سرمایه‌های انسانی مزیت رقابتی مراکز پژوهشی جهان امروز جهان دانش و دانش‌افزایی است؛ چرا که انسان عصر فناوری، بسیاری از کسب و کارهای سنتی را تحت تأثیر عوامل فناوری تغییر داده است، به‌گونه‌ای که از فرایند کسب و کارهای قدیمی تنها نامشان و رویه‌های پایه‌ای آنها باقی مانده و چنانچه نیروی کار، سازمان و سرمایه‌گذاری […]
سرمایه‌های انسانی مزیت رقابتی مراکز پژوهشی
جهان امروز جهان دانش و دانش‌افزایی است؛ چرا که انسان عصر فناوری، بسیاری از کسب و کارهای سنتی را تحت تأثیر عوامل فناوری تغییر داده است، به‌گونه‌ای که از فرایند کسب و کارهای قدیمی تنها نامشان و رویه‌های پایه‌ای آنها باقی مانده و چنانچه نیروی کار، سازمان و سرمایه‌گذاری فاقد دانایی کافی باشند، تلاش برای رسیدن به اهداف عالی کسب و کار عقیم می‌ماند. آنچه در سازمان‌های امروز موجب تفاوت آشکار در عملکرد خواهد بود، ذخایر دانایی و هزینه‌های آموزشی سازمانی است که پیش از این به‌عنوان کارایی لوکس در سازمان‌ها لحاظ می‌شد. سرمایه‌های ناملموسی که اگرچه پنهان هستند اما می‌توانند فلسفه وجودی یک سازمان را به نحوی تحت تأثیر قرار دهند.
بخش‌های صنعت، کشاورزی و بازرگانی متأثر از رشد فزاینده دانش، فضاهای اقتصادی تازه‌ای را شاهد هستند که پیش از این حتی باور وجود این قبیل فرصت‌های شغلی و تجاری وجود نداشت. وضوح تغییرات ایجاد شده در روند اقتصاد جهانی و توجه صنایع، سازمان‌ها و شرکت‌ها به حفظ موقعیت خود در بازارهای داخلی، منطقه‌ای و جهانی مفهوم تازه‌ای را تحت عنوان مدیریت دانش خلق کرد.
مفهومی که نه تنها معادلات ۳ عنصر سرمایه انسانی، سرمایه مالی و زمین را تغییر می‌دهد، بلکه عنصر دانش را برای تکمیل این مجموعه وارد عرصه اقتصاد کرده است.
در حال حاضر مسایلی چون خلق، کسب، ذخیره‌سازی، انتشار، اشتراک و در نهایت استفاده و به‌کارگیری صحیح دانش در تدوین برنامه‌های استراتژیک، شکل‌دهی به سوی گروه‌های دانش و ارزیابی و طراحی نظام پاداش و دستمزد مبتنی بر دانش قوی‌تر از گذشته و بیش از پیش در نظر گرفته شده است.
سال ۱۳۹۶ که از سوی رهبرمعظم‌انقلاب به سال: اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال نامگذاری شده است، مراکز پژوهشی به‌عنوان یک سازمان دانش‌محور، ارزش‌آفرینی در سرمایه‌های انسانی را همچون گذشته مدنظر قرارداده و افزایش بهره‌وری سازمان را منوط به بازنگری در بحث دانش‌افزایی نیروی انسانی می‌داند. در مراکز پژوهشی نیاز به این ارزش‌آفرینی در حوزه سرمایه‌های انسانی و نیاز به بومی‌سازی و تخصص‌نگری در همه ابعاد تقریباً احساس می‌شود. بنابراین در گام اول، نهادینه کردن فرهنگ سازمانی در حوزه مدیریت دانش جهت به حداکثر رساندن اثربخشی آموزش، تقویت انگیزه‌های غیرمادی در زمینه یادگیری و بالا بردن همزمان سطح دانش و آگاهی کارکنان سازمان، متناسب با سرعت انتشار اطلاعات و پیشرفت‌های مورد انتظار در حوزه فناوری و پژوهش، می‌بایستی که در دستور کار سازمان قرار بگیرد تا این امر کمک کند تا با ارتقای مدیریت دانش بتوان به ارزیابی‌های مویرگی، دقیق‌تر و تحلیل‌های کاربردی از نقاط ضعف و قوت سازمان رسید. همچنین در برنامه‌ریزی‌‌‌ها و تعاریف نقش‌های سازمانی موفق‌تر عمل کرد. در این راستا همواره این اعتقاد راسخ وجود دارد که رکن اصلی و مزیت رقابتی مراکز پژوهشی به عنوان سازمان‌های دانش‌محور، سرمایه‌های انسانی این مراکز می‌باشند.
لذا در گام بعدی، توجه مضاعف به نقش، جایگاه، تخصص و حفظ نیروی انسانی که همان سرمایه‌های انسانی محسوب می‌شوند از اهمیت فراوانی برخوردار خواهد بود.
سیدفرزاد هاشمی، مدرس و کارشناس ارشد مدیریت نیروی انسانی
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.