استقلال و پرسپولیس در آستانه حذف از آسیا تبعات ساختن قصر «کاغذی» مسؤولان فوتبال ایران که در گذشته با ارایه گزارش‌های غیرواقعی به کنفدراسیون آسیا شرایط باشگاه‌ها را حرفه‌ای جلوه دادند، حالا تبعات ساختن آن قصر کاغذی را خواهند دید. به گزارش مهر، خطر کنفدراسیون فوتبال آسیا و تعلیق باشگاه‌های ما کاملاً نزدیک است، خیلی […]
استقلال و پرسپولیس در آستانه حذف از آسیا
تبعات ساختن قصر «کاغذی»
مسؤولان فوتبال ایران که در گذشته با ارایه گزارش‌های غیرواقعی به کنفدراسیون آسیا شرایط باشگاه‌ها را حرفه‌ای جلوه دادند، حالا تبعات ساختن آن قصر کاغذی را خواهند دید.
به گزارش مهر، خطر کنفدراسیون فوتبال آسیا و تعلیق باشگاه‌های ما کاملاً نزدیک است، خیلی نزدیک. حالا شاید پروانه حرفه‌ای برخی از باشگاه‌های ما باطل شود. این زمزمه آرام‌آرام به گوش می‌رسد و به نظر می‌رسد استقلال و پرسپولیس اولین قربانی‌ها باشند.
پرسش ما این است که آیا ما هرگز حرفه‌ای بوده‌ایم که پروانه حرفه‌ای فوتبال آسیا را گرفته‌ایم و با ۴ سهمیه وارد فوتبال قاره شده ایم؟
حرفه‌ای یعنی چه؟ آیا باشگاه‌های ما خصوصی بوده‌اند؟ آیا حق پخش تلویزیونی گرفته‌اند؟ آیا واقعاً منفک از دولت هستند؟ آیا باشگاه‌های ما شخصی هستند؟ جواب‌ها منفی است؟ اصلاً ما کی حرفه‌ای شده بودیم که حالا مجوز آن را از ما بگیرند؟
مدیران را به جان هم نیندازید، قوانین معیوبند
همین روزهاست که مدیران علیه هم مدام فریاد بزنند و کار را به گردن یک دیگر بیندازند دیگری را عامل اصلی لغو مجوز بدانند غافل از این‌که ما هر گز حرفه‌ای نبوده‌ایم و همه سازه‌هایمان غیرحرفه‌ای و دولتی است و آنچه به کنفدراسیون آسیا پیش از این داده‌ایم قصر کاغذی بوده است نه قصر واقعی، در واقع با کمک سازمان لیگ و مهندسان تصویرسازش راهی را نشان دادیم که هرگز نرفته بودیم.
حرفه‌ای شدن قانون فوتبال جهان است ما البته می‌توانیم به قانون فوتبال جهان بی‌توجهی کنیم و اصلاً حرفه‌ای نباشیم اما این کار را نکردیم و چند سال قبل در مواجهه با نمایندگان کنفدراسیون تا توانستیم به آنها دروغ تحویل دادیم. به آنها گفتیم سپاهان و ذوب‌آهن خصوصی شده‌اند. پرسپولیس و استقلال را هم با ثبت شرکت به دروغ خصوصی کردیم. دروغ پشت دروغ گفتیم.
آن روز‌ها گفتیم از تلویزیون پول می‌گیریم اما نمی‌گرفتیم. گفتیم اقلام باشگاه را می‌فروشیم اما قانون کپی‌رایت که در کشورمان اجرا نمی‌شد؟ گفتیم باشگاه‌هایمان شخصی هستند اما به جز چند زندانی و چند ورشکسته مالی کسی صاحب چیزی نبود وگرنه استقلال اهواز، داماش، راه‌آهن، پرسپولیس و… به مشکل برخورد نمی‌کردند. گفتند بدهی نداشته باشید، گفتیم بدهی؟ خیالتان راحت.
دعوای مدیران نزدیک است از رییس سازمان لیگ امروز تا رییس دیروز، مدیرعامل امروز تا مدیران امروز. همه درگیر خواهند شد بدون این‌که کسی از میان آنها بپرسد:
مگر قانون پرداخت حق پخش داریم که بگیریم؟ مگر کپی رایت داریم که اقلام بفروشیم؟ مگر از فوتبال پول در می‌آید که کسی بیاید و اینجا تیم بخرد؟
کدام حرفه‌ای؟
مگر اصلاً اینجا قوانین ما اجازه خصوصی‌سازی می‌دهد که ما سر کنفدراسیون فوتبال را کلاه گذاشتیم و خودمان را حرفه‌ای نشان دادیم که سهمیه بگیریم؟ پس چرا دروغ گفتیم آن هم دروغی به این بزرگی آیا ماه همیشه پشت ابر می‌ماند؟
مناف هاشمی، معاون وزارت ورزش در این باره می‌گوید: که خیلی اهمیت دارد این است که در سال‌های ۹۲ و ۹۳ ما ریالی از سوی وزارت ورزش و جوانان به استقلال و پرسپولیس ندادیم و در دستورکار ما نیست و اگر منابعی داشتند در قالب جدول‌های پیوستی است که مجلس تصویب کرده و منابع از صورت‌های مختلف مثل حق پخش در این جدول‌های پیوستی قرار می‌گیرد و از طریق هیأت مدیره و مدیرعامل می‌تواند هزینه شود.
در چنین شرایطی چه باید گفت؟ وزارت پول نمی‌دهد و نداده است، صدا و سیما هم پول نمی‌دهد، اسپانسر‌ها را هم معاون وزیر مشخص می‌کند، کپی رایت هم که نداریم بخواهیم لباس و کیف و کفش بفروشیم به هوادار.
آیا باید مدیران را به جان هم بیاندازیم تا یکی از آنها شکست بخورد و مقصر قلمداد شود یا این‌که بپرسیم چرا در بطن کار وقتی نمی‌خواهیم حرفه‌ای باشیم و قوانین ما اجازه نمی‌دهد چرا قصر کاغذی برای ای‌اف‌سی ساختیم و دروغ گفتیم که خصوصی هستیم؟ فوتبال ما با شرایط امروزش جولانگاه دلال‌هاست و اختلاسگران و آنها که وام‌های کلان گرفته‌اند و از محبوبیت فوتبال برای نرفتن به زندان استفاده می‌کنند این قوانین را می‌پسندند باقی هم فقط سر کنفدراسیون را کلاه می‌گذارند و در نهایت دو تا مدیر باشگاه را رو در روی هم قرار می‌دهند تا هیچکس نگوید: قوانین اشکال داشتند، انگار واقعاً قوانین اشکالی ندارند و نیازی به باز نگری نیست.
تنها نقطه امید پرسپولیس و استقلال برای حضور در فصل آینده لیگ قهرمانان آسیا این باشد که بسیاری از باشگاه‌ها در غرب آسیا از جمله باشگاه‌های اماراتی و عربستانی بدهی‌های زیادی به بازیکنان و مربیان خارجی دارند و ممکن است کنفدراسیون آسیا به دلیل بدهی‌های کلان اکثر باشگاه‌ها در غرب آسیا با اغماض برای فصل آینده مجوز حضور باشگاه‌های بدهکار را بدهد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.