه به گذشته خود مراحلی را طی کرده و به معرفی آثاری پرداخته شده است که هیچ ارتباطی به گذشته ما ندارد. درحقیقت این انقطاع باعث می‌شود تا در بسیاری از موارد با ابتذال روبه‌رو می‌شویم، و این همان وضعیتی است که درحال حاضر معماری‌های ما دچار آن است، معماری که نه تنها به گذشته برنمی‌گردد بلکه هیچ حرفی برای گفتن در این دوره نیز ندارد.
معاون وزیر راه و شهرسازی در این باره افزود: هماکنون تعدادی اثر معماری در دوره پیش از انقلاب و همچنین تعدادی اثر محدود بعد از انقلاب با هدف بازخوانی گذشته و ارایه یک الگوی متفاوت در معماری ایران در اختیار ما قرار دارد که مجموعه ساختمان میراث فرهنگی در خیابان آزادی، موزه و فرهنگسرای نیاوران و در مقیاس بزرگ‌تر شهر شوشتر نو از جمله آن‌ها به شمار می‌روند ولی متأسفانه این جریانی کوتاه مدت بود که ادامه پیدا نکرد و متوقف شد.
مدیرعامل شرکت عمران و بهسازی شهری ایران با اشاره به مشکلات پس از انقلاب و دوران جنگ تحمیلی در کشور تأکید کرد: از یک سو مشکلات ما در این دوران مجالی برای ادامه این جریان معماری فراهم نکرد و از سوی دیگر گروه‌هایی که بنا به علاقه‌مندی خود این اقدام را انجام می‌دادند به دلیل نبود سیستم مدیریتی صحیح و نظام‌مند پراکنده شده و فعالیتشان را متوقف کردند.
ایزدی در ادامه سخنان خود ایجاد این سیستم مدیریتی و سیاست‌گذاری مناسب در این حوزه را برعهده دولت دانست و افزود: درحال حاضر هیچ سیاستی که بتواند مشوق این فرایند باشد و نهادهای مربوط را مورد حمایت قرار دهد اتخاذ نشده و این اتفاقی است که به تصور من باید هرچه سریعتر اتفاق بیفتد.
این مقام مسؤول در این خصوص خاطرنشان کرد: تا زمانی که این خلأ در حوزه سیاست‌گذاری وجود داشته باشد و نهادهای علاقه‌مند ما در این بخش مورد حمایت قرار نگیرند وضعیت به همین شکل باقی خواهد ماند. ما در همین تخریب ساختمان‌های یک ماه اخیر در تهران که بسیاری از معماران و کارشناسان با علاقه شخصی خودشان به تحقیق و بررسی علل آن پرداختند حمایتی را شاهد نبودیم. برخلاف این امر مشاهده کردیم که دستگاه‌های متولی همه به دنبال تخریب یکدیگر هستند که بدون شک نتیجه‌ای جز از دست رفتن بیش‌تر آثار قدیمی و دامن زدن به بحران هویت را به دنبال نخواهد داشت.
ایزدی در ادامه با اشاره به این‌که معماری امروز کشور دارای نوعی بحران هویت است، گفت: این بحران هویت دارای دو وجه است، بخشی از آن میراثی است که درحال از دست دادن آن هستیم و بخش دیگر آثاری است که هم اکنون در حال ایجاد آن‌ها هستیم ولی نه تنها ارتباطی به گذشته ما ندارد بلکه در زمان کنونی نیز هویت و هدف درستی را دنبال نمی‌کند.
معاون وزیر راه و شهرسازی خاطرنشان کرد: در حقیقت آثاری که اکنون در معماری کشور ما خلق می‌شود، ثروت محسوب نمی‌شود به همین دلیل ما قادر نیستیم معماری عرصه کنونی خود را به جریانی متصل کنیم که در آینده نیز قابل تداوم و دنبال شدن باشد. اگر گذشتگان برای ما اثر و یا ثروتی برجای گذاشتند، ما چیزی برای آیندگان خود برجای نخواهیم گذاشت.
ایزدی بار دیگر بر ضرورت رفع دو خلأ موجود در حوزه سیاست‌گذاری، مدیریتی و حمایتی موجود در حوزه معماری کشور تأکید کرد و گفت: تا زمانی که این دو خلأ برطرف نشود فعالیت‌ها و تلاش‌های ما حتی در بخش بازخوانی اندیشه ایرانشهری نیز اقدامی مقطعی و موضعی خواهد بود و نمی‌تواند جریان‌سازی کند چرا که لازمه جریان‌سازی وجود پشتوانه‌های نظری و قانونی است.
وی در پایان آینده معماری کشور را بدون توجه به ویژگی‌های نام برده از هم پاشیده و بی‌هویت دانست و گفت: اگر به همین گونه سپری شود و در هرجای این شهر ساختمانی بی‌معنی ایجاد شود ما در نهایت شاهد معماری با بی‌هویتی محض خواهیم بود. ما باید به این نکته توجه کنیم که در پایان چه میراثی برای فرزندان خود به ارث خواهیم گذاشت.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.