چشم انداز سال میلادی پیش رو ۲۰۱۷؛ سال دومین صعود پیاپی بچه‌های تیم ملی یک سال ۲۰۱۶ استثنایی را در تاریخ فوتبال ملی کشورمان رقم زدند. «این نتایج نه تنها پتانسیل مان را نشان می‌دهد بلکه نیازمان را برای حمایت ثابت می‌کند، چرا که ایران بهترین تیم آسیاست.» (کارلوس کی روش: پیام آخر سال ۲۰۱۶) […]
چشم انداز سال میلادی پیش رو
۲۰۱۷؛ سال دومین صعود پیاپی
بچه‌های تیم ملی یک سال ۲۰۱۶ استثنایی را در تاریخ فوتبال ملی کشورمان رقم زدند.
«این نتایج نه تنها پتانسیل مان را نشان می‌دهد بلکه نیازمان را برای حمایت ثابت می‌کند، چرا که ایران بهترین تیم آسیاست.» (کارلوس کی روش: پیام آخر سال ۲۰۱۶)
«چرا که ایران بهترین تیم آسیاست». به گزارش «ورزش سه»، سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران کم‌تر با این صراحت لهجه از «بهترین» بودن تیم ایران در آسیا حرف زده بود. او تا به حال دو گفتمان متفاوت را در دو حوزه درون گروهی و عرصه عمومی پیگیری می‌کرد. در اردو یا رختکن از این هم صریح تر به تمجید قابلیت‌های بازیکنان می‌پرداخت و در برابر رقبایی چون کره، نیجریه و آرژانتین به تک‌تک اعضای تیم روحیه جنگندگی و اعتماد به نفس تزریق می‌کرد اما در عرصه عمومی همواره نسبت به مدیریت سطح توقعات افکار عمومی حساس بود و هیچ‌گاه ایران را برتر از استرالیا، کره‌جنوبی و ژاپن معرفی نکرد.
بدون شک یکی از عواملی که کی‌روش را در عرصه عمومی تشویق به چنین اعترافی کرده، تمجید فرانس فوتبال از تیم ملی ایران است: باعث افتخار است که ما امسال را به عنوان بهترین تیم‌آسیایی نه تنها در رده‌بندی فیفا بلکه از سوی مجله معتبر فرانس فوتبال به پایان می‌رسانیم. فرانس فوتبال عملکرد ما را در سال ۲۰۱۶ به عنوان تیمی که شکست نخورده و تنها دو گل در ۱۰ بازی دریافت کرده، دیده است و حتی بیش‌تر، پس از ۷ بازی در رقابت‌های انتخابی جام جهانی، تیم ایران بدون گل خورده در رده اول گروه قرار گرفته است».
آنالیز آماری فرانس فوتبال از تیم‌های کوچک و بزرگ در همه کنفدراسیون‌های فوتبال جهان تحلیلگر این مجله را به تحسین واداشته است. روبرتونوتاریانی ابتدا از «ایرانی‌ها» متحیر می‌شود و سپس شگفتی‌های آماری «تیم کارلوس کی روش» را برمی‌شمارد. روشی در تحلیل که به ما یادآوری می‌کند که سرمربیان نخبه جهان هم اگر ۲۳ مهره ارزشمند از جهات لازم برای پیروزی نداشته باشند، نمی‌توانند به اهداف بلندپروازانه ویژه این دسته از مربیان برسند.
پس اگر ما (طبق آرای فرانس فوتبال) بهترین تیم آسیا هستیم، اگر آهنین‌‌ترین دفاع دنیا را داریم و اگر شکست ناپذیر‌ترین هستیم، یک بخشش بر می‌گردد به کادرفنی و در رأس آن یکی از کارآمد‌ترین مربیان دنیا ولیکن بخش مهم دیگرش برمی‌گردد به این‌که مجموعه توانایی‌های لازم از ابعاد مختلف فیزیکی، تکنیکی، روحی، فرهنگی در ایرانی جماعت به حدی است که می‌توان امید داشت ایران روزی در زمره کشورهای تراز اول فوتبال جهان قرار گیرد.
