محمدرضا عیوضی – تنها برای انتخاب رییس‌جمهور به پای صندوق رأی نخواهیم رفت؛ فراموش نکنیم که در کنار انتخابات ریاست جمهوری باید به ناظران و قانون‌گذاران شهری و روستایی هم رأی دهیم. شهر محدود به امروز نیست؛ مدیران و منتخبان اداره و برنامه‌ریزی شهری باید بر ابعاد تاریخی، تمدنی و صدالبته محیط‌زیستی شهر و هویتمندی […]
محمدرضا عیوضی – تنها برای انتخاب رییس‌جمهور به پای صندوق رأی نخواهیم رفت؛ فراموش نکنیم که در کنار انتخابات ریاست جمهوری باید به ناظران و قانون‌گذاران شهری و روستایی هم رأی دهیم.
شهر محدود به امروز نیست؛ مدیران و منتخبان اداره و برنامه‌ریزی شهری باید بر ابعاد تاریخی، تمدنی و صدالبته محیط‌زیستی شهر و هویتمندی آن آگاه باشند و پیشینه هر شهری را زمینه‌ساز رشد و تعالی امروز و فردای آن بدانند.
شهروندان یک شهر همانند مالکان و سهامداران شرکتی هستند که سرنوشت ارزش و سود سهام خود را به اعضای شورای شهر که نقش هیأت مدیره شرکت را دارا هستند می‌سپارند و شهردار مانند مدیرعامل شرکت است که تحت نظارت شورا و به انتخاب آنها امورات شهر را به عهده می‌گیرد.
سهم ما در شهر و درآمد مستقیم و غیرمستقیم هر شهروند در نتیجه عملکرد شورای شهر چقدر است؟
آیا سهامداران یک شرکت حاضرند سرنوشت شرکت را به هر شخص غیرحرفه‌ای و فاقد تخصص و توانایی بسپارند؟!
آیا سهامداری هست نسبت به ارزش سهام خود و نحوه مدیریت آن بی‌تفاوت باشند؟!
یا مالکان و سهامداران تمام تلاش و همت خود را به‌کار می‌برند تا حرفه ترین، صادق‌‌ترین و امانتدار‌‌ترین افراد را شناسایی و انتخاب کنند؟!
عملکرد شورا و شهردار منتخب آنها مستقیماً بر کیفیت زندگی‌مان در شهر و همچنین ارزش دارایی‌های فعلی و آتی ما تأثیر دارد.
مجید گودرزی، کارشناس ارشد شهرسازی معتقد است: در دنیای امروزی شهر‌ها همانند شرکت‌ها به شدت درحال رقابت با یکدیگرند و این نکته‌ای است که توجه جدی به آن نمی‌شود. فهم چگونگی این رقابت و شناسایی مزیت‌های رقابتی شهر‌ها و تدوین استراتژی‌های مربوطه و توانایی اجرا آن، نیازمند دانش و نگرش مربوطه است و غفلت از آن در این فضای رقابتی و صرف منابع در امور فاقد مزیت رقابتی جبران‌ناپذیر خواهد بود.
از دوره شکل‌گیری شهرهای مدرن در ایران، به رغم همه ی ابعاد مفید و سازنده ی آن که موجب شکل‌گیری جوامع شهری توسعه یافته شد، غفلت طولانی مدت از بسیاری از الزامات و اقتضائات شهرسازی موجب بروز آسیب های جدی و دیرپا، هم برای شهروندان و ساکنان شهر و هم برای جامعه و محیط وسیعتر پیرامونی آن شد.
ما الگوهای شهرسازی را از کشورهایی گرفتیم که در عصر توسعه شهری به دلیل شرایط فوق‌العاده آب و هوایی و پوشش گیاهی سبز فاقد دغدغههای زیست محیطی از نوعی که گریبانگیر ماست، بودند.
اما در کشور خشک و نیمهخشک ایران، درخت و گیاه دارای چنان اهمیتی بوده‌اند که در تاریخ فرهنگ و هنر ایرانی-اسلامی همواره به عنوان نشانه های حیات و زندگی شناخته میشدهاند.
عدم توجه کافی به طبیعت در شهرهای ایران موجب شد هرچه شهر‌ها بزرگ‌تر شدند، محیط وسیعتری از طبیعت پیرامون را از بین بردند و اکولوژی طبیعی را در شعاعی وسیعتر از مساحتشان تحت‌تأثیر قراردادند. به گونه ای که گویا مفهوم رشد شهری ملازم تخریب ذخایر طبیعی بود.
شوراهای اسلامی شهر‌ها و روستا‌ها با توجه به سازوکار انتخاب شان فرصت مغتنمی برای نهادینه سازی تفکر زیست محیطی در مدیریت شهری بودند، اما متأسفانه هرگز به اندازه لازم، از این زاویه به اداره شهر‌ها نگریسته نشده است.
مجید گودرزی، مدرس دانشگاه اعتقاد دارد که شهروندان بهترین و معتبر‌ترین مرجعی هستند که با خرد جمعی می‌توانند ارزشهای زیستمحیطی را درصدر اولویت های شهر‌ها بنشانند، چرا که با کمی تأمل می‌توان دریافت تمام راه‌های توسعه و آبادانی از مسیر بستر طبیعی شهر‌ها می‌گذرد و توسعه پایدار تنها زمانی معنا پیدا می‌کند که عناصری که لازمه زندگیاند حفظ و تقویت شوند.
امروز در شهرهای کشورهای توسعه‌یافته غربی که از مراجع تحولات مدرن شهرسازی در ایران به شمار میروند، زیستبوم، اصلیترین معیار تشخیص درستی یا نادرستی طرح‌های توسعه شهری است و این مسأله به عنوان یک مطالبه عمومی درآمده است که هر شهروندی خود را مسؤول مراقبت از آن می‌داند.
به نظر می‌رسد جامعه شهری ایران نیز پیش آگاهی لازم را درباره اهمیت محیط‌زیست شهری کسب کرده است و باقی مسیر بر عهده تشکل های مردم نهادی مانند شوراهای شهر است. این شورا‌ها می‌توانند با نگرش اصلاح‌گر و دانش لازم، مسیر احیا و بقای محیط‌زیست را هموار کنند و به قهر میان شهرهای ایران با محیط‌زیست و ذخایر زیستی پیرامون آنها پایان دهند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.