«شنگ» یک پادزهر قوی

«شنگ» یک پادزهر قوی

گروه محیط‌زیست-گیاه «شنگ» گونه‌ای گلدار و بومی جنوب و مرکز اروپا و غرب آسیا است.

   

خواص درمانی:

۱- برگ‌های گیاه شنگ از خونریزی معده جلوگیری می‌کند.

۲- اگر مسموم شدید از ریشه این گیاه استفاده کنید. برای رماتیسم مفید است.

 ۳- آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین می‌برد. گل این گیاه را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت آن التیام سوختگی پی ببرید.

۴- ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق‌العاده زیاد می‌کند. ریشه شنگ خلط‌آور و نرم‌کننده سینه و التیام‌دهنده زخم‌هاست. ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگش قوی‌تر است.

برای معالجه بیماری ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده ۶۰ گرم ریشه شنگ تجویز می‌کرده‌اند.

۵- خوردن برگ‌های شنگ اسهال و خونریزی معدی را بند می‌آورد و از خونریزی سینه جلوگیری می‌کند و برای مسلولین نافع است.

۶- پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم‌های چرکی و متعفن سودمند می‌باشد، ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته‌اند. ضماد گل شنگ با موم جهت سوختگی آتش مفید است. حکیم‌محمدبن‌زکریای‌رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می‌دانست.

۷- عصاره گیاه شنگ که در طب سنتی ایران طرثوث خوانده شده است، پادزهر قوی است و در ساختن تریاق فارون به‌کار می‌رود.

۸- عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخم‌های جلدی مفید است. آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین می‌برد.

۹- چنانچه گیاه شنک چمنی را قطع کنید، از آن یک ماده کائوچویی ترشح می‌شود، که به آن قندرون و قندران می‌گویند.

قندرون از دوستان کبد بوده و سریع‌الهضم است و از احتقان خون جلوگیری کرده، جویدن آن هضم غذا را آسان می‌کند، اشتها را زیاد می‌نماید. برای پاک شدن سینه از اخلاط نافع است. برای شش و قلب نیز مفید می‌باشد. خوردن مقدار کمی از آن، شب مواقع خواب برای تسکین سرفه تجویز شده است، ضماد آن با سندروس یا زرده تخم‌مرغ نیم برشته بر روی زخم جهت التیام و رویاندن گوشت سودمند می‌باشد. ضماد گداخته آن با پیه به جهت رفع کجی ناخن و درد عضلات و ترک پوست و شفای مزمن مخصوصاً با کمی شنجرف نافع می‌باشد و با روغن زیتون جهت تحلیل ورم‌ها و شکاف کشاله‌ران و تقویت اعصاب و خارش نافع می‌باشد. مقدار خوراک آن یک مثقال است.

منبع: سایت نارگیل