شرایط شبه جنگی در جاده‌های مرگ ! رامین شاهی – همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. خودرو ما واژگون شد و دیگر چیزی را نفهمیدیم. وقتی چشم باز کردم خود را بر روی تخت بیمارستان دیدم، با سر و صورتی بانداژ شده و پای راستم که دیگر نبود و قطع شده بود. از آن […]
شرایط شبه جنگی در جاده‌های مرگ !
رامین شاهی – همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد. خودرو ما واژگون شد و دیگر چیزی را نفهمیدیم. وقتی چشم باز کردم خود را بر روی تخت بیمارستان دیدم، با سر و صورتی بانداژ شده و پای راستم که دیگر نبود و قطع شده بود. از آن بدتر زمانی بود که فهمیدم دو تا از اعضای خانواده‌ام دیگر در قید حیات نیستند…
این داستان چقدر آشنا و کم و بیش شبیه خاطرات خیل عظیمی از حادثه‌دیدگان سوانح رانندگی در جاده‌های کشورمان است. نتیجه چنین حوادثی کشته شدن تعداد قابل توجهی از هموطنانمان، مجروحیت و معلولیت تعداد بیش‌تری از آنها و عزادارشدن تعداد قابل توجهی از خانواده‌ها است.
حال مسبب این آمارهای تکان‌دهنده در کشور چیست و چه باید کرد؟ رانندگان نابلد، جاده‌های فرسوده و یا خودروهای بی‌کیفیت تولید داخل که نام ایران را جزو یکی از ۱۰ کشور پر تلفات دنیا در تصادفات ترافیکی قرار داده است. سالانه حدود ۲۰ هزار نفر کشته و حدود ۹۰۰ هزار نفر به شکل‌های مختلف مجروح می‌شوند و باید به این سیاهه هزاران میلیارد تومان خسارت مالی برای از دست رفتن جان مهندسان و پزشکانی را اضافه کرد که با هزینه بسیار دولت و ملت پرورش یافته‌اند. همچنین به این زیان‌ها باید نابودی خیل عظیمی از خودروهای کشور را نیز اضافه کرد.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال ۲۰۱۲ طی گزارشی جاده‌های ایران را به عنوان خطرناک‌‌ترین جاده‌های جهان از نظر ایمنی توصیف کرد. زیرا ایران بیش‌ترین آمار مرگ در جاده‌ها را دارد و امروزه با وجود گذشت ۵ سال از این پژوهش، شواهد موجود نشان می‌دهد که شرایط تغییر زیادی نکرده و ایران همچنان در صدر آمار مرگ در اثر سوانح و تصادفات جاده‌ای جهان قرار دارد. این امر علاوه بر این‌که تلفات جانی زیادی را به دنبال دارد، طبق پژوهش‌های انجام شده، موجب از بین رفتن بخش قابل توجهی از تولید ناخالص ملی کشور نیز می‌شود.
این در حالی است که بسیاری از کارشناسان وضعیت نامناسب جاده‌های ایران، به‌ویژه جاده‌های برون‌شهری را یکی از اصلی‌‌ترین دلایل تصادفات جاده‌ای می‌دانند. به‌طوری‌که گزارش‌ها حاکی از وجود ۶ هزار نقطه مرگبار در شبکه جاده‌ای کشور است و در حال حاضر بیش از ۲۱۷ هزار کیلومتر راه ارتباطی در شبکه راه‌ها وجود دارد که از این مقداردو هزار و۴۰۱ کیلومتر آزادراه، ۱۶ هزار و ۶۲۷ کیلومتر بزرگراه، ۲۳هزار و۸۷۹ کیلومتر راه اصلی، ۴۳هزار و ۶۲۸ کیلومتر راه فرعی، ۱۳۲ هزار و ۸ کیلومتر راه روستایی است؛ لذا با احتساب این‌که ارزش راه‌های کشور به بیش از ۲۰۰ هزار میلیارد تومان رسیده است، نیاز است تا سالانه به اندازه ۳-۶ درصد ارزش راه‌ها اعتبار تخصیص یابد که اگر این مقدار را به‌طور متوسط ۴ درصد در نظر بگیریم، برای نگهداری راه‌ها کشور سالانه ۸۰۰۰ میلیارد تومان نیاز است. بخشی از این اعتبار از منابع دولتی و بخشی دیگر از درآمدهای سازمان شامل عوارض، … تأمین می‌شود لذا باید برای ایمنی راه‌ها که یکی از مهم‌ترین الزامات در سیستم حمل و نقل هر کشوری است، چاره‌ای اندیشید و به افزایش ایمنی راه‌ها که به یکی از معضلات مهم کشورهای در حال توسعه در بخش حمل و نقل و اقتصاد تبدیل شده است، اهمیت داد.
باید توجه داشت که متأسفانه تعداد کشته‌شدگان جاده‌های مرگ در کشورمان اگر از تعداد زیادی از کشته‌شدگان تعداد قابل توجهی از جنگ‌ها در نقاط مختلف جهان بیش‌تر نباشد، کم‌تر هم نیست. لذا باید برای از دست رفتن این همه سرمایه عظیم انسانی و مالی فکری عاجل کرد. هر چند در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی از سوی سازمان‌ها و قوای مربوطه برای کاهش این آمار صورت پذیرفته اما بحران موجود در جاده‌های ایران فروکش نکرده است لذا نیاز به تدوین برنامه‌ای جامع‌تر برای احیای جاده‌های فرسوده کشور و ارتقای کیفیت خودروهای داخلی ضروری است تا دیگر شاهد آمارهای وحشتناک کشته‌شدگان تصادفات جاده‌ای در کشور نباشیم.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.