جعفری طلایی، گلی زیبا از آمریکای جنوبی

جعفری طلایی، گلی زیبا از آمریکای جنوبی گروه محیط‌زیست- «جعفری طلایی» یکی از گل‌های زینتی از گونه‌های گل جعفری و از خانواده گل ستاره‌ای‌ها می‌باشد. این گیاه بومی بسیاری از مناطق مکزیک، آمریکای مرکزی، کلمبیا و پرو است. جعفری طلایی گیاهی علفی و یکساله است که می‌تواند حدود ۵۰ سانتی‌متر (۲۰ اینچ) نیز طول داشته […]

جعفری طلایی، گلی زیبا از آمریکای جنوبی

گروه محیط‌زیست- «جعفری طلایی» یکی از گل‌های زینتی از گونه‌های گل جعفری و از خانواده گل ستاره‌ای‌ها می‌باشد. این گیاه بومی بسیاری از مناطق مکزیک، آمریکای مرکزی، کلمبیا و پرو است.

جعفری طلایی گیاهی علفی و یکساله است که می‌تواند حدود ۵۰ سانتی‌متر (۲۰ اینچ) نیز طول داشته باشد. برگ‌ها کم و بیش دارای ۳ سانتی‌متر طول، با بریدگی‌ها و تقسیمات عمیق و در بخش‌های کوچک دیده می‌شوند. این گیاه تعداد زیادی گل‌های زرد تا نارنجی رنگ و به صورت انتهایی (در انتهای شاخه‌ها) تولید می‌کند. هر سرشاخه دارای ۷ تا ۹ صفحه گل کوچک است. این گل‌ها علاوه بر جنبه زیبایی، خوراکی بوده و به عنوان چاشنی غذا‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.

شرایط محیط رشد:

این گیاه نیز مانند سایر گونه‌های جعفری، آفتاب‌دوست بوده و در نقاط آفتابی و گرم رشد خوبی دارد. در دماهای کم‌تر از ۱۶ درجه سانتیگراد، رشدشان کند بود و کلروزه می‌شوند.

نسبت به قوی بودن زمین از خود حساسیت نشان نمی‌دهند ولی زمین‌های مرغوب و قوی باعث می‌شود که بوته رشد خوبی داشته و در نتیجه گل‌های درشت تولید کند. پی‌اچ مناسب محیط کشت آن ۶ تا ۶٫۵ است. مسمومیت ناشی از آهن در پی‌اچ‌های پایین خاک گزارش شده است. علامت‌های مسمومیت آهن، شامل نقاط نکروزه و کلروزه و نیز خم شدن برگ به سمت پایین و فنجانی شدن برگ است. اگر میزان نیتروژن خاک زیاد شود، نسبت به برخی از بیماری‌ها حساس می‌شود.

این گیاه به رطوبت بالا نیز به نسبت حساس است. برای گلدهی بهتر باید گل‌های پژمرده چیده شود.

آفات و بیماری‌ها:

از مهم‌ترین بیماری‌های آن پژمردگی، بوته میری، بلایت ناشی از بوتریتیس، پوسیدگی ریشه و ساقه و بیماری‌های برگی است. از آفات مهم این گیاه نیز کنه است که با استفاده از سموم قارچ‌کش و کنه‌کش می‌توان این بیماری‌ها و آفات را کنترل نمود.

تکثیر:

 

برای تکثیر این گیاهان اغلب از کشت بذر‌ها استفاده می‌شود. اما از قلمه زدن نیز می‌توان استفاده کرد که هزینه بیش‌تری دارد. برای استفاده از قلمه می‌توان بخش انتهایی شاخساره را به ۶ تا ۸ سانتی‌متر تهیه نمود. بذر این گیاهان را به صورت مستقیم در محل اصلی و یا در خزانه کشت می‌کنند. در تهیه نشا، بذر در اواخر اسفند تا اواخر فروردین کشت می‌شود و نشا پس از دو ماه آماده انتقال می‌گردد. کشت‌های دیرتر نیز امکان‌پذیر است ولی باعث کوچک‌تر شدن گل‌ها می‌شود. در روش کاشت مستقیم به تنک کردن نیاز می‌باشد.