ترس از تکرار تاریخ؛ سرنوشت پروژه منهتن در انتظار هارپ ؟!

ترس از تکرار تاریخ؛ سرنوشت پروژه منهتن در انتظار هارپ ؟!

پروژه‌ای با ماهیت‌هارپ مختص آمریکا نیست!

گروه دانش – اول از هر چیزی باید بدانید پروژه منهتن نام پروژه‌ای است که به ساخت بمب اتم انجامید و در زمان جنگ جهانی دوم از آن استفاده شد. این پروژه با محوریت آمریکا و همکاری بریتانیا و کانادا اجرا شد. از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۶ پروژه تحت نظر سرلشکر ارتش مهندسی آمریکا، لزلی‌گروز و جنبه‌های علمی آن زیر نظر رابرت اوپنهایمر اجرا شد.

به گزارش مناقصه‌مزایده؛ مقدمات تشکیل یک تیم کاملاً علمی – پژوهشی برای ساخت سلاح هسته‌ای زمانی فراهم شد که در سال ۱۹۳۹ لئو زیلارد و آلبرت اینشتین در نامه‌ای به فرانکلین روزولت – رییس‌جمهور وقت آمریکا – خواستار بررسی آن شدند و پس از آن در سال ۱۹۴۲، فیزیکدانی به نام انریکوفرمی موفق شد، یک واکنش هسته‌ای را در رآکتور خود که CP-1 نام داشت، کنترل کند. نکته جالب این‌که CP-1 در دانشگاه شیکاگو مستقر بود.

بعد‌ها در ادامه این پروژه، نخستین بمب اتم در ششم ژوئیه سال ۱۹۴۵، در آزمایشگاه ملی لس آلاموس منفجر شد. یک ماه پس از این آزمایش، شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در کشور ژاپن، هدف دو بمب اتمی قرار گرفتند. به دنبال آن آمریکایی‌‌ها دلایل بسیاری برای این کار اعلام کردند که یکی از آنها پایان دادن سریع جنگ و جلوگیری از حمله شوروی به ژاپن و کشته شدن بیش‌تر مردم و به تبع آن، حفظ جان هزاران عضو ارتش آمریکا بود. این اقدام موجب مرگ صد هزار نفر در آن زمان و بروز عواقب ناشی از تشعشعات هسته‌ای برای نسل‌های آینده شد.

اما اکنون و در عصر حاضر چه تضمینی وجود دارد که خروجی پروژه‌هارپ همانند پروژه منهتن، بزرگ‌ترین سلاح بشریت نباشد؟!

هارپ؛ سلاح مخفیانه؟!

این روز‌‌ها وقوع برخی اتفاق‌‌ها و بلایای طبیعی در دنیا به آزمایش مخفیانه آمریکا به نام‌هارپ نسبت داده می‌شود.

با وجود این‌که طراحان پروژه‌ هارپ اصرار دارند که عملکرد این پروژه مانند مرکز تحقیقات رادیویی است و خطری برای دگرگونی در وضعیت آب و هوایی ندارد، اما مقام‌های اتحادیه اروپا اعلام کرده‌اند که باید پژوهش‌های بیش‌تری درباره خطر‌های بهداشتی و زیست‌محیطی این پروژه انجام شود.

در وب‌سایت رسمی هارپ، هدف از این پژوهش، یک تلاش علمی برای مطالعه خواص و رفتار یونوسفر با تأکید خاص بر توانایی درک و استفاده از آن برای بهبود سیستم‌های ارتباطی و نظارت بر هدف‌های غیرنظامی و دفاعی است.

یونوسفر به لایه‌های بالایی جو کره زمین گفته می‌شود که در فاصله ۵۰ کیلومتری الی ۱۰۰۰ کیلومتری بالاتر از سطح زمین قراردارد.

وب‌سایت  ‌هارپ اعلام کرده است که آزمایش‌هایی برای تحریک موقت یک منطقه محدود از یونوسفر انجام می‌دهند، اما کارشناسان اعتقاد دارند تحریک کردن لایه حساسی، چون یونوسفر می‌تواند پیامد‌های فاجعه باری به همراه داشته باشد. برخی از دانشمندان، چون میشل‌چودوسوفسکی از دانشگاه اوتاوا و نیک‌بجیچ شواهدی ارایه داده‌اند که نشان می‌دهد این اختلال‌‌ها می‌تواند سبب ایجاد زلزله و حتی سونامی ‌شود.

