در مذمت گسست اجتماعی پرسپولیس – تراکتور؛ هر دو شرم کنید پژمان راهبر طبق معمول شکل برخورد مدیران تیم‌های باشگاهی ایران با تخلفات هواداری که هر هفته در استادیوم‌ها به صورت معمول روی می‌دهد، بازتابی از موقعیت شغلی آنها و بر پایه منافعشان است. در شرایطی که روز جمعه در ورزشگاه آزادی هواداران هر دو […]
در مذمت گسست اجتماعی
پرسپولیس – تراکتور؛ هر دو شرم کنید
پژمان راهبر
طبق معمول شکل برخورد مدیران تیم‌های باشگاهی ایران با تخلفات هواداری که هر هفته در استادیوم‌ها به صورت معمول روی می‌دهد، بازتابی از موقعیت شغلی آنها و بر پایه منافعشان است.
در شرایطی که روز جمعه در ورزشگاه آزادی هواداران هر دو تیم تراکتورسازی و پرسپولیس با به زبان آوردن شعارهای شرم‌آور به یکدیگر حمله کرده و تلنگری بزرگ به فوتبال ایران زدند، طبق معمول در پایان مسابقه طرفین به دو جبهه حق و باطل تقسیم شده و هر یک خود را به حق می‌دانند. این در حالی است که دو آتشه‌های تراکتورسازی و هم هواداران افراطی پرسپولیس در توهین به حریف برخی سنبل‌های ملی و البته یک بازیکن درگذشته مضایقه نکردند و در نهایت این ارکستر شرم‌آور با هم‌سرایی گروهی طرفداران پرسپولیس و به زبان آوردن یک لفظ توهین‌آمیز آذری به اتمام رسید. اتفاقی کم‌تر دیده شده در فوتبال ایران که به عقیده برخی از محققین اجتماعی نشانه‌هایی از یک گسست هشداردهنده محسوب می‌شود.
اما بیایید واکنش‌های بعد از این مسابقه نه چندان آرام را مرور کنیم؛ این‌که در صفحات و پیج‌های هواداری و همین‌طور شبکه‌های اجتماعی و کانال‌هایی که ریشه در هوادارای دارند، اگر طرفین به حمله علیه یکدیگر بپردازند چندان عجیب نیست اما این‌که مدیران دو باشگاه و سرمربیانشان در جایگاه حق مطلق نشسته و بدون در نظر گرفتن تخلف هواداران خودی اقدام به محکومیت یکدیگر کنند، ثمره‌ای جز ادامه این رفتارهای ناخوشایند در ورزشگاه‌های ایران ندارد.
این‌که یحیی‌گل‌محمدی بی‌توجه به شعارهای هواداران خودی، پرسپولیسی‌ها را متهم می‌کند یا این‌که برانکوایوانکوویچ در مصاحبه مطبوعاتی دیروز این توهین‌ها را طبیعی و به دلیل حساسیت بازی می‌داند، این‌که آجورلو مدیرعامل باشگاه تراکتور نامه‌ای تهدیدآمیز به فدراسیون فوتبال ارسال می‌کند و این‌که حمیدرضاگرشاسبی، مدیرعامل پرسپولیس مسؤولان ذی‌ربط هیچ تلاشی در محکوم کردن شعارهای تند ورزشگاه آزادی نمی‌کنند، همه زنجیره‌ای هستند که سال‌ها در فوتبال ایران وجود داشته است.
در شرایطی که ورزش ایران به دلیل ذهنیت دو قطبی هوادارانش همواره مستعد ایجاد جبهه‌های سیاه و سفید و مثبت و منفی بین هر دو تیم باشگاهی است، گمان ما بر این است که با عوام‌گرایی مدیریتی در فوتبال ایران این مسأله هرگز رفع نخواهد شد و همان‌طور که می‌بینیم به درجات بدتری هم رسیده است.
آنهایی که فوتبال را از نزدیک تعقیب می‌کنند، اولین سال حضور تراکتورسازی در لیگ برتر را به خاطر دارند. زمانی که در بازی پرسپولیس – تراکتور در ورزشگاه آزادی که فرازکمالوند و زلاتکوکرانچار هدایت دو تیم را برعهده داشتند هیچ ناآرامی خاصی در ورزشگاه وجود نداشت و تنها پرسپولیسی‌ها در واکنش به حضور پرتعداد هواداران تراکتور سر به سر تیم رقیب می‌گذاشتند. حال آن فضا را در سال‌های نه چندان دور مقایسه کنید با همین جمعه که خشونت کلامی و بی‌احترامی شدید و غیرقابل باور در آن موج می‌زد.
به خاطر بیاوریم در این سال‌ها همواره مدیرانی هدایت دو تیم را برعهده داشتند که در مواقعی این چنین تنها به منفعت تیم خود و محبوبیت در بین هواداران دو آتشه فکر می‌کردند. آدم‌هایی که حالا هم رد پایشان در شکل مدیریت هر دو باشگاه وجود دارد. حال آن‌که شجاعت در تقبیح اتفاقاتی که از سوی هر یک از هواداران دو تیم رخ داده است، لازمه اولیه خاموش کردن این بحران است. حتماً می‌دانید که رقابت‌های فوتبال ادامه‌دار و پیوسته خواهد بود و قرار نیست مسابقه پرسپولیس و تراکتور در فصل‌های آینده دیگر برگزار نشود. اگر قرار باشد دوباره همین فضا و حتی اتمسفر تندتر از این در ورزشگاه آزادی و یادگار امام در انتظار دو تیم باشد، به همین روش ادامه دهید، والا به عقب برگردید، خود را نگاه کنید و تغییری در این مدیریت پوپولیستی‌تان بدهید.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.