عدم آمادگی پیمانکاران غربی برای شرکت در مناقصات توسعه بندر چاه بهار

سرمایه‌گذاران هند معتقدند

عدم آمادگی پیمانکاران غربی برای شرکت در مناقصات توسعه بندر چاه بهار

ارتباط ایران، هند و افغانستان از طریق چابهار کلید ارتباط آسیای میانه با آب‌های آزاد است که خود نشان از اهمیت استراتژیک ایران برای قدرت‌نمایی قدرت‌های منطقه است.

از سال ۱۹۴۷ که پاکستان توانست خود را از زیر یوغ بندگی هند خلاص کند، تا به امروز و بعد از ۷۰ سال، هند به هر نحوی خواسته پاکستان را تنبیه کند، و حالا راه جدیدی برای این تنبیه پیدا شده است. راهی به نام بندر چابهار ایران.

به گزارش انرژی امروز، چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران در کرانه دریای مکران و اقیانوس هند است که قابلیت پهلوگیری کشتی‌های اقیانوس‌پیما را دارد و از مناطق آزاد بازرگانی ایران است.

بندر چابهار تنها راه دسترسی کشورهای افغانستان، ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان، قرقیزستان و قزاقستان به آبهای آزاد است. همین خود نشان از اهمیت بالای این بندر استراتژیک جنوب غربی ایران است. از مجموع ۳ کریدور حمل و نقل جهانی که کارشناسان سازمان ملل برای حمل و نقل میان خاور دور و جهان در نظر گرفته‌اند، دو کریدور از ایران می‌گذرد و چابهار نقطه عبور جنوبی‌‌‌ترین کریدور شرقی-غربی جهان است.

دسترسی مستقیم به آبهای آزاد و قرار داشتن در خارج از خلیج‌فارس و عدم آسیب‌پذیری در مواقع بروز بحران، چابهار را به یکی از مهم‌ترین راه‌های کریدور شرق-غرب تبدیل کرده است.

چابهار حلقه ارتباط غرب به شرق

ایران، هند و افغانستان، زمینه‌های همکاری مشترکی دارند. افغانستان به بندر و نفت نیاز دارد، هند به بندری برای صادرات کالا به آسیای میانه و به نفت نیاز دارد و در این میان، ایران همان دارنده بندر و فروشنده نفت است. حلقه ارتباطی این ۳ کشور در نفت و بندر خلاصه می‌شود.

سابقه موافقتنامه تجاری میان ایران، هند و افغانستان به سال ۲۰۰۳ میلادی برمی‌گردد. بر اساس این موافقتنامه، قرار شد ایران جاده چابهار تا مرز افغانستان را بسازد و هند نیز این جاده را از مرز افغانستان تا زرنج-دل‌آرام که کنار بزرگراه قندهار-هرات واقع است بسازد. چابهار از طریق یک خط ریلی به منطقه حاجی‌گک وصل می‌شود و یک خط راه‌آهن دیگر هم هرات را مشهد متصل می‌کند.

به این ترتیب بندر چابهار به کابل و شمال افغانستان وصل می‌شود. چابهاری که از سال ۱۹۹۱ میلادی به عنوان منطقه ویژه اقتصادی اعلام شد. هندی‌‌‌ها سال‌هاست چشم به چابهار دوخته‌اند.

چابهار و روابط ایران و هند

 در مراسم تحلیف حسن روحانی در دور دوم ریاست‌ جمهوری‌اش، نیتین‌گادکاری، وزیر راه و ترابری هند هم حضور داشت. اما حضور این وزیر در این مراسم فقط برای مراسم تحلیف روحانی نبود. ناندرا مودی، نخست وزیر هند، نیتین گارکاری را به ایران فرستاد تا مذاکراتی را از سر بگیرد که به تکمیل و ساخت این بندر مهم و استراتژیک، هم برای ایران و هم برای هندوستان، و البته در کنار همه اینها، برای افغانستان، منجر خواهد شد.

سفر نیتین گاردکاری، تکمیل‌کننده سفر سال ۲۰۱۶ ناندرامودی به ایران بود که قول کمک ۵۰۰ میلیون دلاری برای بندر چابهار را به ایران داده بود.

صفتی که گادکاری برای چابهار انتخاب کرد «دروازه‌ای به فرصت‌های طلایی» بود.

این «دروازه‌ای به فرصت‌های طلایی» آنقدر طلایی است که حتی موضوع اختلاف‌های سیاسی بین ایران و هند و نیز اختلافات نفتی به ویژه در فرزادB نیز نتوانسته است عیار طلای آن را کاهش دهد.

تحلیل‌گران معتقدند که بندر چابهار، رقیب سرسختی برای گوادر پاکستان است. گوادر از طریق دریا ۱۰۰ کیلومتر با چابهار فاصله دارد. گوادر را چینی‌‌‌ها و پاکستانی‌‌‌ها ساخت‌هاند، یعنی دو قدرت رقیب پاکستان. هند همیشه نگرانی‌های امنیتی و ژئوپلیتیکی نسبت به توسعه این بندر پاکستانی را احساس کرده است.

تحریم‌هایی که ممکن است همه چیز را به هم بریزد

توسعه بندر چابهار نیاز به قطعات و تجهیزاتی دارد که تأمین‌کنندگان آن پیمانکاران غربی هستند. شرکت‌هایی که نگران تحریم‌های ایالات‌متحده هستند. این تحریم‌ها دست و پای هند را هم بسته است.

خرداد ماه سال جاری، خبرگزاری رویترز به نقل از دو منبع خبری از هند نوشته بود که شرکت‌های دولتی هندی که کار توسعه چابهار را بر عهده دارند، هنوز حتی یک مناقصه برای تأمین تجهیزاتی مانند جرثقیل و فورک‌لیفت‌‌‌ها را به سرانجام نرساندند. این مقام‌های هندی از عدم آمادگی شرکت‌های غربی برای شرکت در مناقصات خبر دادند.

 

این خبرگزاری گفته است: گروه مهندسی سوئیسی لیبهر و شرکت کاون‌کرینز و کارگوتک فنلاند به شرکت ایندیا پورتس گلوبال که توسعه بندر چابهار را بر عهده گرفته، گفته‌اند بانک‌هایشان به دلیل ابهام نسبت به سیاست‌های آمریکا آماده نیستند مبادلات مربوط به ایران را تسهیل کنند.