عشق به کتاب در نقطه صفر مرزی

خادمان سرزمین هامون مهمان مناقصه مزایده عشق به کتاب در نقطه صفر مرزی سیستان، سرزمین رستم، سال‌هاست که اسیر دیو خشکسالی شده است و سیاه‌چادرهای عشایر منطقه، بر بستر خشک شده ‌هامون برپا شده‌اند تا نشان‌دهنده تداوم حیات و زندگی در این منطقه با همه کمبود‌ها و کاستی‌‌های موجود، باشند. مردم سیستان در حالی با […]

خادمان سرزمین هامون مهمان مناقصه مزایده

عشق به کتاب در نقطه صفر مرزی

سیستان، سرزمین رستم، سال‌هاست که اسیر دیو خشکسالی شده است و سیاه‌چادرهای عشایر منطقه، بر بستر خشک شده ‌هامون برپا شده‌اند تا نشان‌دهنده تداوم حیات و زندگی در این منطقه با همه کمبود‌ها و کاستی‌‌های موجود، باشند. مردم سیستان در حالی با فقر دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند که یکی از متمدن‌ترین و قدیمی‌ترین شهر‌های جهان، یعنی شهر سوخته، متعلق به آن‌هاست. با آن‌که  رودخانه هیرمند بیش‌از ۱۰ سال است که خشک شده و این خشکی بر مشکلات آن‌ها افزوده است اما این مردم در دیار خود مانده‌اند تا خشکی سرزمینشان را با طراوت دل‌های پاکشان نشاط دهند. در این میان تلاش‌های خیریه‌های مردم‌نهاد برای ارتقای سطح آموزشی و فرهنگی دانش‌آموزان محروم منطقه ‌هامون و نیز نسل جدید بو‌می ‌که با کمک‌های مردمی، علاقه‌مند به کتاب و کتابخوانی شده است نیز قابل توجه می‌باشد.

دفتر مرکزی روزنامه مناقصه‌مزایده میزبان‌ مینوصالحی، دانش‌آموخته رشته حقوق به عنوان یکی از اعضای اصلی خیریه «باغچه‌مهر» و مهدی‌جان‌آبادی، کتابدار عشایری منطقه در زابل سیستان که با کمک‌های این خیریه تبدیل به کتابدار کتابخانه‌ای سیار شده است، بود؛ پای گفت‌وگو با این دو نفر نشسته‌ایم که با انگیزه‌ای مشترک در حال خدمت‌رسانی به مردم محروم منطقه زابل هستند. از خوانندگان ارجمند مناقصه‌مزایده دعوت ‌می‌شود به این گفت‌وگو توجه کنند.

* بفرمایید انجمن خیریه‌ «باغچه مهر» با چه هدفی شکل گرفت؟ آیا به سازمان یا نهاد خاصی به کجا وابسته است؟

انجمن خیریه «باغچه مهر»، نزدیک دو سال است با هدف کمک‌‌های آموزشی و فرهنگی به دانش‌آموزان مناطق محروم روستایی و عشایری زابل و اطراف دریاچه خشک شده ‌هامون در سیستان تشکیل شده است. خیریه ما کاملاً مردم‌نهاد و خصوصی است به هیچ سازمان دولتی وابستگی ندارد.

* چه انگیزه‌ای موجب تشکیل این خیریه شد؟

مؤسس خیریه در ابتدا و در زمستان ۱۳۹۳ با قصد اهدای تعدادی کتاب به منطقه محروم زابل رفته بود و وقتی مشاهده کرده بود که عشایر منطقه در سیاه‌چادرهای خود حتی برق نیز ندارند، مصمم شد تا ضمن تأمین مولدهای خورشیدی برای تأمین برق مورد نیاز، کمک‌های فرهنگی خودجوش و سازمان‌یافته به دانش آموزان منطقه را تداوم دهد.

·        منابع مادی خیریه از کجا تأمین ‌می‌شود و آیا در فضاهای مجازی برای جذب کمک‌ها، فعالیتی دارید؟

دوستان، آشنایان و به طور کلی خیرین و مردم در داخل و یا خارج از کشور کمک‌های خود را که عموماً نقدی است به حساب بانکی‌ خیریه ‌می‌ریزند و ما هم پس از خرید لوازم‌التحریر، کتاب‌ها و دیگر اقلام مورد نیاز مردم محروم زابل را به منطقه برده و در اختیار دانش‌آموزان و مدارس آنجا قرار ‌می‌دهیم.

*چه تعداد از دانش‌آموزان منطقه از کمک‌های خیریه باغچه مهر استفاده ‌می‌کنند و آیا قصد توسعه کمیت کمک‌هایتان را دارید و یا فعلاً به کیفیت فکر ‌می‌کنید.

