ضعف‌های تکواندو پشت مدال‌های کیمیا رقابت نزدیک به ۱۰۰۰ تکواندوکار از ۱۸۳ کشور دنیا بعد از ۷ روز مبارزه زیبا، جذاب و دیدنی عصر جمعه با قهرمانی کره جنوبی به پایان رسید. به گزارش مهر، روسیه نایب قهرمانی جهان شد و تیم ملی ایران هم در گروه مردان به عنوان سومی دست پیدا کرد. نتایج […]
ضعف‌های تکواندو پشت مدال‌های کیمیا
رقابت نزدیک به ۱۰۰۰ تکواندوکار از ۱۸۳ کشور دنیا بعد از ۷ روز مبارزه زیبا، جذاب و دیدنی عصر جمعه با قهرمانی کره جنوبی به پایان رسید.
به گزارش مهر، روسیه نایب قهرمانی جهان شد و تیم ملی ایران هم در گروه مردان به عنوان سومی دست پیدا کرد. نتایج تیم ملی را باید از چند منظر مورد بررسی قرارداد که مهم‌ترین آن نمایش دور از انتظار ملی‌پوشان کشورمان به لحاظ فنی است.
افت محسوس نسبت به دو سال قبل
دو سال پیش در رقابت‌های ۲۰۱۵ چلیابینسک، تیم ملی ایران در گروه مردان با ۳ مدال طلا، یک برنز و کسب ۶۵ امتیاز بر سکوی قهرمانی جهان ایستاده بود و روسیه با ۲ مدال نقره و ۳ برنز و ۵۰ امتیاز نایب قهرمان شد. ازبکستان با یک طلا، دو نقره و ۴۳ امتیاز بر جایگاه سوم ایستاد. کره‌جنوبی و اسپانیا به ترتیب با ۴۲ و ۳۴ امتیاز نیز چهارم و پنجم شدند.
صعود ۳ پله‌ای کره‌جنوبی
در این دوره کره‌جنوبی قهرمان ۲۱ دوره این رقابت‌ها، همه جوره تلاش کرد تا با ۳ پله صعود، یک‌بار دیگر عنوان قهرمانی را کسب کند. روسیه عنوان نایب قهرمانی دوره قبل خود را تکرار کرد و ایران با دو پله نزول جای ازبکستان را روی سکوی سوم گرفت و آذری‌ها هم تا پله چهارم بالا آمدند.
ایران در چه شرایطی سوم شد؟
اینکه رده‌بندی تیم‌‌ها همیشه درحال تغییر است و هیچ عنوان قهرمانی تضمین شده نیست، برد و باخت از اجزای جدانشدنی ورزش و … از واقعیت‌های ورزش حرفه‌ای است و شاید در نوع خود ایرادی به عنوان سومی وارد نباشد. اما وقتی بدانیم این عنوان سومی با چه کیفیت فنی و چه روندی به دست آمده، آنجاست که انتقاد وارد است و باید از متولیان و تصمیم‌گیرندگان این رشته پرطرفدار ایراد گرفت و پرسید؛ چه بر سر تکواندو آورده‌اید؟
عناوین شایسته در ۲۰ سال گذشته
تکواندوی ایران از جام جهانی ۱۹۹۷ مصر که با طلای مهدی‌بی‌باک ۱۷ ساله نایب قهرمان جهان شد و در مسیر قهرمانی قرار گرفت، تاکنون همواره یک پای سکوی قهرمانی جهان بوده است. در واقع در طول ۲۰ سال گذشته، غیر از مسابقات جهانی ۲۰۰۱ جیجو در کره‌جنوبی که تیم ایران با طلای بهزدادخداداد و نقره‌هادی‌افشار، عنوان سوم جهان را کسب کرد، در سایر ادوار ۵ عنوان نایب قهرمانی و دو عنوان قهرمانی کسب کرده است.
عقبگرد ۱۰ ساله تیم ایران
هر چند نتیجه‌ای که در ۲۰۱۷ «موجو» رقم خورد، به لحاظ نتیجه تیمی همان عنوان سال ۲۰۰۱ مسابقات جهانی است، اما به لحاظ کیفیت، تیم کشورمان عقبگردی ۱۰ساله داشته و به سال ۲۰۰۷ بازگشته است، همان جایی‌که در مسابقات جهانی چین با دو نقره مرتضی‌رستمی و امیدغلام‌زاده، به همراه تک برنز هادی‌ساعی، تیم ایران بدون مدال طلا نایب قهرمان شد. عنوانی که پایه‌های حضور حسن‌ذوالقدر سرمربی تیم ملی را سست کرد تا بعد از چندماه رضامهماندوست جایگزین او شود.
