برای زندگی تا ۱۲۰ سالگی آماده باشیم مجمع جهانی اقتصاد در گزارشی به بررسی وضعیت زندگی افراد در سن ۱۲۰ سالگی پرداخته است. به گزارش سینا‌پرس زندگی‌کردن تا سن ۱۲۰ سالگی خیلی دور از تصور نیست با این حال، عمر طولانی‌تر به مدت چند دهه پرسش‌هایی را درباره شیوه شکل‌دادن زندگی اجتماعی فرد مسن و […]
برای زندگی تا ۱۲۰ سالگی آماده باشیم
مجمع جهانی اقتصاد در گزارشی به بررسی وضعیت زندگی افراد در سن ۱۲۰ سالگی پرداخته است.
به گزارش سینا‌پرس زندگی‌کردن تا سن ۱۲۰ سالگی خیلی دور از تصور نیست با این حال، عمر طولانی‌تر به مدت چند دهه پرسش‌هایی را درباره شیوه شکل‌دادن زندگی اجتماعی فرد مسن و شغل وی، تعامل با اعضای خانواده و مدیریت‌کردن سلامتی‌اش مطرح می‌کند.
مرکز تحقیقاتی Pew در ایالات متحده با نظرخواهی از شهروندان آمریکایی دریافته فقط تعداد محدودی از شرکت‌کنندگان (۳۸ درصد) اعلام کردند شخصاً دوست دارند تا سن ۱۲۰ سالگی زندگی کنند؛ این موضوع دانشمندان حاضر در این پژوهش را شگفت‌زده کرد.
هم‌اکنون عمر طولانی به موضوع شایعی تبدیل شده و به‌طور مثال، در انگلستان بر اساس اعلام دفتر آمار ملی، انتظار می‌رود یک سوم نوزادانی که در سال ۲۰۱۳ متولد شدند، تا سن ۱۰۰ سالگی عمر کنند.
در این جا یکی از پرسش‌هایی که مطرح است این است که آیا سلامتی مطلوب به همراه طول عمر وجود خواهد داشت یا خیر. به‌طور یقین، پیشرفت‌های علم پزشکی و فناوری به دنیایی اشاره دارند که در آن افراد می‌توانند به مدت طولانی‌تری سالم‌تر بمانند.
فناوری پوشیدنی حسگرمحور یا قابل کاشت امکان تولید و مخابره داده‌های مرتبط با سلامتی را برای تحلیل‌های بلادرنگ فراهم خواهد کرد و به رهگیری شرایط پزشکی و هموارکردن راه برای زندگی افراد در دنیایی کمک خواهد کرد که در آن اشخاص بتوانند از نشانه‌های بیماری پیش از بروز آن آگاه شوند.
به گفته لورا کارستنسن، مدیر مرکز طول عمر دانشگاه استنفورد، این موضوع الگوی سنتی مراقبت‌های بهداشتی را معکوس خواهد کرد و تمرکز واقعی بر مراقبت بهداشتی بر سلامت و نه بیماری خواهد بود.
چنان‌چه این موضوع منجر به تعداد سال‌های سالم‌تر و بیش‌تری برای افرادی شود که تا ۱۲۰ سالگی عمر می‌کنند، دارای مضامین مهمی برای جنبه‌های دیگر زندگی خواهد بود و مراحل زندگی سنتی مانند تحصیل و در نتیجه شغل، والدبودن و بازنشستگی افراد را دوباره شکل خواهد بخشید.
به گفته پروفسور کارستنسن، چنان‌چه عمر افراد تا ۱۲۰ سالگی طول بکشد، نسبت سال‌هایی که آن‌‌ها بر روی بزرگ‌کردن فرزندانشان سپری می‌کنند کاهش خواهد یافت. در این جا، فرزندپروری به موضوعی تبدیل خواهد شد که فرد برای بازه زمانی کوتاهی در زندگی انجام خواهد داد زیرا زمانی که اشخاص عمر طولانی‌تر دارند، تعداد بیش‌تری از اعضای خانواده می‌توانند در بزرگ‌کردن فرزندان مشارکت کنند.
بنابراین نه تنها نقش‌های پدر و مادر، بلکه پدربزرگ و مادربزرگ و پدر و مادرهای آن‌‌ها و حتی پدربزرگ و مادربزرگ‌های پدربزرگ و مادربزرگ نیز وجود خواهند داشت. در نتیجه، به ارزش‌‌ها و هنجارهای جدیدی برای خانواده‌ها و آنچه یک خانواده را شکل می‌دهد، نیاز خواهد بود.
همان‌طور که بسیاری از کارشناسان اعتقاد دارند، عمر طولانی‌تر فقط زمانی مطلوب است که با رفاه بیش‌تر از جمله شادی، سلامتی و موفقیت همراه باشد.
در این میان، با طولانی‌شدن زندگی‌ها، بار اقتصادی بیش‌تری به وجود خواهد آمد و برنامه‌ریزی دقیقی توسط هر دوی اشخاص و سیاست‌گذاران لازم خواهد بود. بنابراین دولت‌‌ها با این چالش مواجه خواهند بود که چگونه برنامه‌های بازنشستگی دولتی را با این وضعیت تطبیق دهند.
آن مک‌دوگال، رییس سایت آمریکایی Encore.org، بر این باور است افزودن سال‌های بیش‌تر به حمایت بازنشستگی، فرایندی پایدار نخواهد بود. وی معتقد است با افزایش طول عمر افراد، آن‌‌ها باید به این فکر کنند که چندین شغل داشته باشند؛ بنابراین تحصیل که هم‌اکنون در سال‌های آغازین زندگی فرد شروع می‌شود، به فرایندی مداوم تبدیل خواهد شد. در صورتی که این فرایند به خوبی انجام شود، می‌توان مهارت‌های جدید را به اشخاص مسن آموزش داد و این جمعیت سالخورده را برای فصل جدید کاری دوباره هدایت کرد.
با این حال، همان‌طور که بسیاری از کارشناسان اعتقاد دارند، عمر طولانی‌تر فقط زمانی مطلوب است که با رفاه بیش‌تر از جمله شادی، سلامتی و موفقیت همراه باشد.
دکتر سینتیا کنیون، پروفسور مدرسه پزشکی دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو، می‌گوید: درست در این جاست که پرسش اصلی مطرح می‌شود و آن این که آیا می‌توان رویکردهای درمانی را طراحی کرد که کیفیت سالخوردگی را ارتقا دهند و عمر طولانی‌تر و سالم‌تری را به افراد عطا کنند؟
در این میان، طراحی و تولید دارو فقط بخشی از راهکار مطلوب است و دانشمندان در مرکز طول عمر دانشگاه استنفورد بر روی سه حوزه ذهن، تحرک و امنیت مالی برای سالخوردگان تمرکز کرده‌اند. محققان این ۳ حوزه را در هم تنیده می‌دانند و این که فقدان یکی از آن‌‌ها همه برنامه‌ها را به هم خواهد ریخت.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.