درمان توتال تا درد کارگران

درمان توتال تا درد کارگران

مجتبی قدیری

خداوندگار شعر و ادب فارسی مولانا در شعر معروف خود بشنو از نی بیتی دارد که می‌گوید «سینه خواهم شرحه شرحه از فراق- تا بگویم شرح درد اشتیاق» این بیت این روز‌ها کارایی بالایی دارد، چرا که برای گفتن درد‌ها سینه شرحه شرحه نیاز داریم تا بدانند که چه می‌گوییم. از درد ۱۲ میلیون کارگری می‌گوییم که با قراردادهای سفید کار می‌کنند و هر زمان کارفرما بخواهد به راحتی آنها را اخراج می‌کند، بدون این‌که حق و حقوق آنها را پرداخت نماید. البته در دادگاه‌های کارگری نیز با توجه به نبود مدرک و این‌که کارگر خود پای قرارداد را امضا کرده و تعهد داده که تمام و کمال حق و حقوق خود را گرفته است، کاری نمی‌توان کرد.

دردی که بار‌ها و بار‌ها از سوی مسؤولان کارگری در جامعه مطرح شده است و بار‌ها و بار‌ها از سوی رسانه‌ها در این خصوص گزارش نوشته شده است. اما کجاست، سینه‌ای شرحه شرحه تا این درد را باور کند و بخواهد کاری انجام دهد. چرا که این روز‌ها بسیار به دنبال درمان قرارداد وزارت نفت با توتال هستند، قراردادی که به قول خودشان از مفاد آن اطلاع ندارند و به دنبال شفاف‌سازی قراردادی هستند که اگر قرار باشد فسخ شود ضرر و زیان پرداختی بسیار بیش‌تر از خود قرارداد است.

ای کاش این سینه‌های شرحه شرحه که امروز برای قرارداد توتال نگران است؛ کمی هم برای جامعه ۱۲ میلیون نفری کارگری که با قرارداد سفید امضا استثمار می‌شوند، می‌طپید و به دنبال اصلاح این‌گونه قرارداد‌ها بودند.

اما دریغ و افسوس که این سینه‌ها این روز‌ها حدیث پیامبر (ص) را که می‌فرماید: «مزد کارگر را قبل از خشک شدن عرقش بپردازید» را فراموش کرده‌اند و در به‌کار بستن حدیث امام علی (ع) که می‌فرماید: «پیامبر خدا (ص) نهی کرده از این که کارگری پیش از تعیین مزدش به‌کار گرفته شود» را باور ندارند. چرا که اگر برای ۱۲ میلیون قرارداد سفید امضای کارگری که بدتر از ترکمانچای و وخیم‌تر از قرارداد وزارت نفت با توتال است این همه جار و جنجال رسانه‌ای به راه می‌انداختند تا آنها حق ‌و حقوق خود را تمام و کمال دریافت کنند، شاهد این بودیم که جامعه کارگری کشور نیازمند دریافت یارانه نیستند. خواهشمند است دلسوزان به جای درمان قرارداد توتال دردهای جامعه کارگری را درمان نمایند. دردهایی که در پی خود آمار جرم و جنایت را در جامعه افزایش می‌دهد.

باید به این دلسوزان گفت قرارداد توتال منعقد شده است و درمانی برای آن نمی‌توان یافت و هر کاری در این خصوص نوشداروی بعد از مرگ سهراب است، در حالی‌که دست‌های پینه بسته کارگری نیازمند مرهم و درمان می‌باشد. موضوع قرارداد سفید امضای ۱۲ میلیون کارگر که از سوی برخی کارفرمایان استثمار می‌شوند، بسیار بزرگ‌تر و مهم‌تر از قرارداد توتال می‌باشد که در این سال‌ها سهم ایران از سوی قطر خورده شده است. چرا در این سال‌ها دلسوزان برای جلوگیری از فرصت‌سوزی‌‌ها چنین جار و جنجال نکردند.

۱۲ میلیون کارگر به قول خداوندگار شعر و ادب «به هر جمعیتی نالان شدن – جفت بدحالان و خوشحالان شدن» تا دردهای آنها درمان شود. امیدواریم کمی از این شور در خصوص ۱۲ میلیون قرارداد سفید امضا برپا شود تا شاهد این نباشیم که قشر آسیب‌پذیر جامعه که کارگران هستند هر روز سفره‌شان کوچک و کوچک‌تر شود.