اتحادیه اروپا خواستار بررسی مفاد قانونی، زیست‌محیطی و اخلاقی برای بررسی اثر‌های این نوع آزمایش‌ها و جلوگیری از انجام آزمایش‌های جدید است.

سلاح‌های الکترومغناطیس پدیده‌هایی نامریی، اما با قدرت صد‌‌ها برابر بیش‌تر از سایر سلاح‌‌ها هستند.

تاریخچه‌هارپ

برنامه پژوهشی یونوسفر فعال با فرکانس بالا

(High Frequency Active Auroral Research Program) (HAARP) یک پروژه پژوهشی است که در سال ۱۹۹۳ برای بررسی و پژوهش درباره لایه یونوسفر با استفاده از امواج رادیویی ELF/ULF/VLF تأسیس شده است.

این تأسیسات توسط نیروی هوایی آمریکا، نیروی دریایی آمریکا، دانشگاه آلاسکا در فیربنکس و نزدیک به ۱۵ دانشگاه آمریکایی دیگر اداره و استفاده می‌شود.

اعلام شده است، هارپ پروژه‌ای علمی است و از طریق آن دانشمندان با ایجاد تغییراتی در یونوسفر که دور‌ترین و ناشناخته‌‌ترین بخش جو زمین است، امکان مطالعه در مورد آن را پیدا کرده و آن را به صورت یک آزمایشگاه طبیعی درمی‌آورند.

هارپ این کار را با امواج رادیویی فرکانس بالا که توسط رادارهای خود منتشر می‌کند، انجام می‌دهد. بخشی از این امواج در ارتفاع ۱۰۰ تا ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین جذب شده و باعث افزایش شتاب الکترون‌‌ها در آن منطقه و در نتیجه گرم شدن یونوسفر می‌شوند. هارپ در دوران جنگ سرد با این هدف راه‌اندازی شد که روش‌هایی را برای ارتباط با زیردریایی‌های مجهز به سلاح اتمی کشف کند. این زیردریایی‌‌ها در آن زمان اهمیت استراتژیکی فراوانی داشتند، چرا که اصل «تضمین نابودی متقابل» در جنگ اتمی را محقق می‌ساختند. اما این پروژه حتی از قبل از ساخت خود با شایعات فراوانی در مورد هدف و کاربردهای آن گره خورده است.

با این وجود حتی پیش از آغاز ساخت ‌هارپ بحث‌هایی در مورد این که چنین تأسیساتی برای چه منظور ساخته و استفاده خواهد شد درگرفت.

تداستیونس، سناتور وقت آلاسکا در یک کنفرانس خبری در سال ۱۹۹۰ گفت که با این تأسیسات انرژی شفق شمالی به زمین آورده می‌شود و مشکل کمبود انرژی زمین حل خواهد شد که ادعای او با موجی از تمسخر همراه شد. پسر یک نماینده دیگر آلاسکا هم گفت که‌ هارپ در واقع یک سیستم دفاع موشکی است. به گفته نیکلاس‌پاپادولوس از مؤسسان هارپ این اشتباهات به این دلیل بود که یکی از مشاوران شرکت سازنده ‌هارپ قابلیت‌های احتمالی بسیار عجیبی را در مورد این اختراع به ثبت رسانده بود. برای مثال این‌که از تکنولوژی مشابه‌هارپ می‌توان به عنوان یک سپر دفاعی برای تبدیل گاز طبیعی به میکروویو استفاده کرد که می‌توانند موشک‌های شوروی را سرنگون کنند. به گفته پاپادوپولوس این ادعا حتی در گروه مشورتی دفاعی جیسون مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت به عنوان «چرندیات» کنار گذاشته شد.

با فروپاشی شوروی اهمیت ارتباط با زیردریایی‌‌ها کاهش یافت و حامیان تأسیس هارپ کاربردهای دیگری را برای این پروژه مطرح کردند تا توجیهی برای ادامه ساخت آن باشد. برای مثال پیشنهاد شد در مورد قابلیت امواج برای نقشه‌نگاری سنگرهای زیرزمینی دشمن همچون سنگرهایی که کره‌شمالی از آن استفاده می‌کند، مطالعه شود.

