نامش فضاى مجازيست اما آبروى مردم واقعيست!

محمدرضا عيوضى

فرهنـگ فقير اسـتفاده از شـبكه هاى اجتماعى ديگـر قابل كنترل نيسـت! براى سـوژه شـدن در ميان كاربران شـبكه هاى اجتماعى و پيام رسـان هاى موبايلى فقط و فقط نياز به انتشار و به اصطلاح لو رفتن يك لحظه از نشسـت هاى خانوادگى و دوستانه خود داريد! البته كه ميـزان تأثير پذيرى و مقبوليت شـما بـه عنـوان سـوژه جديـد در فضاى مجـازى بـا ميـزان محبوبيـت و شـناخت شـما در اجتمـاع رابطـه اى مسـتقيم دارد امـا تنهـا ذات افشـاى لحظـات خصوصى افراد(چـه عادى و چه مشـهور) اسـت كه براى پايان دادن به آبروى اجتماعى شخص كفايت مى كند! در شـبكه هاى اجتماعى هر نـوع خبر و تصويرى يافت مى شـود، از اخبار و تصاوير مسـايل مربوط به سياسـت گرفته تا قتل و جنايت و آدمكشـى. بسـيارى از اين اخبار واقعيـت ندارد و برخـى از آن ها هم در عين ناباورى درست است، اما آيا ذهن يك انسان در زندگـى پر از دغدغـه اجتماعى حاكم بر دنيا، تحمل اين همه اخبار و تصوير راسـت و دروغ را دارد؟ عكس هاى مهمانى هاى خصوصى، شايعه خبر فوت هنرمندان، درگيرى هاى اخلاقى ورزشكاران و شـايد صد ها مورد ديگر، همه و همه قربانى اميال و جرايم واقعى مجرمان فعال در فضاى مجازى هستند. اين جا فقط نامش فضاى مجازى است اما اخلاق و آبروى مردمش واقعى اسـت؛ حتى قربانيـان حيا و آبـروى اين فضـا نيز واقعى هسـتند و گاهى تبعات ايـن جرايم بيش از جرايم عادى است. سـخن از تهديدها و آسـيب هاى فضاى مجازى شـايد انتهايى نداشـته باشد، زيرا گسـتردگى اين فضا و پيشـرفت روز افزون آن هـر روز دام هـاى جديدى را در مسـير كاربران قرار مى دهد و كم اطلاعى كاربران، اعتمادهـاى نابه جـا، دقـت نداشـتن در حفظ اطلاعـات محرمانه و سـهل انگارى ها بـر شـعله ورى هـر چـه بيش تر ايـن آتش مى افزايد. نابـودى حيا و حفظ حريـم خصوصى كه جرايم فضاى مجازى به مـال و آبروى افراد مى زند خيلـى بيش تـر از دردى اسـت كه جرايم واقعى به جان انسان ها وارد مى كند. نابودى حريـم خصوصى و آبـرو مختص قشر خاصى نيست. شايد اين آتش كه امروز دامـان برخى را در برگرفتـه، روزى گريبان من، شـما و يا هر فـرد درگير با شـبكه هاى اجتماعى را نيز بگيرد. پس بياييم حريم خصوصى يكديگر را از لحاظ انسانى محترم بشماريم.