آموزش و پرورش نحیف است! از اولش هم همینجور بوده و من‌بعد هم همین‌طور خواهد بود، دیوار کوتاه، مظلوم، محجور، حقوق عقب‌مانده، حق‌التدریسی بلاتکلیف، کمبود و مازاد توأمان معلم! ساختمان‌های عهد عتیق، سند تحول لازم‌التحول! بی‌پول، ندار و…، خلاصه هرچه بگوییم کم گفته‌ایم، یعنی می‌خواهم برایتان بگویم که، هر موقع کلمات و عباراتی مثل […]
آموزش و پرورش نحیف است!
از اولش هم همینجور بوده و من‌بعد هم همین‌طور خواهد بود، دیوار کوتاه، مظلوم، محجور، حقوق عقب‌مانده، حق‌التدریسی بلاتکلیف، کمبود و مازاد توأمان معلم! ساختمان‌های عهد عتیق، سند تحول لازم‌التحول! بی‌پول، ندار و…، خلاصه هرچه بگوییم کم گفته‌ایم، یعنی می‌خواهم برایتان بگویم که، هر موقع کلمات و عباراتی مثل آموزش و پرورش، معلم و دانش آموز، کلاس و مدرسه و از این قسم را می‌شنوم همین کلمات بالا به ذهن مبارکمان خطور می‌کند.
انگار از اول قرار گذاشته‌اند این وزارت کریمه و عظیمه، همیشه یکی دو منزل عقب باشد، یا کتاب نیست، یا دفتر و جزوه، یا معلم کم و کسری دارند، یا کادر آموزشی پرو پیمان و زیادی! یا گرما ندارند یا سرما! همیشه هم قانون گرفتن پول را ممنوع کرده و می‌کنند! دادن حقوق حق التدریسی‌ها هم که دیر و زود دارد اما شامل مرور زمان نمی‌شود، دم به ساعت برای مدارس غیرانتفاعی پول زور بگیر هم که خط و نشان می‌کشند، کمک‌های مردمی به مدارس دولتی هم که اساساً وجود خارجی ندارد! کتب درسی هم که چشم امید به کمک درسی‌ها دارند، وزرای و معاونین همه دوره‌ها هم که دست به گلایه‌شان از صغیر و کبیر، از خودی و غیرخودی، خوب خوب است.
باید به عرض مبارک برسانم که ابداً قصد آن را نداریم که دلی را برنجانیم و ضعف و کاستی را به رخ بکشیم و باب گله و شکایت را مفتوح کنیم، اما این‌که هر ساله و نو به نو طرح و نظام و سازمان آموزشی تغییر می‌کند و سند تحول هنوز جا خوش نکرده سندی دیگری از راه می‌رسد و نظام قدیم قدیم، بعد از نظام جدید و نظام خیلی جدید، دو مرتبه از راه می‌رسد و برای خودش می‌شود نظام به روز و آپ‌تودیت! و همیشه و همواره همه‌کس در حال نالیدن از وضعیت آموزش و پرورش هستند، از صدر تا ذیل تا دانش آموز و اولیا و مربیان، به خودی خود، نوبر است!
ظاهراً گذشت سال‌ها، هم تأثیری بر این همه یکدستی و یکرنگی نگذاشته است، همه مشکلات و کم و کسری‌ها از سالی به سال دیگر و از دوره‌ای به دوره‌ای دیگر و از دولتی به دولتی دیگر، پیوسته کپی، پیست می‌شود و به جلو می‌رود. هیچ‌کس هم التفات نفرموده که ۲۰ سال پیش، ۱۸ میلیون دانش‌آموز به درس و کلاس خود می‌رسیدند و با کم و زیاد کار‌ها جلو می‌رفت، حال تعداد دانش آموزان ۴-۵ میلیونی آب رفته و یکی، دو میلیونی هم بارشان را مردم و غیرانتفاعی‌ها می‌کشند، اما انگار مشکلات و دردسر‌ها، خیال کوتاه آمدن و آب رفتن ندارند و کمافی‌السابق جا خوش کرده‌اند. حال چرا حجم و وزنش ۳۰-۴۰ درصدی کم شده، ولی همچنان فربه و کند و کم‌نفس و هرچه پیش آید، خوش آید، امورات می‌گذراند، ا… و اعلم .
هوشنگ خان
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.