دنیس راس، مسؤول سابق آمریکایی در مقاله‌ای که در لوس‌آنجلس‌تایمز منتشر کرده است، می‌نویسد که عملیات صلح در سوریه برای ولادیمیر پوتین، رییس‌جمهوری روسیه اولویت نیست، برای این که تلاش جدی برای آتش بس نمی‌کند، امکانات نظامی خود را به شدت افزایش داده است، از رییس‌جمهور بشار اسد نمی‌خواهد که استفاده از بشکه‌های آتش‌زا را […]
دنیس راس، مسؤول سابق آمریکایی در مقاله‌ای که در لوس‌آنجلس‌تایمز منتشر کرده است، می‌نویسد که عملیات صلح در سوریه برای ولادیمیر پوتین، رییس‌جمهوری روسیه اولویت نیست، برای این که تلاش جدی برای آتش بس نمی‌کند، امکانات نظامی خود را به شدت افزایش داده است، از رییس‌جمهور بشار اسد نمی‌خواهد که استفاده از بشکه‌های آتش‌زا را متوقف کند و به گرسنگی دادن به مناطق محاصره شده پایان دهد. وقتی که جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا به مخالفان میانه رو فشار می‌آورد که در مذاکرات شرکت کنند، روس‌ها حمایت خود را از نیروهای روسیه و ایران در عملیات هجومی‌شان افزایش می‌دادند.
راس در ادامه می‌نویسد: شیوه حملات روسیه نشان می‌دهد که پوتین نه تنها به فکر بهبود قدرت اسد قبل از آغاز مذاکرات است بلکه بر تغییر موازنه قدرت در میدان جنگ کار می‌کند و می‌خواهد این پیام را به رهبران عرب بدهد که: شاید دوست نداشته باشید ما از اسد حمایت کنیم، اما ما بر خلاف آمریکایی‌ها کنار دوستانمان ایستاده‌ایم. اگر می‌خواهید مشکلات سوریه را حل کنید با ما همکاری کنید.
پوتین می‌خواهد نشان دهد که این آمریکا است که تصمیم گیر اصلی در خاورمیانه است نه آمریکا که به تدریج می‌رود بساط خود را از خاورمیانه جمع کند. برای همین هدفش استفاده از جنگ سوریه نه پایان دادن به آن است که سوریه را منفجر کرده است. همچنین روسیه تلاش می‌کند به تلاش‌های آمریکا در حمل به داعش ضربه بزند و می‌خواهد کاری کند که سنی‌ها رهبری جنگ با داعش را به دست نگیرند. ترکیه و عربستان و قطر و امارات و اردن، همه کشورهای مسلمان سنی هستند که هیچ کدام به جنگ علیه داعش نمی‌پیوندند اگر سنی‌ها در سوریه مورد هدف قرار نگیرند.
این کارشناس مهم آمریکایی در ادامه می‌گوید: پوتین می‌خواهد اهداف متعدد مهمی را محقق کند:
ثابت کند که منطقه و جهان از جمله ابرقدرت امروز جهان یعنی آمریکا در برابر روسیه در خاورمیانه (سوریه) سر خم کردند و از آن شکست خوردند.
نخستین دشمن روسیه در خاورمیانه ترکیه است. همان طور که اولین دشمن ترکیه در جهان روسیه است. بر همین اساس پوتین در ایجاد گروه کردی اما غیرمستقل در سوریه تلاش می‌کند و می‌خواهد با وجود مخالفت ترکیه آن را مسلط بر مرزهای سوریه با ترکیه کند. در حالی که ترکیه نگران است چنین وضعیتی برای کردهای خود نیز به وجود آید که ۱۴ میلیون جمعیت دارند، در حالی که روسیه ممانعتی با ایجاد چنین وضعیتی برای کرد‌ها در داخل ترکیه نمی‌بیند. همچنین هزاران پناهنده سوری را به ترکیه می‌فرستد تا مشکلات مالی و امنیتی آن مضاعف شود.
بی‌ثبات کردن اروپا با رفتن ۱۰ میلیون پناهنده سوری و غیرسوری، که این پیام را به کشورهای اروپای مرکزی که روزگاری بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بودند نیز می‌دهد که پیوستن به ناتو به رهبری آمریکا هیچ حمایتی از آن‌ها نمی‌کند و از آن‌ها دعوت می‌کند که به آغوش روسیه برگردند. در همین چارچوب باید به مسأله اوکراین نیز اشاره شود که به همراه ۳ کشور دیگر حوزه بالتیک نخستین هدف روسیه محسوب می‌شوند که مسکو آن‌ها را به مثابه مرگ و زندگی در دایره نفوذی‌‌اش می‌بیند.
با همه این‌ها واکنش آمریکا چه خواهد بود؟
اول از همه فشار می‌آورد تا فرایند صلح در سوریه آغاز شود با وجود این که روسیه با ورود نظامی افق هر گونه راه‌حل دیپلماتیک را بسته است. و همچنان به مسکو خواهد گفت که اگر از اسد و حزب‌ا… نخواهد که آتش بس را بپذیرند از سنی‌ها خواهد خواست که به جنگ علیه داعش بپیوندند. همچنین به دنبال ایجاد منطقه امن در داخل سوریه با وجود مخاطرات بسیار آن خواهد رفت. پوتین مخالف ایجاد منطقه امن یا پرواز ممنوع در سوریه است برای این که از حجم پناهندگان به اروپا می‌کاهد و فشار‌ها را به روسیه برای دست شستن از اوکراین افزایش می‌دهد و به دنبال آن تحریم‌ها را علیه کشورش تشدید می‌کند.
دنیس راس سپس می‌نویسد: واکنش رییس‌جمهوری روسیه باید عاقلانه باشد، حالا که روسیه به بازیگری مهم در خاورمیانه تبدیل شده، و حالا که اسد دیگر در قدرت مانده است باید برای پایان دادن به بحران تلاش کند تا بیش از این منابع مالی و اقتصادی و نظامی‌‌اش کاهش نیابد. اگر چنین نشود، آمریکا و باراک اوباما در آخرین سال ریاست جمهوری‌‌اش وارد اتحاد با عربستان و ترکیه خواهد شد تا با خریدن زمان فشارهای بیش‌تری به روسیه بیاورد. در عین حال این وضعیت به اوباما کمک می‌کند که آسیب چندانی به نامزد دموکرات‌ها برای نشستن به جای او وارد نشود.
این اتفاقات این مثل قدیمی را به یاد ما می‌آورد: خرس از راه رسید؟
منبع: النهار
ترجمه: تحریریه دیپلماسی ایرانی
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.