نعیمه تپه‌افشاری- گرمای تابستان در اکثر شهرهای کشور، امان مردم را بریده و این مهم در شهرهای جنوبی بیشتر به چشم می‌آید. در چنین شرایطی استفاده از وسایل خنک‌کننده همچون کولر آبی و گازی بیشتر شده و این امر باعث افزایش مصرف برق گردیده است. پنجشنبه‌ای که گذشت به‌منظور جلوگیری از خاموشی سراسری، قطعی برق […]
نعیمه تپه‌افشاری- گرمای تابستان در اکثر شهرهای کشور، امان مردم را بریده و این مهم در شهرهای جنوبی بیشتر به چشم می‌آید. در چنین شرایطی استفاده از وسایل خنک‌کننده همچون کولر آبی و گازی بیشتر شده و این امر باعث افزایش مصرف برق گردیده است. پنجشنبه‌ای که گذشت به‌منظور جلوگیری از خاموشی سراسری، قطعی برق و قطع برنامه‌ریزی شده برق، در ۱۳ استان به‌عنوان روز تعطیل اعلام شد تا از طریق کاهش مصرف برق ادارات بتوان شبکه را مدیریت کرد و خاموشی‌‌ها را دور زد. بر همین اساس استان‌های سمنان، زنجان، خوزستان، قم، بوشهر، مرکزی، اصفهان، یزد، سیستان و بلوچستان، چهارمحال‌وبختیاری، کرمان، خراسان‌جنوبی، لرستان، در روز پنجشنبه به دلیل کمبود برق تعطیل شدند. تهران هم اغلب ادارات و شرکت‌ها در این روز کار نمی‌کردند. به این ترتیب این امید در شرکت برق وجود دارد که بتواند دستکم برای یکی، دو روز هم که شده بحران برق را پشت سر بگذارد، تقریباً نیمی از هفته جاری هم که تعطیل است. بنابراین برای چند روز فشار از روی شبکه برداشته می‌شود. اما مسئله‌ای که در این میان وجود دارد، اینکه فشار به شبکه برق باعث شده تا در بسیاری از شهرهای کشورمان شاهد خاموشی‌های طولانی برق باشیم که این امر در گرم‌‌ترین روزهای سال باعث ایجاد نارضایتی شده است. تصاویر بسیار زیادی از خاموشی‌های طولانی برق در جای‌جای کشورمان به خوبی نشان از وضعیت موجود دارد. در این بین جنگ بین دولت‌های گذشته درخصوص تولید و تأمین برق مورد نیاز، بالا گرفته است و آنان همدیگر را به دلیل عدم سرمایه‌گذاری‌های مناسب، مقصر وضع موجود می‌دانند اما این جدل‌ها برای گرمازدگان اهمیتی ندارد و از حالا دولت چهاردهم باید به فکر باشد تا مشکل ناترازی برق را به هر شکل ممکن حل کند تا در تابستان گرم سال آینده باز هم شاهد بی‌برقی‌هایی نباشیم. اما سؤال مهمی که این روز‌ها مطرح است این است که علت خاموشی‌های مکرر برق چیست؟
چرا به این روز افتادیم؟
در همین رابطه، مهدی مسائلی؛ دبیر سندیکای صنعت برق ایران، چنین می‌گوید: بیش از ۱۵ هزار شرکت در صنعت برق فعال هستند. حدود هفت هزارتای آن را پیمانکاران کوچک تشکیل می‌دهند. حداقل بالای سه هزار تولیدکننده در کشور مشغول به کار هستند. شرکت‌های مهندسی مشاور و شرکت‌های بازرگانی هم در این میان هستند. این اعداد شامل مغازه‌ها نیست و تعداد آنان را در این میان حساب نمی‌کنیم. اما بدانیم با چه صنعتی روبه‌رو هستیم. بدانیم چقدر بزرگ و ضروری است. در مورد وضعیت امروز باید به این نکته توجه کنیم که شرایط اصلاً درست پیش نمی‌رود. چرا به این روز افتادیم؟ چرا در جایی که انتظار بر آن بوده که بخش‌خصوصی بیش از همه رشد کند، امروز دیگر خصوصی بودن در آن حوزه مزیت نیست. بسیاری از همکاران ما و کارشناسان پیش‌تر توضیح داده بودند که در حوزه برق دو موضوع لاینحل باقی مانده است؛ بخش اول سازوکارهای قیمت‌گذاری دستوری است که باعث نامتوازن شدن وضعیت مالی صنعت برق شده است، اما اثرات آن به بخش‌خصوصی منتقل می‌شود و هیچ‌کدام از مدیران شرکت‌های دولتی متقبل پیامدهای منفی آن نمی‌شوند. هم‌اکنون بیش از ۹۰ درصد قیمت تمام‌شده برق، از سوی دولت در قالب یارانه اعطاء می‌شود و با سرکوب قیمت واقعی، ارزش آن مغفول مانده است. به موارد مذکور، نظام حقوقی و قراردادی یک‌جانبه و ناکارآمد، مشکلات زنجیره تأمین و صادرات و بدهکاری دولت به فعالان این حوزه را نیز بیفزایید. از طرفی، در این سال‌‌ها به پتانسیل انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر همچون انرژی خورشیدی و بادی توجه چندانی نشده است؛ به‌طوری که ظرفیت کل برق تجدیدپذیر ایران اکنون حدود یک‌درصد از ظرفیت کل برق کشور است.
دیدگاه بسته شده است.