سینماگران به سینماداری علاقه‌مند شدند اگر سینما را به عنوان یک صنعت به شمار آوریم، مسأله اکران یکی از مهم‌ترین مسایل در این هنر-صنعت است که رابطه مستقیمی با تعداد سالن‌های سینما دارد که در ۳ دهه اخیر به دلیل کمبود در این بخش سینمای کشورمان با مشکلاتی مواجه بوده است. سال‌ها سینمای ایران از […]
سینماگران به سینماداری علاقه‌مند شدند
اگر سینما را به عنوان یک صنعت به شمار آوریم، مسأله اکران یکی از مهم‌ترین مسایل در این هنر-صنعت است که رابطه مستقیمی با تعداد سالن‌های سینما دارد که در ۳ دهه اخیر به دلیل کمبود در این بخش سینمای کشورمان با مشکلاتی مواجه بوده است. سال‌ها سینمای ایران از تعداد کم سالن‌های نمایش رنج برده و همین مسأله سبب شده است تا فیلم‌های سینمایی مدت‌ها در نوبت اکران منتظر بمانند. البته طی سال‌های گذشته با آغاز موج جدیدی در بازسازی سالن‌های سینمایی و تبدیل برخی از سینما‌ها به پردیس، پتانسیل نمایشی کشور به ویژه در شهرهای بزرگ افزایش پیدا کرده و می‌توان گفت در اکثر شهرهای بزرگ ایران، پردیس‌های سینمایی ساخته شده است.
به گزارش مهر، اما موج جدیدی که در پروسه ساخت و ساز و بازسازی سالن‌های سینمایی به وجود آمده است، ورود سینماگران به این عرصه است که دست به ساخت پردیس می‌زنند و از جمله این پردیس‌ها می‌توان به «کوروش»، «مگامال»، «سمرقند»، «چهارسو»، «قلهک» و… اشاره کرد. با افزایش حضور سینماگران در حوزه سالن‌سازی، این شبهه ایجاد می‌شود که با حضور سینمادارانی که هم تهیه‌کننده و هم پخش کننده هستند، آیا نوبت به اکران فیلم‌هایی غیر از تولیدات این افراد می‌رسد یا خیر!
در همین راستا با سیدجمال‌ساداتیان، تهیه‌کننده سینما و رییس پردیس سینمایی «قلهک» که به زودی پردیس سینمایی «مگاپارس» در شرق تهران را راه‌اندازی می‌کند، منوچهرمحمدی، تهیه‌کننده سینما که مدتی است پردیس سینمایی «مگامال» را در غرب تهران راه‌اندازی کرده است و رضاسعیدی‌پور، مدیر پردیس سینمایی «آزادی» به گفت‌و‌گو نشستیم. البته از بین این افراد سعیدی‌پور، مدیریت سینمایی را برعهده دارد که متعلق به حوزه هنری است و او نیز در زمینه تولید و پخش فیلم دستی بر آتش ندارد.
با افزایش سالن نمایش مافیای سینما کمرنگ می‌شود
جمال ساداتیان، تهیه‌کننده سینما با اشاره به اهمیت افزایش پتانسیل نمایشی در کشور گفت: معضل اصلی امروز سینمای ایران بحث سالن‌های سینما است. تصور کنید قبل از انقلاب اسلامی براساس آمارهایی که اعلام شده است جمعیت کشور نزدیک به ۳۰ میلیون نفر بوده است و برای این جمعیت بیش از ۵۰۰ سالن سینما وجود داشت اما امروز جمعیت کشور ۸۰ میلیون نفر است و تعداد سالن‌های سینمای ایران نزدیک به ۳۰۰ سالن است که بخشی از این سالن‌ها نیز به دلیل قدیمی بودن از رده خارج هستند.
وی با اشاره به این‌که در طول این سال‌ها بافت شهر‌ها نیز تغییر کرده و متناسب با این تغییر باید سینما‌ها در دسترس‌تر می‌شدند، عنوان کرد: اگر بخواهیم درمورد تهران صحبت کنیم باید گفت که مرکز ثقل سالن‌های سینما در مرکز شهر قرار دارد و اگر مخاطبان بخواهند از شرق، غرب و یا شمال یا جنوب تهران فیلمی را در سینما ببینند، مجبور هستند تا ترافیک بسیاری را برای دیدن یک فیلم در مرکز شهر تحمل کنند.
وی افزود: در این میان من و بسیاری دیگر از دوستانم در حوزه پخش به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام کرده‌ایم که اگر بودجه‌ای وجود دارد که می‌خواهند آن را صرف ساخت فیلم کنند صرف ساخت زیرساخت‌های سینمای ایران کنند. یعنی دولت به کسانی که اراده کرده‌اند سالن‌های نمایشی را توسعه دهند، وام‌های مناسبی دهد تا پتانسیل و ظرفیت فضای نمایشی افزایش پیدا کند. سینمای ایران برای تولید یک فیلم باید بین یک میلیارد و ۵۰۰ تا دو میلیارد تومان هزینه کند، اما تجهیز یک سالن نمایشی ۶۰ تا ۷۰ میلیارد تومان هزینه می‌خواهد که از عهده بخش خصوصی خارج است، در چنین شرایطی دولت می‌تواند مانند زمانی که اقتصاد و صنعت ایران بعد از جنگ در حال شکل‌گیری بود و دولت وام‌هایی را به عنوان مشوق در اختیار بخش خصوصی قرار می‌داد، عمل کند. یعنی دولت در آن زمان اعلام کرد که هر فردی که می‌خواهد واحد صنعتی راه‌اندازی کند، می‌تواند با ۳۰ درصد آورده شخصی خود و ۷۰ درصد تسهیلات بانکی این کار را انجام دهد.
