نگاهی به سرنوشت حیات در کره زمین آینده بشریت چگونه خواهد بود؟ برای بسیاری از دانشمندان این سؤال مطرح است که با توجه به روند فعلی اقدامات مخرب بشر در کره زمین از قبیل تغییرات آب و هوایی، وجود مخاطرات بالقوه‌ای از قبیل هوش مصنوعی و یا برخورد شهاب سنگ‌‌‌ها با زمین، آینده بشریت به […]
نگاهی به سرنوشت حیات در کره زمین
آینده بشریت چگونه خواهد بود؟
برای بسیاری از دانشمندان این سؤال مطرح است که با توجه به روند فعلی اقدامات مخرب بشر در کره زمین از قبیل تغییرات آب و هوایی، وجود مخاطرات بالقوه‌ای از قبیل هوش مصنوعی و یا برخورد شهاب سنگ‌‌‌ها با زمین، آینده بشریت به چه صورتی خواهد بود؟
به گزارش سیناپرس، قطعاً باور به سرنوشت و روز محشر در بین بسیاری از مردم وجود دارد اما واقعاً آینده بشریت به چه صورتی رقم خواهد خورد؟ باید اذعان داشت که بسیاری از نگرانی‌های ما ناشی از ماهیت فضا‌‌‌ها و محیط‌هایی است که در سیاره ما وجود داشته و همچنین همواره احتمال وجود حیات در سایر بخش‌های این جهان نیز وجود دارد.
هر چه انسان بیش‌تر درباره تاریخ جهان خود اطلاعات داشته باشد، بیش‌تر درباره فضای بی‌انتها و منظومه شمسی بداند، به میزان بیش‌تری به این حقیقت اذعان پیدا می‌کند که یک رویداد کوچک یا بزرگ تا چه حد می‌تواند در آینده تأثیرات متعددی داشته و حتی موجب تغییراتی مهم و اساسی شود. از سوی دیگر احتمال نابودی یک‌باره زمین بر اثر حوادثی از قبیل برخورد ناگهانی یک شهاب‌سنگ نیز همواره وجود دارد. متأسفانه میزان آسیب‌پذیری انسان در کره زمین چندان از موجودات دیگر کم‌تر نیست هرچند ما قابلیت انتخاب، اصلاح و واکنش نسبت به انتخاب‌هایمان داشته و این ویژگی در هیچ یک از موجوداتی که طی حیات ۴ میلیارد ساله روی کره زمین ظاهر شده‌اند، دیده نمی‌شود.
در حال حاضر به نظر می‌رسد که اصلی‌‌‌‌ترین مشکل ما ناتوانی در غلبه بر اقدامات و تبدیل شرایط بالقوه به بالفعل و البته انجام وظیفه در قالب اجتماع است. به همین دلیل ما دائماً نیاز به یاد آوری و فشار در این رابطه داریم و وجود روز محشر می‌تواند مثال خوبی برای تلاش بشر به منظور زمزمه کردن این حقیقت در گوش خود باشد.
ایده و تصویر سرنوشت بشر (Bulletin of the Atomic Scientists) از سال ۱۹۴۷ میلادی در قالب ساعت تصویرسازی شده روز محشر توسط بولتن علم و امنیت شورای دانشمندان اتمی ارایه و در آن برآورد احتمالی فاجعه جهانی در هر لحظه ارایه شده است. این ساعت به گونه‌ای ترسیم شده است که چند دقیقه قبل از نیمه شب را نشان می‌دهد که در این حالت، نیمه شب به معنی آغاز فاجعه و پایان بشریت است. این ساعت در سال ۱۹۵۳ دو دقیقه به عقب بازگردانده شد و پس از گذشت سال‌های طولانی توام با شرایط نسبتاً مطلوب که سبب شد ساعت بین ۵ تا ۱۷ دقیقه به عقب بازگردد، مجدداً در سال ۲۰۱۷ میلادی ساعت فوق به مدت ۲ و نیم دقیقه به جلو آمد.
قطعا این موضوع سبب تعجب شده و این سؤال مطرح می‌شود که آیا ما به مواردی بیش‌تر و مهم تر از این یادآوری‌ها نیاز نداریم؟ به هر حال ما در عصر یادگیری عمیق، آمار بیزی و شبیه‌سازی آب و هوا و پیش‌بینی جوامع آینده زندگی می‌کنیم. به نظر می‌رسد به جای وجود یک زنگ هشدار دهنده، باید قادر باشیم احتمال آنچه را که رخ خواهد داد تخمین بزنیم. در این میان بحث تغییرات اقلیمی و آب و هوایی قطعا تأثیر مهمی داشته و عامل خطری جدی و عمیق محسوب می‌شود. هوش مصنوعی، ستاره‌های دنباله‌دار، با سایر مخاطرات بالقوه موجود در جهان هر کدام می‌توانند جهان ما را به پایان برسانند.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.