مشکلات شهرسازی در کلان‌شهر تهران

مشکلات شهرسازی در کلان‌شهر تهران به‌طورکلی شهر‌ها باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که شهروندان بتوانند در بهترین کیفیت زندگی کنند. به‌بیان‌دیگر شهری ایده‌آل در نظر گرفته می‌شود که شهروند آن و یا گردشگری که به آن شهر وارد می‌شود، بتواند از آسایش، آرامش، تفریح، شرایط مناسب فعالیت و سایر امکانات بهره‌مند شود. به گزارش سیناپرس به […]

مشکلات شهرسازی در کلان‌شهر تهران

به‌طورکلی شهر‌ها باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که شهروندان بتوانند در بهترین کیفیت زندگی کنند. به‌بیان‌دیگر شهری ایده‌آل در نظر گرفته می‌شود که شهروند آن و یا گردشگری که به آن شهر وارد می‌شود، بتواند از آسایش، آرامش، تفریح، شرایط مناسب فعالیت و سایر امکانات بهره‌مند شود.

به گزارش سیناپرس به نظر می‌رسد اگر بخواهیم از این منظر به یک شهر نگاه کنیم، بتوان این‌گونه ادعا کرد که تهران به‌طور کامل در زمره این‌گونه شهر‌ها نیست. چالش‌های شهرسازی در کلان‌شهر تهران به‌وضوح دیده می‌شود و علی‌رغم هشدارهای پی‌درپی تاکنون فعالیت ثمربخشی در این زمینه انجام نشده است.

محمدمهدی تندگویان، نایب‌رییس کمیسیون شهرسازی شورای شهر تهران:

سازه‌های ناامن و ساخت‌وسازهای غیراستاندارد بیش‌تر در قسمت جنوبی شهر و در محدوده پایین‌تر از خیابان انقلاب قرار دارند که از این میان مناطق ۱۰، ۱۱ و ۱۲ وضع به‌مراتب بدتری دارند. چراکه در این مناطق هم ‌بافت‌ها ریزدانه‌اند و هم فرسوده هستند. صرف‌نظر از بافت‌های فرسوده شهر تهران، به نظر می‌رسد مشکل اساسی این شهر، بافت نوسازی شده تهران است. چراکه، اغلب وقتی به جزییات سازه‌هایی که به‌ظاهر نوساز هستند، توجه می‌کنیم متأسفانه هزار و یک مشکل اجرایی و فنی و تأسیساتی را در خود دارد. مشکل اساسی در سازه‌هایی است که مسؤولیت آن با نظام‌مهندسی است. سازه‌هایی که ناظر داشته و ساخته شده و پس از پایان کار می‌بینیم که مشکلات فنی و اجرایی دارد. به‌عنوان‌مثال، ایمنی سازه‌ها در مقابل زلزله در شهر تهران مشکل اساسی دارد که این موضوع از نبود نظارت صحیح و اصولی سازمان نظام‌مهندسی ناشی می‌شود. شهرداری در نهایت براساس تأیید سازمان نظام‌مهندسی پایان کار می‌دهد و نمی‌تواند به این موضوع ورود پیدا کند. از این‌رو، می‌توان این‌گونه نتیجه‌گیری کرد که به‌طورکلی سیستم اجرایی ساخت در شهر تهران مشکل دارد.

محمدرضا فرزاد بهتاش، کارشناس شهرسازی و استاد دانشگاه:

وقتی به تهران و شهرهای بزرگ کشور نگاه می‌کنیم، می‌بینیم شهرهایی هستند که هم پیاده و هم سواره در آنها با محدودیت و مشکل مواجه هستند. به‌عبارت‌دیگر تهران نه شهری پیاده‌مدار است و نه سواره‌محور. امروزه خیابان‌های تهران به پارکینگ تبدیل‌شده‌اند و ترافیک بسیار زیاد موجب آشفتگی شهر تهران شده است. علاوه بر این در زمینه مدیریت بحران و امدادرسانی هم مشکلاتی وجود دارد که برخی از این مشکلات به بافت‌های فرسوده بازمی‌گردد. در بخش‌های جنوبی تهران که دارای بافت‌های فرسوده و معابر تنگ و باریک هستند. ایمنی و مدیریت بحران در شهر تهران وضع مطلوبی ندارد و ضریب ایمنی در شهر ما هنوز با وضع مطلوب جهانی فاصله زیادی دارد.

ازاین‌رو، برای ارتقای کیفیت بر این اساس باید سراغ ایده‌هایی چون نوسازی، بهسازی و توانمندسازی رفت.

محمد حقانی، رییس کمیته محیط‌زیست شورای شهر تهران:

 متأسفانه روزبه‌روز از سطح و میزان فضاهای سبز تهران کاسته شده و برعکس، به سرانه ساخت‌وساز شهرمان اضافه می‌شود. اصولاً یک شهر از دو بخش اصلی تشکیل می‌شود که ساختمان‌ها و خیابان‌‌ها و بخش زنده شهری یعنی همین فضای سبز و رودخانه‌ها را شامل می‌شود. برای داشتن شهری ایده‌آل و مناسب برای زیستن، باید بین این دو بخش تعادل برقرار باشد؛ اما در طول سال‌های گذشته عدم تمرکززدایی از تهران و هجوم جمعیت مهاجر به این کلان‌شهر، باعث شد تا برای تأمین مسکن و سرانه‌های خدماتی، درختان و باغ‌ها به‌تدریج قطع و تخریب شوند و جای خود را به واحدهای مسکونی، برج‌‌ها و مجتمع‌های تجاری بدهند. یکی از مشکلات ما این است که هنوز تعریف درستی از سرانه فضای سبز نداریم. درهرحال از این آمار‌ها که صرف‌نظر کنیم باید گفت وضع درختکاری و فضای سبز در شهر تهران اصلاً خوب نیست.

معصومه‌آباد، رییس کمیته ایمنی و مدیریت بحران شورای شهر تهران:

 

واضح است که شهر تهران در حوزه‌های مختلف خدمات شهری با چالش‌های ایمنی بسیاری دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ ساخت‌وساز در حریم مسیل‌ها، فرسوده بودن برخی از شریان‌های حیاتی و نیز قرار گرفتن تهران در بستری لرزه‌خیز وضع ایمنی این شهر را در شرایطی خاص قرارداده است. ضمن این‌که مشکلات ناشی از افزایش جمعیت نظیر ترافیک و مسایل زیست‌محیطی نیز از دیگر مواردی است که اوضاع تهران را به شرایط بحرانی رسانده است. بنابراین ایمنی و مدیریت بحران در شهر تهران وضع مطلوبی ندارد. ضریب ایمنی در شهر ما هنوز با وضع مطلوب جهانی فاصله زیادی دارد. ازاین‌رو، نیازمند تدوین شاخص ترکیبی با نگاه سلامت‌محور از عوامل مؤثر در حوادث هستیم.