حدود ۲۱۰۰۰ نفر از کمک‌های خیریه بهرمند شدند و تصمیم داریم کیفیت کمک‌هایمان را گسترش دهیم و در همین حد بمانیم. ما حتی کارت عضویت مؤسسه را هم برایشان صادر نکردیم؛ لذا هنوز خیلی کار عقب‌افتاده داریم که باید انجام دهیم. از جمله کارهای خیریه در آن منطقه، تشکیل کارگاه خیاطی در یکی از روستاها با نام ا…‌آباد و تهیه ماشین‌‌های چرخ خیاطی و نخ و پارچه برای آن کارگاه جهت تهیه پوشاک و البسه مورد نیاز دانش آموزان است. این از جمله اموری است که نشان‌دهنده تمایل خیریه برای عمق دادن به کمک‌ها می‌باشد. زیرا اینگونه شاهد موفقیت بیش‌تری برای مردم بی‌بضاعت‌، تحت‌پوشش خود هستیم تا این‌که صرفاً کمک یک باره انجام دهیم.

*تأمین کمک‌های آموزشی شما از جمله کیف وکتاب و دفتر در جذب دانش‌آموزان به مدرسه جهت تحصیل چه نقشی داشته است؟

خدا را شکر که حضور حداقلی ما موجب افزایش تعداد ثبت‌نامی‌‌ها در سال جاری شده و فرزندان خانواده‌های محروم منطقه با تأمین اسباب تحصیلشان، تمایل بیش‌تری برای تحصیل پیدا کرده‌اند و ضمن کار و کمک در روستا، تحصیل را هم جدی گرفته‌اند.

*زیبا‌‌ترین خاطره شما در روزهایی که در این مناطق حضور داشتید، چه بوده است؟

همین امسال وقتی که خواستم به دختر دانش‌آموزی کیف مدرسه هدیه بدهم، او با همان شور و شوق کودکیش کیف مدرسه‌‌اش را به من نشان داد و با مناعت‌طبع خاص خود به من گفت: ممنونم من خودم یک کیف دارم.

*تا کنون از سازمان‌های دولتی کمکی گرفته‌اید به‌خصوص در خود استان سیستان‌وبلوچستان؟

تاکنون فقط یک حواله ۱۰ میلیون تومانی دریافت کتاب از وزارت ارشاد داشتیم که البته همان باعث شد تا برای توسعه فرهنگ کتابخوانی در منطقه با تعدادی از دانش‌آموزان نوجوان به عنوان کتابداران نوجوان، مشغول فعالیت شویم که از جمله اولین کتابدار کتابخانه سیار منطقه مهدی‌جان‌آبادی است. از طرفی در بخش معنوی، کمک‌ها و همکاری‌های زیادی از سوی آموزش‌وپرورش منطقه هیرمند داشتیم که واقعاً جا دارد از کمک‌ها و همکاری‌های آنان تشکر کنیم چون حتی برای رنگ کردن مدارس هم نیاز به مجوز‌هایی بود که ضمن ارایه آن‌ها به خیریه، هرگونه امکاناتی که لازم  داشتیم و در حد توان آموزش‌وپرورش آنجا بود، در اختیار ما قراردادند.

*در صحبت‌هایتان اشاره داشتید که همه چیز با نیت اهدای کتاب آغاز شد. در این خصوص ‌می‌خواهم از اولین کتابدار نوجوان منطقه‌هامون که خودش را بیش‌تر معرفی کند و بگوید با چه انگیزه‌ای تصمیم گرفت با کوله‌پشتی کوچکش یک کتابخانه سیار درست کند؟

 منمهدی‌جان‌آبادی ۱۸ ساله از عشایر کوه خواجه از منطقه‌هامون زابل هستم و افتخار دارم اولین نوجوان منطقه باشم که درهامون و روستاهای اطراف آن کتابخانه کوچکی را در کوله پشتی‌ام جابه‌جا ‌می‌کنم و به همسن‌و‌سالان خود کتاب امانت ‌می‌دهم.

*ضمن کار کردن و دامپروری و درس خواندن، چگونه کتابداری ‌می‌کنی؟

به این کار خیلی علاقه‌مندم چون رشد سواد و علم آموزی ‌می‌تواند موجب بهتر شدن زندگی مردم فقیر منطقه ما شود لذا در سرما و گرما کیلومتر‌ها مسافت را طی ‌می‌کنم تا کتاب‌‌های جدید را به دست همسن‌‌های خودم برسانم و زمان کوچ همه کتاب‌ها را در مدرسه‌ای به امانت ‌می‌گذارم و سال بعد دوباره تحویل ‌می‌گیرم.

* بزرگ‌تر که شدی تصمیم داری چه شغلی را برای خود انتخاب کنی؟

خیلی دوست دارم معلم شوم تا در سواد آموزی کودکان محروم منطقه محروم خودم‌، تلاش کنم.

*بزرگ‌ترین آرزویت چیست؟

 

خیلی دوست دارم مانند خانم مبارکی، مؤسس این خیریه در جهت رفع فقر و محرومیت در زادگاه خودمان گام‌بردارم؛ چون مردم منطقه زابل علی‌رغم داشتن فرهنگ و تمدن دیرین که به شهر سوخته ‌می‌رسد در عین مستعد بودنشان، بسیار مظلوم واقع شده‌اند. در ۱۰ سال گذشته هم تشدید خشکسالی هامون موجب تشدید محرومیت‌های مردم منطقه زابل شده است که باید برای آن فکری کرد، چون مردم منطقه زابل، آنجا خیلی دوست دارند و همیشه ‌می‌گویند هر چقدر زابل دچار خشکسالی باشد همچنان زادگاه ماست، ما آن را ترک نمی‌کنیم.