ناکامی‌هایی که اتفاقی نیست
در واقع نباید از تیمی که پله‌های ترقی را یکی بعد از دیگری طی کرده و از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ قهرمانی در جهان، قهرمانی در آسیا و قهرمانی در بازی‌های آسیایی را تجربه کرده، انتظار چنین نتیجه و از همه مهم‌تر چنین نمایشی داشت. از دست دادن مدال‌های با ارزش المپیک، شکست تحقیرآمیز در جام جهانی باکو و حالا هم نتایج ضعیف در پیکارهای قهرمانی جهانی کره‌جنوبی، نمی‌تواند اتفاقی باشد!
مدیریت فدراسیون نقشی نداشته است؟
شاید اولین و بزرگ‌ترین دلیل این نتایج را باید در مدیریت فدراسیون جستجو کرد. آنجا که تیم ملی روند ناخوشایندی را از رقابت‌های جام جهانی ۲۰۱۴ در پیش گرفت و شخص رییس فدراسیون به جای مقابله با آن، خود عامل اصلی بروز و شدت گرفتنش بود. واقعاً چرا زمین و زمان، از رسانه‌ها تا به قول آقای رییس بدخواهان در نتایج تیم ملی دخیل هستند، اما مدیریت فدراسیون هیچ نقشی در آن نداشته است؟
مدال کیمیا مرهمی بر زخم‌های کهنه
بعد از المپیک که مدال برنز کیمیا‌علیزاده، مانع از نمایان شدن ضعف‌های ریشه‌ای تکواندو شد، آیا یک‌بار دیگر باید انتظار این را داشته باشیم که مدال نقره این دختر نابغه تکواندو، سرپوشی باشد بر زخم‌های عمیق این رشته ورزشی؟ تا چه زمان باید از قهرمانی و نتایج قبلی برای سرپوش گذاشتن روی ضعف‌ها استفاده ابزاری کرد؟ چرا بزرگان تکواندوی ایران امروز از فدراسیونی که خانه آنهاست، فرسنگ‌‌ها دور هستند؟ چند فدراسیون ورزشی در ایران سراغ داریم که فردی پرافتخار و فنی مثل هادی‌ساعی داشته باشد و نه تنها او را طرد کنند که حتی عکس‌های او را از در و دیوار فدراسیون، سالن مسابقات و حتی محل تمرین ورزشکاران جمع کنند؟
خروجی کمیته همانی است که خودشان می‌خواهند
شورای فنی و کمیته فنی تشکیل می‌دهند، خروجی همانی می‌شود که خود می‌خواهند. آیا شورای فنی که نظارت بر کار تیم‌های ملی را یکی از وظایف خود می‌دانست به آن عمل کرده است؟ فردی را برای مسؤولیت رییس سازمان تیم‌هایی انتخاب می‌کنند که در «وزن» این مسؤولیت نیست و بعد شنیده می‌شود که در حساس‌‌ترین لحظات ممکن با سرمربی تیم ملی دچار مشکل می‌شود و به جای آن‌که در روزهای سخت کنار ملی‌پوشان باشد، از روی سکو‌ها مسابقات را تماشا می‌کند.
تبریک عجیب وزیر ورزش برای سومی!
تا چه زمان مربیان، قهرمانان تکواندو و … قربانی مدیریت پراز ناکامی فدراسیون باشند و وزارت ورزش هم به دنبال وفاق و همدلی در این رشته بگردد؟ ورزش ایران چه زمانی تبریک وزیر برای عنوان سومی را در خاطر دارد؟ آیا چوب رفاقت و برخی رابطه‌ها را باید جامعه تکواندو نوش جان کنند؟
منتقدان دور یک میز نیستند
برخلاف نظر داورزنی معاون فنی وزارت ورزش، معتقدیم حقیقت ماجرا این است که رییس فدراسیون تکواندو نمی‌تواند و به زبانی شیواتر نمی‌خواهد اهالی تکواندو را از منتقد تا موافق دور یک میز جمع کرده و برای ایجاد اتحاد و همدلی و حل مشکلات چاره‌ای بیندیشد و آن را رفع کند. وزارت ورزش و جوانان می‌بایست به مطالبات جامعه تکواندو بیش‌تر توجه کرده و از همین امروز مشکلات تکواندو را ریشه‌ای ارزیابی و حل کند تا شاهد اتفاقاتی بدتر از المپیک، جام‌جهانی و مسابقات قهرمانی جهان نباشیم!
تکواندو در مسیر ناکجاآباد
در روزهایی که کشورهای قاره کهن برای کسب مدال در بازی‌های آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ و ارتقای جایگاه کاروان کشورشان در جدول توزیع مدال، به روی تک‌تک رشته‌های مدال‌آورشان حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند. تکواندو ایران در حال طی مسیر به ناکجاآباد است.
درمان کردن زخم کهنه تکواندو همین امروز هم دیر است و مسؤولان ورزش باید هرچه زودتر در پی مطالبات خانواده تکواندو باشند و غرض‌ورزی‌های شخصی و کینه‌ورزی‌ها را از این فدراسیون دور کنند و شرایط را برای وفاق و همدلی فراهم کنند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.