سایه جوسازی‌ها قد می‌کشد جرم سد سازی گناه کاندیداهای کرسی وزارت نیرو!؟ سمیه مهدوی- از جمله بدهکار‌ترین وزارتخانه‌های دولت، وزارتخانه نیرو است که با داشتن بدهی ۳۲ هزار میلیارد تومانی یک رکورد تکرارنشدنی را در تاریخ اقتصاد کشور به ثبت رسانده است. این در حالی است که شبکه بانکی کشور، شرکت‌های پیمانکاری و در […]
سایه جوسازی‌ها قد می‌کشد
جرم سد سازی گناه کاندیداهای کرسی وزارت نیرو!؟
سمیه مهدوی- از جمله بدهکار‌ترین وزارتخانه‌های دولت، وزارتخانه نیرو است که با داشتن بدهی ۳۲ هزار میلیارد تومانی یک رکورد تکرارنشدنی را در تاریخ اقتصاد کشور به ثبت رسانده است. این در حالی است که شبکه بانکی کشور، شرکت‌های پیمانکاری و در یک کلام بخش خصوصی سهم ویژه‌ای از این کوه بدهی‌ها را به خود اختصاص داده‌اند.
جریان بدهی‌ها فقط یک مشت از خروار دردسرهایی است که وزارت نیرو با آن دست و پنجه نرم می‌کند. صرف نظر از این موضوع وزارت نیرو با چالش‌های دیگری نیز درگیر است که شدت و حدت مشکلات پیش رو را دو چندان می‌کند. بحران مدیریت آب در داخل کشور، افزایش میزان برداشت‌ها از منابع زیرزمینی، تولید ۲۴ میلیارد مترمکعب پساب در سال و… همه و همه از عواملی هستند که باید با نظارت درست به‌گونه‌ای مناسب با شرایط ساماندهی شوند تا از دورریز و هدررفت آب ممانعت شود. سناریوی سدسازی‌ها نیز همچنان پا در هوا معلق مانده است و با گذشت این همه سال هنوز مشخص نیست که سدسازی عملی قابل دفاع است یا مورد سرزنش و تقبیح؟! این در حالی است که موارد مذکور فقط یک روی سکه از مشکلات داخلی است و سایه چالش‌های بین‌المللی بر سر کشور در حال قدکشیدن هستند. سنگینی پروژه گاپ و یافتن راهی برای علاج آن بر گرده وزارت نیرو خودنمایی می‌کند؛ این داستان به تنهایی مهر تأییدی بر حساسیت این ماجرا می‌زند.
موضوع محوری دیگری که باید به آن توجه ویژه مبذول شود به جذاب کردن بازار برق برای نیروگاه‌داران و تولیدکنندگان بخش خصوصی مربوط می‌شود که طی سال‌های گذشته رغبت و تمایلشان برای سرمایه‌گذاری به شدت افت کرده است.
با مرور موضوعات و سرفصل‌های محوری مذکور، ضرورت داشتن یک مدیر کاردان و با درایت برای کنترل اوضاع نابسامان این ارگان دولتی یکی از اوجب واجبات محسوب می‌شود.
حال کشتی وزارت نیرو بدون داشتن راهبر پس از گذشت چند ماه خود را سپری می‌کند. کاندیداهای متعددی از سوی برخی مسؤولان و رسانه‌ها گمانه‌زنی شده‌اند و هریک با تحلیل‌ها و بالا و پایین کردن‌های متعدد مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند.
پس از این‌که حبیب‌ا…بیطرف در زمان معرفی گزینه‌های پیشنهادی دولت دوازدهم موفق نشد رأی مثبت نمایندگان مجلس را به خود جلب کند و با عدم همراهی اهالی بهارستان از دور جذب آرا خارج شد. یکی از دلایلی که منجر به نرسیدن بیطرف به صندلی وزارت نیرو شد سیاست‌های گذشته وی در سدسازی‌ها بوده است، البته در این بین نکات دیگری نیز همچون کم‌کاری بیطرف در لابی‌گری، تن ندادن به درخواست‌های نمایندگان در خصوص رأی نیاوردن وی مطرح بود.
بعد از پشت سرگذاشتن این امر، سکان وزارت نیرو به صورت موقت به سرپرست جدید یعنی ستارمحمودی، قائم مقام وزیر نیروی سابق – حمیدچیت‌چیان- سپرده شد.
