گروه اجتماعی- از قدیم گفتن سنگ بزرگ نشانه نزدن است؛ این ضرب‌المثل قدیمی درباره احداث بزرگترین ورزشگاه دنیا در ایران، کاملاً مصداق دارد! وقتی که فقط برای تجهیز و نوسازی استادیوم آزادی مقامات دو سال است که در حال تکاپو هستند صحبت از ساخت بزرگترین استادیوم جهان، بیشتر بوی تبلیغات و حرف‌های پوپولیستی را می‌دهد […]
گروه اجتماعی- از قدیم گفتن سنگ بزرگ نشانه نزدن است؛ این ضرب‌المثل قدیمی درباره احداث بزرگترین ورزشگاه دنیا در ایران، کاملاً مصداق دارد! وقتی که فقط برای تجهیز و نوسازی استادیوم آزادی مقامات دو سال است که در حال تکاپو هستند صحبت از ساخت بزرگترین استادیوم جهان، بیشتر بوی تبلیغات و حرف‌های پوپولیستی را می‌دهد تا واقعیت. هفته گذشته بود که مهیار عسگریان؛ مدیر شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی، اعلام کرد که قرار است تا بزرگترین ورزشگاه دنیا در ایران احداث شود. وی به همین‌جا نیز بسنده نکرد و اعلام کرد که یک سالن بزرگ چند منظوره با ظرفیت ۲۲ هزار نفر هم در کنار آن ساخته خواهد شد. البته که ساخت ورزشگاه مدرن در هر دوره‌ای ضروری است و نبود ورزشگاه مدرن در پایتخت ایران مشکلات بسیاری را به همراه داشته است. در واقع از زمان ساخت ورزشگاه آزادی تاکنون، این ورزشگاه -که در زمان ساخت خود بزرگترین ورزشگاه خاورمیانه بود- اکثریت بازی‌های تیم ملی و همچنین دو غول فوتبال باشگاه ایران و آسیا یعنی پرسپولیس و استقلال را میزبانی کرده بود. اما به دلیل عدم رسیدگی مناسب این استادیوم خاطره‌انگیز با مشکلات بسیاری مواجه شده بود به‌طوری که حتی چندین‌بار برگزاری مناقصه نیز همچنان نتوانسته نیازهای آن را برطرف کند.
چرا استادیوم ۱۲۰ هزار نفری؟!
انتشار خبر ساخت ورزشگاه ۱۲۰ هزار نفری در تهران، بسیاری از علاقه‌مندان به ورزش و طرفداران فوتبال را متعجب کرده است. این در حالی است که سال‌هاست در دنیا ورزشگاه‌های با این میزان از تماشاچی ساخته نمی‌شود، چرا که علاوه بر هزینه نگهداری، پر کردن همیشگی سکو‌ها کار بسیار دشواری خواهد بود. به‌خصوص که در مقیاس امروز ایران، روزهایی که بشود یک استادیوم در حد ورزشگاه آزادی را با گنجایش ۷۰ هزار نفر را پر کرد هم، چندان زیاد نیست. ناگفته پیداست که تجارب سایر کشور‌ها در ساخت استادیوم‌های بزرگ قابل دسترس است. استادیوم المپیک لندن و ورزشگاه‌هایی که کشور کره برای جام‌جهانی ۲۰۰۲ ساخت، استادیوم‌هایی هستند که به مرور زمان جذابیت خود را از دست دادند و حتی ضرورت ساخت اولیه را زیر سؤال بردند. همان‌طور که گفته شد پر کردن سکو‌ها و هزینه نگهداری مسئله‌ای نیست که به سادگی قابل حل‌وفصل باشد. همین امروز دایر نبودن ورزشگاه تختی و عدم استفاده تیمی از آن (مثال دیگر ورزشگاه شهید شیرودی در مرکز تهران) نشان می‌دهد که موضوع استفاده دائمی و حضور همیشگی تماشاگران فوتبال، چقدر برای حفظ و بقای یک مجموعه ورزشی چقدر حیاتی به نظر می‌رسد. به‌خاطر داشته باشید این مسئله قبلاً در ایران انجام شده و ورزشگاه‌های زیادی با ساخت هزینه سنگین در ایران خاک می‌خورند؛ مثلاً استادیوم پارس شیراز یکی از پروژه‌های بزرگ ساخت ورزشگاه در ایران است که حتی یک مسابقه بزرگ ورزشی هم در آن برگزار نشده و حتی یک بار هم بیش از ۱۰ هزار نفر در آن حضور پیدا نکرده‌اند و یک نمره منفی ورزشی برای ساخت ورزشگاه در ایران است. اگر نیت خاصی پشت این طرح عظیم است، خوب است که رسانه‌ها و علاقه‌مندان و مردم به‌عنوان مهم‌ترین مخاطبان ورزش نیز در جریان قرار بگیرند و اِلا هم شرکت تجهیز و هم وزیر ورزش باید درباره مسئله ضرورت ساخت این استادیوم بزرگ و سالن همجوارش (۲۲ هزار نفری) مردم و رسانه‌های گروهی را قانع کنند که چرا قرار است چنین هزینه‌ای صرف ساخت استادیومی بشود که از همین امروز می‌شود مطمئن بود به سختی تمام صندلی‌های آن در هر رویدادی پر خواهد شد. ممکن است گفته شود که این استادیوم قرار است برای آیندگان و زمانی که طرح جوانی جمعیت به سرانجام رسید، ساخته شود. این ایده درستی است ولی باید در نظر داشت که معمولاً برای چنین مواقعی به جای ساختن یک ورزشگاه پرظرفیت از همان ابتدا، محل سکو‌ها جوری ساخته می‌شود که قابلیت افزایش داشته باشد که اگر در آینده تقاضا زیاد شد، مورد بهره‌برداری قرار بگیرد. هنوز فراموش نکردیم که در دولت‌های قبلی برای افزایش مساحت میدانی ورزشکاران دست به ساخت‌وساز استادیوم‌های بدون امکانات و مهندسی نشده زدند تا کمیت را جبران کنند، اما کیفیت به جا مانده از آن پیمانکاری‌های عجیب و پرهزینه تبدیل به لانه موش و گربه شده است!
دیدگاه بسته شده است.