نعیمه تپه‌افشار- اگر از دهه شصتی‌ها بپرسید، فوتبال را در کوچه پس‌کوچه‌هایی برایتان تعریف می‌کنند که نهایت آن به زمین خاکی ختم می‌شد و نهایت لذت بردن از فوتبال دیدن یکشنبه‌شب‌ها با تماشای چند دقیقه فوتبال روز دنیا بود! همان زمان هم زمین‌های فوتبال کشورهای جهان همچون مخملی بود که هر چشمی را به خود […]
نعیمه تپه‌افشار- اگر از دهه شصتی‌ها بپرسید، فوتبال را در کوچه پس‌کوچه‌هایی برایتان تعریف می‌کنند که نهایت آن به زمین خاکی ختم می‌شد و نهایت لذت بردن از فوتبال دیدن یکشنبه‌شب‌ها با تماشای چند دقیقه فوتبال روز دنیا بود! همان زمان هم زمین‌های فوتبال کشورهای جهان همچون مخملی بود که هر چشمی را به خود میخکوب می‌کرد؛ زمین‌های چمنی که باعث می‌شد شوق فوتبال بازی کردن و تماشای بازی برای بازیکن و بیننده به اوج برسد. در واقع فوتبال جهان دهه‌هاست که مشکلی به نام چمن ندارد و دهه‌هاست که رقابت باشگاه‌های فوتبال از بحث امکانات به بحث خدمات کشیده شده است. در کشورمان اما بحران زمین‌های چمن فوتبال در ایران همچنان ادامه دارد و به یکی از چالش‌های اصلی فوتبال کشور تبدیل شده است. نبود زمین‌های استاندارد و مناسب برای برگزاری مسابقات، باعث شده تا تیم‌های ایرانی در شرایط سختی قرار بگیرند و کیفیت بازی‌‌ها نیز تحت‌تأثیر قرار گیرد. وقتی خبر می‌رسد تیم ذوب‌آهن در هفته دوم مسابقات لیگ برتر میزبانی‌اش را به ورزشگاه امام‌رضای مشهد منتقل کرده تا تیم ملی فوتبال کشورمان بتواند در یک زمین مطلوب پذیرای قرقیزستان در چارچوب مسابقات مقدماتی جام‌جهانی ۲۰۲۶ باشد، متوجه یک واقعیت اسفناک می‌شویم و آن این است که کم‌ترین توجهی به حفظ و نگهداری از زمین‌های مسابقات فوتبال‌مان نمی‌شود. وقتی خبر می‌رسد تیم پرسپولیس در اراک باید میزبان تیم ذوب‌آهن باشد و استقلال در شهر قدس یا ورزشگاهی دیگر پذیرای حریفش باشد، مشخص می‌شود اوضاع برهم ریخته‌ای در حول و حوش موضوع میزبانی تیم‌‌ها به خاطر نداشتن زمین مطلوب و استادیوم مناسب بر فوتبال حکم‌فرماست. حال سؤال اینجاست که چرا نمی‌توانیم از تکنولوژی در عصر تکنولوژی استفاده کنیم؟ آیا آوردن چندین چمن هیبریدی که مورد تأیید فیفاست و اصلاً نیاز به کاشت چمن‌های قبلی ندارد، واقعاً اینقدر سخت است؟ آیا هزینه واردات و نصب این نوع چمنها بیشتر از هزینه یکی، دو بازیکن لیگ برتری تیم‌های بزرگ می‌شود؟ تمام این اهمال‌کاری‌ها شائبه‌های بسیاری را در اذهان ما ایجاد می‌کند!
چمن فوتبال نداریم چون منع واردات قانونی داریم
در همین رابطه، یکی از کارشناسان چمن به شرط عدم بیان نامش، به خبرگزاری تسنیم، چنین می‌گوید: طبق قانونی که وزارت جهادکشاورزی و سازمان محیط‌زیست دارند، ما امکان استفاده از رول چمن‌های خارجی نداریم. این قانون از زمان فعالیت صفایی فراهانی ابلاغ شد. چرا از چمن هیبریدی استفاده نمی‌شود؟ روی این چمن سه هفته بعد از کاشت امکان برگزاری مسابقه وجود دارد. ضمن اینکه با توجه به اقلیم آب و هوایی کشورمان، در فصول مختلف چمن دارای شرایط خوبی است. نکته بعد اینکه هر جایی که چمن بی‌کیفیت شد، شما بروید بررسی کنید آیا مناقصه برگزار شده است یا خیر و اینکه چرا برخی افراد که در بحث کود و سم فعال هستند در پیشانی کار قرار می‌گیرند، اما عملاً یک پیمانکار در پشت صحنه، مشغول فروش رول چمن به ورزشگاه‌های مختلف کشور است. یک مثال می‌زنم وقتی دوربین دیجیتال وجود دارد، چرا ما باید از دوربین آنالوگ استفاده کنیم؟ مگر اینکه فروشنده دوربین آنالوگ (رول چمن) با کار کردن دوربین دیجیتال (چمن هیبریدی) ضرر کند! گفتنی است؛ بزرگ‌‌ترین ورزشگاه ما آزادی است و از سال قبل درگیر این ورزشگاه هستیم. هیچ کنترلی روی فرآیند آن نداشتیم و می‌دانستیم تمام نمی‌شود. وقتی ورزشگاه مدرن الهلال زیر پنج ماه ساخته می‌شود، می‌گفتیم تعمیرات دو سال طول می‌کشد؟ ما فکر می‌کردیم سال قبل بعد از دو ماه ورزشگاه آماده می‌شود. حالا قول آخر آبان‌ماه را داده‌اند که امیدواریم آماده شود.
دیدگاه بسته شده است.