حال یکی از گزینه‌های اصلی برای تصدی‌گری وازرت نیرو رضااردکانیان است. دیدار وی با روحانی و جلسه‌ای که با معاونین وزیر نیرو داشته است خود شاهدی بر این مدعاست.
اردکانیان در دولت اصلاحات ۴ سال قائم مقام وزیر نیرو و ۴ سال معاون امور آب بوده است وی پس از اتمام دولت اصلاحات مرکز منطقه‌ای مدیریت آب شهری را تأسیس کرد.
با توجه به این‌که اردکانیان با داشتن مدرک دکتری مدیریت منابع آب از دانشگاه مک‌مستر (کانادا) و سوابق کاری وی در دولت اصلاحات (۴ سال قائم مقام وزیر نیرو و ۴ سال معاون امور آب) و تأسیس مرکز منطقه‌ای مدیریت آب شهری، می‌تواند یکی از گزینه‌های مطلوب برای تصاحب میز وزارت نیرو باشد اما باید دید که ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم خواهند داد تا این امر به پایان مطلوب برسد؟
موضوع دوتابعیتی بودن اردکانیان یکی از موانعی بود که تا پیش از این، انتخاب وی را کمرنگ جلوه می‌داد؛ این ماجرا پس از شایع شدن در فضای مجازی از سوی وی صراحتاً تکذیب شد. او با اشاره به این‌که باوجود سال‌ها حضور در خارج از ایران، هرگز تابعیتی به جز جمهوری‌اسلامی‌ایران قبول نکرده، گفت: نه در طول ۷ سال ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری مدیریت منابع آب در کشور مهاجرپذیر کانادا و نه در طول ۱۰ سال همکاری با UN_Water و دانشگاه سازمان ملل متحد در کشور آلمان و نه قبل و بعد از آن، هیچ‌گاه تابعیت کشور دیگری را نپذیرفته و تا پایان عمر مفتخر به حفظ صرفاً تابعیت جمهوری‌اسلامی‌ایران خواهم ماند.
نکته جالب توجه اینجاست که بعد از پیشنهادات و یا گمانه‌زنی‌ها در خصوص نامزدی برای وزارت نیرو کمپین‌هایی برای کوباندن و از دور خارج کردن افراد تشکیل می‌شود و بدین‌ترتیب کاندیداهای امروز را به متهمان گذشته تبدیل می‌کنند! اما این چرخه قرار است تا کجا ادامه پیدا کند؟ و از نظر مخالفان این افراد چه کسی با چه مشخصاتی صلاحیت نشستن برروی صندلی این وزارتخانه را دارد؟
از سوی دیگر باید به این مسأله توجه داشت که آیا به‌راستی در خصوص بحران آب، مشکل از کمبود منابع آبی است؟ یا این‌که منابع به قدر لزوم وجود دارد ولی جای یک مدیریت اصولی برای ساماندهی به آن خالی است؟
ستار محمودی سرپرست فعلی وزارت نیرو، سید محمدصادق‌زاده مدیرعامل سازمان ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻫﺎﯼ تجدیدپذیر ﻭ ﺑﻬﺮهﻭﺭﯼ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺑﺮﻕ ایران، غلامرضا منوچهری معاون فعلی مهندسی و امور توسعه مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران، رضااردکانیان معاون اسبق وزیر نیرو و مدیر برنامه دهه بین‌المللی آب در سازمان ملل، عباس‌علی‌آبادی معاون اسبق وزیر نیرو و مدیرعامل فعلی شرکت گروه مپنا، رسول زرگرپور استاندار اصفهان، محسن‌نریمانی نماینده بابل در دوره‌های سوم و چهارم و ششم و هشتم مجلس و استاندار پیشین خراسان‌شمالی و مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان تهران، محمدرضاشمسایی مدیرعامل آب و فاضلاب استان خوزستان، وفاتابش، مدیر ساخت سد کرخه و کارون ۳ از جمله اسامی هستند که به عنوان گزینه تصدی وزارت نیرو مطرح شده‌اند اما در این میان گویا اردکانیان شانس بیش‌تری برای تصاحب عنوان وزیری پیدا کرده است.
تاکنون ۳۰ گزینه برای وزیر آینده نیرو در تریبون رسانه‌ها مطرح شده‌اند که برخی تکذیب و برخی دیگر تأیید شده‌اند. حال اگر برای هر ۳۰ نفر، ۳۰ کمپین تشکیل شود و در پی آن جوسازی‌ها با سیاست‌زدگی‌ها ادامه پیدا کند وزارت نیرو چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد؟
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.