غفلت نظام مهندسی از ظرفیت اعضای شاخص سازمان

غفلت نظام مهندسی از ظرفیت اعضای شاخص سازمان  سازمان‌های نظام مهندسی ساختمان در طول دو دهه فعالیت خود توانسته بیش از ۴ صدهزار عضو جذب و تربیت کند که می‌توان آنها را ظرفیت و توان مهندسی کشور در صنعت ساختمان دانست. به گزارش «صما» طبق قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان مهندسان رشته‌های هفت‌گانه می‌توانند […]

غفلت نظام مهندسی از ظرفیت اعضای شاخص سازمان

 سازمان‌های نظام مهندسی ساختمان در طول دو دهه فعالیت خود توانسته بیش از ۴ صدهزار عضو جذب و تربیت کند که می‌توان آنها را ظرفیت و توان مهندسی کشور در صنعت ساختمان دانست.

به گزارش «صما» طبق قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان مهندسان رشته‌های هفت‌گانه می‌توانند پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه به منظور کسب تجارب و آموزش‌های عملی و حرفه‌ای در سازمان‌های نظام مهندسی ساختمان عضو ‌شوند و به‌منظور انتظام امور حوزه مهندسی اقدام به تشکیل هیأت مدیره نظام مهندسی در هر استان نمایند؛ که در حال حاضر این سازمان‌ها در ۳۱ استان تشکیل شده و با انتخابات، هر ۳ سال یک بار تجدید می‌شود.

در طول دو دهه گذشته، ساخت حدوداً ۱۵ میلیون واحد مسکونی توسط همین سازمان‌ها و اعضایشان که پسوند مهندسی ساز را با خود یدک می‌کشند و در خرید و فروش ساختمان مورد وثوق بهره‌برداران و خریداران مسکن هستند، نشان‌دهنده کارایی و جایگاه ارزشمند این قشر متخصص جامعه است.

اما متأسفانه بر‌خلاف این نقش بی‌بدیل مهندسان ساختمان کشور، امروزه چهره مناسبی از فعالیت آنان در اذهان مخاطبان ترسیم نشده و بیش‌تر نقاط منفی انعکاس یافته است. احتمالاً در فضای مجازی شاهد اختلافات شدیدی در بین تعدادی از افراد و گروه‌ها بوده‌اید که به تخریب یکدیگر و یا تخریب افراد شاخص سازمان‌های نظام مهندسی پرداخته‌اند و نه تنها سازمان را در نظر اعضا مخدوش می‌کنند بلکه اعتماد جامعه و بهره‌برداران را نیز به این حرفه و خدمات حرفه‌ای ارایه شده توسط آن‌ها سلب می‌کنند.

با کمال تأسف باید گفت که رفتار و گفتار برخی از اعضای سازمان و به خصوص معدودی از اعضای هیأت مدیره‌ها که به عنوان ویترین سازمان بیش‌تر زیر ذره‌بین افکار عمومی هستند، به گونه‌ای است که عدم رعایت اخلاق حرفه‌ای مهندسی توسط آنها، کل خدمات سازمان را زیر سؤال برده و لازم است که افراد تأثیرگذار سازمان بیش‌تر دقت نمایند چون رفتار و گفتار آنها نه در ظرف شخصیت حقیقی آنها بلکه در شخصیت حقوقی و سازمانی‌شان مورد قضاوت قرار می‌گیرد.

البته ظاهراً مدیران دولتی بیش‌تر و بهتر توانمندی فعالان و متخصصان این سازمان را باور دارند و مورد استفاده قرار می‌دهند؛ هنگامی که سازمان تأمین اجتماعی که به نوعی در حد یک وزارتخانه تمام عیار است برای مدیریت عمرانی و فنی خود از میان اعضای شورای مرکزی، علی فرج‌زاده‌ها را گزینش و یا وزیر نفت که به تازگی برای معاونت مهندسی این وزارتخانه حبیب‌اله بیطرف را از سازمان نظام مهندسی ساختمان کشور انتخاب می‌کند، حکایت از ظرفیت بالای مهندسی ساختمان کشور دارد که شاید خود این سازمان کم‌تر از این ظرفیت‌ها بهره می‌برد.

 

از این اعضای حرفه‌ای در سازمان کم نیستند اما شاید برخی تنگ‌نظری‌ها و ترجیح منافع شخصی و گروهی بر منافع ملی باعث می‌شود که از خدمات متخصصان و دلسوزان این حرفه کم‌تر استفاده شود و تنها هنگامی که خبری از این دست انتصاب‌های دولتی به گوش می‌رسد تازه جای خالی این افراد احساس می‌شود و سازمان متوجه می‌شود که به خوبی از ظرفیت اعضای شاخص خود استفاده نکرده است.