نیویورک به زیر آب فرو می‌رود

بر اساس پیش‌بینی دانشمندان و طی ۳۰۰ سال آینده نیویورک به زیر آب فرو می‌رود نتایج مطالعات تیمی از پژوهشگران بر مبنای مدلسازی شرایط آب و هوایی نشان می‌دهد که شهر نیویورک طی ۳ سده آینده با افزایش ۱۵ متری آب دریا و وقوع طوفان‌هایی بسیار شدیدی روبه‌رو شده و به زیر آب می‌رود. به […]

بر اساس پیش‌بینی دانشمندان و طی ۳۰۰ سال آینده

نیویورک به زیر آب فرو می‌رود

نتایج مطالعات تیمی از پژوهشگران بر مبنای مدلسازی شرایط آب و هوایی نشان می‌دهد که شهر نیویورک طی ۳ سده آینده با افزایش ۱۵ متری آب دریا و وقوع طوفان‌هایی بسیار شدیدی روبه‌رو شده و به زیر آب می‌رود.

به گزارش سیناپرس، کارشناسان هواشناسی برای ساکنین شهر نیویورک اخباری خوب و بد دارند. خبر خوب این است که این شهر احتمالاً طی ۳۰۰ سال آینده با هیچ طوفان بزرگی روبه‌رو نخواهد شد. این موضوع نشان می‌دهد که با توجه به تغییر سطح آب دریا در مجاورت این شهر، خطر بروز طوفان در نیویورک بسیار کم‌تر از امروز خواهد بود.

و اما خبر بد این است که با توجه به عدم توجه جهانی به توقف گازهای گلخانه‌ای و تداوم شرایط فعلی، سطح آب دریا‌ها همچنان افزایش یافته و می‌تواند تا ۱۳متر بالا تر رود و این موضوع با توجه به شرایط شهر نیویورک به گونه‌ای است که افزایش سطح آب دریا در این شهر می‌تواند در سال ۲۳۰۰ میلادی در حدود ۱۵ متر باشد.

در همین رابطه آندراگارنر از پژوهشگران دانشگاه روتگرس  در نیوجرسی آمریکا که در این مطالعات حاضر بود اعلام کرد: «افزایش سطح آب دریا‌ها به نوبه خود بحران بزرگی محسوب می‌شود و در این شرایط طوفان‌های موسمی نیز مزید بر علت خواهند بود.»

در این مطالعات پژوهشگران سناریوهای مختلفی را که در صورت تداوم شرایط فعلی رخ خواهد داد بررسی کرده و دریافتند با توجه به روند فعلی تولید گازهای گلخانه‌ای، طوفان‌هایی با ارتفاع آب بیش از ۱۵ متر هر ۵۰۰ سال یک‌بار در منطقه رخ خواهد داد اما در صورت توقف این روند، احتمال بروز طوفان‌های موسمی کاهش یافته و همچنین سطح آب حداکثر ۵ متر افزایش خواهد یافت.

گارنر و سایر پژوهشگران این تیم تحقیقاتی با شبیه‌سازی مدل‌های آب و هوایی در آینده به تخمین نوع و میزان طوفان‌های احتمالی و همچنین میزان افزایش سطح آب دریا‌ها پرداختند. در این مطالعات مشخص شد پیش از سال ۱۸۰۰ میلادی شهر نیویورک هر ۵۰۰ سال یک‌بار با طوفان‌هایی که موجب وقوع سیل با عمق دو تا ۳ متر می‌شد، رو به رو شده و این آمار در فاصله سال‌های ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۵ به هر ۲۵ سال یک‌بار کاهش پیدا کرد. در ادامه پیش‌بینی می‌شود این طوفان‌ها در فاصله سال‌های ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۵ برای بازه زمانی ۵ ساله تکرار شود. به باور محققان در صورت عدم انجام اقدامات فوری در پیشگیری از گرمایش زمین و تولید گازهای آلاینده، در پایان قرن جاری سطح آب دریاهای جهان دومترو۳۰سانتی‌متر افزایش پیدا کرده و روند ذوب یخ‌های قطبی همچنان تداوم خواهد داشت. در این شرایط حتی ممکن است روند ذوب یخ‌ها سرعت و شتاب بیش‌تری بگیرند.

از سوی دیگر باید توجه داشت که در این مطالعات تنها وقوع طوفان‌های قابل پیش‌بینی در شهر نیویورک لحاظ شده‌اند و این شرایط در صورت وقوع طوفان‌های غافل گیر کننده مانند طوفان سندی، می‌تواند فاجعه‌آمیز باشد. در حقیقت سطح آب دریا‌ها در طول تاریخ همیشه در نوسان بوده اما این نوسان بیش از ۲۰ سانتی متر افزایش را در طول چندین هزار سال گذشته نشان می‌دهد. بنابراین می‌توان ادعا کرد طی ۶هزار سال گذشته و پیش از ایجاد دنیای تکنولوژی و تأثیر آن در زندگی بشر، سطح آب دریا‌ها ثابت بوده است.

ما هیچ مدرک و یا شواهدی مبنی بر نوسان آب دریا‌ها در حد و اندازه‌های ۲۵ تا ۳۰ سانتی‌متر طی صد سال گذشته را نداریم اما با صنعتی شدن جهان، بالا رفتن سطح آب دریا‌ها روند رو به رشدی داشته و مسیری صعودی را طی کرده است. این تغییرات دانشمندان را بسیار نگران و شگفت‌زده کرد چرا که تا پیش از ۱۵۰ سال گذشته، میزان افزایش سطح آب دریا‌ها تا چند میلی متر در سال بوده است اما در حال حاضر چنین افزایش پیدا کرده است.

دانشمندان افزایش درجه حرارت هوا را دلیل اولیه ذوب یخ‌های قطبی و انبساط حرارتی دریا‌ها و در نتیجه افزایش سطح آب دریا‌ها دانسته‌اند. به‌طور قطع این پدیده غیرمعمول به جز برای دوره‌های یخبندان، بی‌سابقه است.

 

موضوع بسیار مهمی که باید در نظر داشت این است که به گفته دانشمندان اگر حتی همین امروز انتشار کربن در جهان متوقف شود، فرایند افزایش آب دریا‌ها برای چند سده ادامه پیدا خواهد کرد. در واقع ما نمی‌توانیم اثرات مخربی که سال‌ها توسط صنعتی شدن جهان در آب و هوا داشته‌ایم را یک شبه از بین ببریم. به این ترتیب به نظر می‌رسد سرنوشت شهر نیویورک و بسیاری از سایر شهرهای ساحلی جهان، غرق شدن بر اثر افزایش سطح آب دریا‌ها است و احتمال نجات این مناطق با توجه به سیاست‌ها و روند فعلی تولید گازهای گلخانه‌ای، گرمایش زمین و ذوب یخ‌های قطبی، بسیار بعید است.