قول و قرار سرخ

قول و قرار سرخ

مسعود طاهری

دیشب جام قهرمانی فوتبال ایران به پرسپولیس رسید تا هوادارانش بعد از ۸ دوره مجدداً جام را بر فراز دستانشان ببینند. اما این قهرمانی زوایای دیگری هم داشت که پرداختن به آن خالی از لطف نیست.

آشتی تماشاگران با فوتبال شاید بزرگ‌‌ترین دستاورد سرخ‌‌ها بود. تیمی که هم خوب بازی می‌کرد و هم در یک بازی موقعیت‌های فراوانی خلق می‌کرد تا تماشاگران را از دیدن فوتبالی زیبا مطمئن کند. در دو فصلی که برانکو سرمربی سرخ‌‌ها شده، تیمش فوتبالی جذاب ارایه داده تا تماشاگران را به استادیوم‌‌ها بکشاند. سال قبل سرخ‌های پایتخت با زدن ۵۵ گل در ۳۰ بازی نشان دادند که از پتانسیل قابل قبولی برای ارایه بازی تهاجمی برخوردارند و این رقم وقتی بیش‌تر به چشم می‌آید که بدانیم قهرمان فصل قبل لیگ برتر یعنی استقلال خوزستان با زدن تنها ۳۱ گل به این مهم دست یافت. در واقع سرخ‌‌ها با نمایش تهاجمی خود متوسط ۵۵ هزار تماشاگر در هر بازی را خلق کردند تا بدین ترتیب پرتماشاگر‌‌ترین تیم ایران لقب گیرند.

اما این تمام ماجرا نبود. شاید روند قهرمانی پرسپولیس را باید در هواداران پرشمارش جستجو کرد. هوادارانی که به رغم نایب قهرمانی تیمشان در فصل گذشته و در استادیوم آزادی، ایستاده تیمشان را به دلیل ارایه بازی‌های جذاب تشویق کردند. در آخرین ایستگاه فصل قبل که پرسپولیس برابر راه‌آهن و در استادیوم آزادی به بردی خفیف دست یافت تا جام از تهران به خوزستان سفر کند، تماشاگران پرسپولیس ایستاده دقایقی طولانی تیمشان را تشویق کردند.

همان‌هایی که در نادر‌‌ترین اتفاق تاریخ دربی‌های پایتخت و به رغم شکست برابر رقیب دیرینه باز هم دست از تشویق تیمشان برنداشتند تا دیشب مزد حمایت‌های خود را با بالا بردن جام جشن بگیرند.

سرخ‌‌ها که در این سال‌ها دوبار تا مرز قهرمانی پیش رفتند و در آخرین ایستگاه جام را واگذار کردند، دیشب به آنچه استحقاقش را داشتند، رسیدند. جامی که سال پیش با شوک از دست دادن کاپیتانشان تا یک قدمی‌‌اش رفتند اما نتوانستند به قولی که به‌ هادی‌نوروزی فقید دادند، جامه عمل بپوشانند. شاید جرقه اصلی جشن قهرمانی دیشب سرخ‌‌ها را باید در پایبندی به یک قول مردانه جستجو کردند. قول بازیکنانی که لیگ سال قبل را با کاپیتانشان آغاز کردند و آخر سال تنها یک مقبره تسلای خاطرشان شد و همان‌جا در کپورچال محل دفن هادی نوروزی تصمیمشان برای بردن جام قهرمانی را گرفتند.

در کنار این قهرمانی نمی‌توان از نقش برانکو به سادگی گذشت. هم او که سال‌ها سرمربی تیم ملی ایران بود و با این تیم قهرمان بازی‌های آسیایی را هم جشن گرفت. برانکو نشان داد که چرا حالا حالا‌‌ها باید مربیان بزرگ را به ایران وارد کرد. فوتبالی که تیم تحت هدایت برانکو انجام می‌دهد، فوتبالی مالکانه است که الان در لیگ‌های صاحب سبک دنیا اجرا می‌شود. آمار ۵۶درصدی متوسط در اختیار داشتن توپ، برای فوتبال ایران مسأله تازه‌ای نیست. برانکو طی مدت دو سال و نیمی که در تیم پرسپولیس حضور دارد، این آمار خیره‌کننده را به دست آورده تا تمامی رکورد‌‌ها را بشکند. از کم‌ترین گل خورده گرفته تا خلق بیش‌ترین موقعیت گل و ….

و در پایان باید از زحمات مدیریت باشگاه نیز یاد شود. مدیریتی که نقاط قوتش به نقاط ضعفش چربید. مدیریتی که فصل قبل و با شروع ناامیدکننده سرخ‌ها، پای مربیانش ایستاد تا دیشب شاهد اهتزاز پرچم سرخ بر بام فوتبال ایران باشد و نخستین تیمی باشد که به ۱۰ قهرمانی در لیگ و نخستین ستاره‌‌اش برسد.

و این‌گونه دیشب سرخ‌‌‌ترین شب ایران بود و باید به احترام تیمی که در این دو سال زیبا‌‌ترین بازی‌‌ها را ارایه کرد و پای قول و قرار خودش به کاپیتان و هوادارانش، ایستاد.