مربیان نخبه فوتبال جهان معمولاً تا ۶۰ سالگی به نوعی معتاد به آدرنالینی هستند که روزهای آخر هر هفته در فضایی پر از شور و هیجان و همچنین فشار و استرس بازی‌های لیگ تجربه می‌کنند. روی‌هاجسون، سرمربی تیم ملی سوئیس در جام جهانی ۱۹۹۴ می‌گفت در ۴۷ سالگی نیاز دارد هر یکشنبه روی نیمکت اینتر با هیجانات سری‌آ زندگی کند.
ولی از یک سنی به بالا قلب انسان به سختی می‌تواند چنین ضرب آهنگی از التهاب و استرس را تحمل کند. سرنوشت بزرگ‌‌ترین مربیان تاریخ این‌گونه رقم خورده است که با ورود به سنین کهولت با تیم‌های باشگاهی خداحافظی می‌کنند و مسؤولیت تیم ملی یک کشور را برعهده می‌گیرند.
با این حال خصوصیاتی چون سختکوشی، جاه طلبی، بلندپروازی و چالش طلبی که خاصه همه نخبگان در عرصه مربیگری است کهولت پذیر نیست و غالباً طبیعت این مردان آنها را به سمت قبول مسؤولیت‌هایی سوق می‌دهد که به غیر از منافع مالی، این امکان را داشته باشند که افتخاری به افتخارات گذشته خود اضافه کنند.
نام بردن از سرمربی تیمی که نتایجش بیش از دیگر تیم‌های کره زمین موجب حیرت شده است در رسانه‌ها و مجلات فوتبال افتخاری است رشک برانگیز برای بسیاری از این نخبگان. آنها جدای تحسین دانش همکار پرتغالی خود، قطعاً مشتاق به شناخت بیش‌تر از قابلیت‌های ایرانی‌ها شده‌اند چرا که نیک می‌دانند بهترین مربیان دنیا بدون داشتن ابزارهای مناسب در میدان مسابقه قادر به انجام کارهای بزرگ نخواهند بود.
اوسیانو کروز کاپیتان پیشین اسپورتینگ لیسبون و دستیار کی‌روش اخیراً در مصاحبه‌ای با رسانه‌های پرتغالی گفته است:
«بازیکنان ایرانی مسؤولیت پذیری زیادی در تیم ملی دارند. این مسؤولیت‌پذیری و علاقه زیاد به تیم ملی‌شان را کاملاً می‌بینم. آنها در هر بازی بیش از توان خودشان برای ایران کار می‌کنند. وقتی به تیم ملی دعوت می‌شوند، شاید هر بار دو برابر از خودشان مایه می‌گذارند و در تمام لحظات، غرور و افتخارشان را نشان می‌دهند. چنین شرایطی در جاهایی دیگر کم‌تر مشهود است.»
کی‌روش ۶۳ ساله در قاره‌های اروپا، آمریکا، آفریقا و آسیا مربیگری کرده است و «مشاهده» کافی از شرایط در همه جای دنیا را دارد. دلیل این‌که وی بعد از ۵ سال ناله مداوم از کمبود امکانات (همراه با تهدیدها) به‌کارش ادامه داده است را نمی‌باید تنها در نفع مالی خلاصه کنیم. هیچ چیز نمی‌تواند این نژاد از مربیان را بیش از پیروزی و موفقیت‌های ورزشی ارضا کند.
به بچه‌های تیم ملی کشورمان خسته نباشید و تبریک می‌گوییم که توانستند یک سال ۲۰۱۶ استثنایی را برای تاریخ فوتبال ملی کشورمان رقم بزنند و با آرزوی یک سال ۲۰۱۷ استثنایی دیگر با صعود پیاپی به جام جهانی مطلب را با جمله اوسیانو کروز به پایان می‌رسانیم:
«اگر ما حمایت کامل و جامعی را حس می‌کردیم، مطمئن هستم که ایران را سرآمد تمام کشور‌ها در فوتبال آسیا می‌کردیم و همین طور جایگاه مناسبی در عرصه بین‌المللی برای تیم ملی فوتبال ایران فراهم می‌کردیم.»
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.