خشایار الوند چرا دیگر به سریال‌های طنز نمی‌خندیم؟ سریال‌‌ها و برنامه‌های طنز همواره از پرمخاطب‌‌ترین مجموعه‌های تلویزیونی بوده‌اند؛ به نحوی که تجربه نشان داده هنوز هم به‌رغم گسترش رسانه‌ها و البته شبکه‌های تلویزیونی فارسی‌زبان، اگر سریالی باکیفیت ساخته شود، می‌تواند خیابان‌‌ها را خالی کرده و مخاطب را پای شبکه‌های خودمان بنشاند. این در حالی است […]
خشایار الوند
چرا دیگر به سریال‌های طنز نمی‌خندیم؟
سریال‌‌ها و برنامه‌های طنز همواره از پرمخاطب‌‌ترین مجموعه‌های تلویزیونی بوده‌اند؛ به نحوی که تجربه نشان داده هنوز هم به‌رغم گسترش رسانه‌ها و البته شبکه‌های تلویزیونی فارسی‌زبان، اگر سریالی باکیفیت ساخته شود، می‌تواند خیابان‌‌ها را خالی کرده و مخاطب را پای شبکه‌های خودمان بنشاند. این در حالی است که به نظر می‌رسد با وجود تلاش‌های مدیران برای بازگشت روزهای اوج طنز به تلویزیون، مدتی است که حال و روز اغلب مخاطبان برنامه‌های طنز در مصراع «خنده تلخ من از گریه غم‌انگیزتر است» خلاصه شده است. تجربه چند سال اخیر هم نشان می‌دهد که بهره‌گیری از توانمندی برخی از هنرمندانی که روزی طنز تلویزیون را به نوعی قبضه کرده بودند، چندان پاسخگو نیست.
به همین منظور ایسنا در گفت‌وگو با خشایارالوند که تجربه سال‌ها حضور در تیم نویسندگان سریال‌های طنز را دارد، این پرسش را مطرح کرده است که چرا آثار طنز تلویزیونی با وجود حضور همان تیم‌های قبلی، همچون گذشته در جذب مخاطب موفق نیستند؟
این نویسنده معتقد است که «به‌طور کلی نویسندگان، کارگردان‌‌ها و هنرمندان از حال و هوای جامعه ارتزاق می‌کنند. طبیعی است که هر زمان که حالشان خوب است، کارشان هم خوب است. به هر حال شرایط اقتصادی که چند سال اخیر بر جامعه حاکم شده، روی وضعیت مردم هم تأثیر گذاشته است و در مجموع حال همه ما به نوعی خوب نیست و این حال در کارهای نمایشی هم نمود پیدا می‌کند؛ به همین خاطر است که کارهای تلخ هم در چند سال اخیر بیش‌تر شده است.»
الوند با اشاره به حضور کم نسل جدید در عرصه آثار نمایشی طنز، گفت: نسل جدیدی از نویسندگان، کارگردانان و بازیگرانی که قرار بود بیایند و جایگزین نسل قدیم یا کمک حال آنها باشد، خیلی وارد عرصه نشده‌اند. از طرفی هم سن همه ما بالا رفته است و یا به سن ۵۰ سالگی رسیده‌ایم یا نزدیک آن شده‌ایم و طبیعی است که از توان و حوصله ما کم و چنته‌مان خالی شود و تکراری شویم. باید هوای تازه‌ای می‌آمده، به ما هم می‌خورده که نیامده است.
نویسنده مجموعه‌های طنز «علی‌البدل» و «پایتخت» ادامه داد: گاهی که کامنت‌ها و طنزهای عده‌ای را در فضای مجازی می‌خوانم به نظرم خیلی بامزه است؛ اما چطور می‌توان آنها را پیدا کرد؟ البته چند نفر به این شیوه وارد عرصه طنز شده‌اند. در هر حال جوانان باید خودشان تلاش کنند و از این طرف هم باید برای آنها فضای مناسبی ایجاد شود تا نسل جدید وارد این عرصه شود.
نویسنده مجموعه طنز «پاورچین» گفت: مشکل این است که آن بداعت و تازگی که به عنوان مثال در «پاورچین» در زمان خودش وجود داشت، دیگر امروز وجود ندارد. باید فضای طنز مناسب با جامعه باشد که این روز‌ها هم جامعه حال و هوای خوبی ندارد. خود ما هم به شوخی‌هایی که آن زمان می‌خندیدیم، دیگر نمی‌خندیم. یکی دیگر از نکات مهمی که فضای امروز آثار طنز را تحت‌تأثیر قرارداده، عدم وجود رقیب است. اگر می‌توانستیم تلویزیون خصوصی داشته باشیم، آن‌گاه آن تلویزیون عرصه عرضه و تقاضا بود و مجبور بودند که برای جذب مخاطب برنامه‌های درجه یک تولید کنند. الان یک سریال با بودجه‌ای تولید می‌شود و نه ارزیابی هست و نه بازخواستی که چرا این سریال با این سطح پایین تولید می‌شود یا اصلاً چرا پخش آن ادامه پیدا می‌کند؟ چون رقیبی وجود ندارد که ملاک مقایسه باشد. قبلاً حداقل رقابت نیم‌بندی بین خود شبکه‌ها بود که در ماه رمضان و عید بیش‌تر هم می‌شد، ولی الان تقریباً از بین رفته است.
این نویسنده اضافه کرد: اگر تلویزیون بخواهد از این حالت رخوت و رکود دربیاید، علاوه بر این‌که باید بودجه مناسب داشته باشد، نگاه بازتری داشته باشد و ممیزی سلیقه‌ای اعمال نشود، باید رقیب را هم به رسمیت بشناسد. الان رقبای ما آن طرف مرز خیلی راحت کار می‌کنند و هرچه دلشان می‌خواهد می‌گویند، ما سعی می‌کنیم آنها را نبینیم و به رسمیت نشناسیم، ولی مردم که آنها را می‌بینند؛ چرا باید تماشاچی ما این مزخرفات را تماشا کند؟ همین مهدی‌مظلومی که الان آن طرف کار می‌کند، زمانی اینجا بود و در یک سطحی فیلم می‌ساخت. چرا الان باید برود این آثار با این سطح پایین را تولید کند تا مخاطبان داخلی ببینند؟
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.