براساس پژوهش‌ها، حدود ۳۸ درصد وب‌سایت‌های سال ۲۰۱۳ دیگر در دسترس نیستند و عمر متوسط یک وب‌سایت تنها چند ماه است؛ با این وجود، ابزارهایی وجود دارند که میلیارد‌ها صفحه را ذخیره کرده‌اند و همچنان امکان بازدید از سایت‌های تاریخی را فراهم می‌کنند. به گزارش سیتنا، اینترنت امروز پر از شبکه‌های اجتماعی، محتوای بهینه‌شده و […]
براساس پژوهش‌ها، حدود ۳۸ درصد وب‌سایت‌های سال ۲۰۱۳ دیگر در دسترس نیستند و عمر متوسط یک وب‌سایت تنها چند ماه است؛ با این وجود، ابزارهایی وجود دارند که میلیارد‌ها صفحه را ذخیره کرده‌اند و همچنان امکان بازدید از سایت‌های تاریخی را فراهم می‌کنند. به گزارش سیتنا، اینترنت امروز پر از شبکه‌های اجتماعی، محتوای بهینه‌شده و الگوریتم‌های کنترل‌گر است. این فضا با روزهای ابتدایی و پرهیجان اینترنت تفاوت زیادی دارد که تجربه‌ای تازه، پرخطر و ماجراجویانه بود. وب پر بود از سایت‌های ابتدایی با گرافیک پایین، بازی‌های فلش و تالارهای گفتگوی ناشناس. امروزه اینترنت اغلب به فضایی یکنواخت و تجاری تبدیل شده که بیشتر برای اسکرول بی‌پایان استفاده می‌شود تا اکتشاف. با این حال، بخش‌هایی از «وب قدیم» هنوز باقی مانده است و می‌تواند الهام‌بخش آینده باشد. براساس پژوهش‌ها، حدود ۳۸ درصد وب‌سایت‌های سال ۲۰۱۳ دیگر در دسترس نیستند و عمر متوسط یک وب‌سایت تنها چند ماه است. با این وجود، ابزارهایی وجود دارند که میلیارد‌ها صفحه را ذخیره کرده‌اند و همچنان امکان بازدید از سایت‌های تاریخی را فراهم می‌کنند. پلتفرم‌های نوستالژیکی همچون OldWeb.Today یا GifCities تجربه مرور کُند اینترنت و طراحی پر از GIF دهه ۹۰ را بازسازی می‌کنند. بازدید از وب‌سایت‌های منسوخ‌شده نشان می‌دهد که چگونه کاربران بدون دغدغه شهرت یا الگوریتمها، آزادانه سلیقه‌های خود را بیان می‌کردند. این فضا‌ها یادآور دورانی است که اینترنت فضایی شخصی، عجیب، و غیرقابل‌پیش‌بینی بود. مردم برای علاقه خود محتوا می‌ساختند، نه برای لایک یا دنبال‌کننده. امروز که نگران حاکمیت هوش‌مصنوعی و یک‌دست شدن فضای آنلاین هستیم، رجوع به اینترنت قدیمی یادآور این نکته است که فردیت و خلاقیت انسانی ارزشمند‌ترین دارایی فضای مجازی بوده است. اینترنت مدرن شاید کاربردی‌تر و سریع‌تر باشد، اما اینترنت قدیم آزادی، صمیمیت و شگفتی خاصی داشت که موجب هیجان‌انگیز بودن آن می‌شد، و امروز می‌تواند چراغ راهی برای آینده‌ای انسانی‌تر در فضای دیجیتال باشد. مرور اینترنت فراموش‌شده نشان می‌دهد میراث دیجیتال نه‌تن‌ها نوستالژی، بلکه بخشی جدی از تاریخ معاصر بشر است. همان‌طور که کتابخانه‌ها حافظ فرهنگ مکتوب‌اند، آرشیوهای اینترنتی نیز اسناد ما را حفظ می‌کنند. بازگشت به این منابع یادآوری می‌کند که اینترنت می‌تواند دوباره به فضایی خلاق و انسانی بدل شود، اگر به جای تسلیم شدن در برابر الگوریتمها و تولید ماشینی محتوا، بر آزادی بیان و تنوع سلیقه‌ها تکیه کنیم.
دیدگاه بسته شده است.