وی در پاسخ به این پرسش که برخی معتقدند با حضور سینماگران به عنوان سینمادار بحث انحصار نمایش در کشور قدرت بیش‌تری می‌گیرد، بیان کرد: باید به این توجه کرد که اگر پخش‌کنندگان و تهیه‌کنندگان به سمت ساخت سالن‌های نمایشی نروند بحث انحصار نمایش فیلم حل می‌شود یا خیر؟ من فکر می‌کنم هرچقدر تعداد سالن نمایش فیلم کم‌تر باشد بحث مافیایی در اکران فیلم‌ها بیش‌تر می‌شود و هرچه تعداد سالن بیش‌تر شود این اتفاق کمرنگ‌تر می‌شود.
ساداتیان در بخش دیگر صحبت‌هایش اشاره کرد: وقتی من هم یک تهیه‌کننده هستم و هم یک سینمادار از دو منظر به مسأله اکران نگاه می‌کنم یعنی ترجیح می‌دهم فیلمی تولید کنم که اکران شود و در کنار آن به این فکر می‌کنم که فیلم ساخته شده تا چه اندازه برای جذب مخاطب که همان فروش در سینما است ظرفیت دارد. نباید فراموش کرد که نگهداری یک سالن سینما هزینه‌های بسیاری دارد و سینماداران ترجیح می‌دهند فیلمی را اکران کنند که فروش خوبی داشته باشد. فکر می‌کنم سینماداران این حق را دارند تا برای تأمین هزینه خود فیلم‌هایی را اکران کنند که ظرفیت خوبی در جذب مخاطب داشته باشد.
ساخت سینما توسط سینماگران به نفع سینما است
منوچهر محمدی، تهیه‌کننده سینما و مدیر پردیس سینمایی «مگامال» در غرب تهران نیز در این‌باره گفت: اگر صنعت سینما را شامل تولید، توزیع و نمایش بدانیم، لازم است به این موضوع تأکید کنیم هرچقدر که این ۳ بخش اصلی به یکدیگر نزدیک تر شوند این صنعت درست‌تر کار می‌کند. در این میان کسانی صرفاً علاقه‌مند به تولید در سینما هستند و دیگر به حوزه توزیع و نمایش کاری ندارند ولی برای تقویت صنعت سینما باید بدانیم که نیازمند کسانی هستیم که به نحوی در هر ۳ بخش سینما حضور داشته باشند. این حضور گاه می‌تواند صددرصدی باشد و گاه می‌تواند به عنوان بخشی از سرمایه و حضور یک فیلمساز باشد و لزومی ندارد که حضور فیلمساز در هر ۳ بخش کامل صورت گیرد. به عنوان مثال کسی که در مقام تهیه‌کننده یا کارگردان است می‌تواند سهامدار یک مجموعه سینمایی و یا یک شرکت پخش نیز باشد. این‌که فکر کنیم یک نفر با شخصیت حقیقی در هر ۳ حوزه تولید، توزیع و سینماداری باشد کمی دور از منطق و توان افراد است، اما در قالب شخصیت‌های حقوقی که اتفاقاً سینمای ما به شدت به آن نیاز دارد، حضور افراد می‌تواند بسیار منطقی باشد که در اشکالی مانند تعاونی، مؤسسات و یا شرکت‌ها رخ می‌دهد. چنین حضورهایی نه تنها منافاتی با رونق اکران در کشور ندارد، بلکه یک هم افزایی نیز به وجود می‌آورد زیرا کسی که تهیه‌کننده است، شرایط و تنگناهای حوزه نمایش و اکران و مشکلات حقوقی توزیع را درک می‌کند و در کنار آن مسایل حوزه تولید را می‌شناسد.
سینماداران نیز دست به تولید فیلم بزنند
رضا سعیدی‌پور، مدیر سینما آزادی نیز در این باره گفت: اگر یک تهیه‌کننده، کارگردان و یا صاحب دفتر پخش، سالن سینمایی را اداره کند نگاه او نسبت به سینماداری و اتفاق‌هایی که رخ می‌دهد کاملاً تغییر می‌کند. به عنوان مثال در گذشته در جلسه شورای عالی تهیه‌کنندگان و یا در جلسات دفاتر پخش معمولاً نسبت به مصوبات شورای صنفی نمایش و یا پیشنهادهایی که در جلسه مطرح می‌شد موضع می‌گرفتند، اما درست زمانی که هرکدام از این افراد وارد حوزه سینماداری شدند نگاه‌هایشان نسبت به واقعیت اکران نزدیک‌تر شد. به خاطر دارم یکی از سینماگران از ما خواسته بود اگر تماشاچی به موقع به سینما نرسید درب سالن بسته شود، اما بعد از اداره یکی از پردیس‌های سینمایی نگاهش نسبت به مسأله سینماداری تغییر کرد. به همین دلیل فکر می‌کنم حضور در شغل سالن‌داری می‌تواند یک فرصت برای تهیه‌کنندگان ما باشد و آن را نمی‌توان تهدیدی برای اکران در نظر گرفت.
وی ادامه داد: از زمانی که سینماگران به سالن‌سازی ورود کردند، بسیاری از مسایل و مشکلات ما در شورای صنفی برطرف شد. زیرا به‌طور واقعی با مسایل سینماداری مواجه شدند و از آن پس خودشان مدافع سینماداران شدند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.