در سال ۲۰۰۲ نیز پیشنهاد شد تا در مورد امکان استفاده از تأسیسات‌ هارپ برای مقابله با تأثیرات منفی یک انفجار اتمی در ارتفاع بالای جو زمین مطالعه شود. چنین انفجاری با آزاد کردن الکترون‌های با انرژی بالا ماهواره‌های نزدیک به زمین را در خطر قرار خواهد داد. یک سناریوی عجیب این است که اگر کره‌شمالی در جریان یک بلبشوی نظامی اقدام به شلیک موشکی با کلاهک اتمی کند که در ۱۲۰ کیلومتری زمین منفجر شود. در این صورت اتمسفر پر از الکترون‌های قاتلی می‌شود که در طول چند روز سیستم الکترونیکی تمام ماهواره‌های نزدیک به زمین را از بین می‌برند و این به معنای خسارتی چند ۱۰۰ میلیارد دلاری است. در چنین حالتی آیا با انتشار امواج رادیویی می‌توان این الکترون‌‌ها را از اتمسفر خارج کرد یا نه.

 به گفته مدیر برنامه ‌هارپ با توجه به کمبود داده‌ها در این حوزه هیچ‌کس نمی‌تواند با اطمینان بگوید آیا چنین کاری ممکن است یا خیر، چون این تئوری جلوتر از مشاهدات عملی است. یک گروه از دانشمندان نیوزیلندی هم در مقاله‌ای در سال ۲۰۰۶ نوشتند که هر نوع تلاشی برای از بین بردن آثار رادیواکتیو انفجار اتمی در جو به اختلال بیش‌تر در سیستم‌های ارتباطی و ناوبری منجر می‌شود. برخی نیز معتقدند مقابله با انفجار اتمی در جو کاری غیرواقعی است. فیلیپ‌کویل از مدیران سابق آزمایشگاه لایومور و از آزمایش‌کنندگان ارشد سلاح‌‌ها در دوره بیل‌کلینتون می‌گوید: «به عقیده من تحقیقات علمی برای فهم بهتر از یونوسفر تلاشی باارزش است اما کسی نمی‌داند چه میزان انرژی برای انتقال الکترون‌‌ها لازم است یا تزریق چنین انرژی عظیمی چه تغییراتی در یونوسفر ایجاد خواهد کرد.

نظریه‌های توطئه

نظریه‌های توطئه متعددی در مورد «خطرات پروژه»، یا استفاده از این تأسیسات به‌عنوان یک سلاح تاکنون عنوان شده است. از ایجاد وقوع زمین‌لرزه‌های متعدد در مناطق مختلف جهان، تا کنترل آب و هوا، ده‌ها ادعای مختلف در مورد پروژه‌هارپ عنوان شده است.

مشهور‌ترین این نظریات توطئه از طرف گزارش روزنامه پراودا در روسیه و نیز هوگوچاوز در سال ۲۰۱۰ مطرح شد که در آن مدعی شدند آمریکا با این تأسیسات زلزله هائیتی را خلق کرد.

در سال ۲۰۰۲ هم ۹۰ نماینده دومای روسیه درخواست کرده بودند تا ممنوعیتی برای انجام پروژه‌های ژئوفیزیکی عظیم همچون‌هارپ وضع شود، چون این برنامه قادر خواهد بود به یک سلاح تمام و کمال نظامی تبدیل شود که با انتشار حجم عظیمی از امواج رادیویی فرکانس بالا قدرت تأثیرگذاری بر کل کره زمین را دارد.

اما هیچ‌گونه سند یا مدرک مستدل علمی در پشتیبانی از تأثیرات هارپ و ادعاهای مربوطه تاکنون در مجامع علمی مطرح یا منتشر نشده و توسط بسیاری از منتقدین «افسانه» و «نظریات توطئه‌انگیز» اطلاق شده‌اند.

موارد مشابه ‌هارپ

جالب است بدانید پروژه‌ای با ماهیت پروژه‌هارپ مختص آمریکا نیست !

در سال ۱۹۹۹، کمیسیون روابط خارجه و امنیت و دفاع اروپا در گزارشی به پارلمان اروپا از احتمال استفاده از هارپ به‌عنوان یک سلاح ابراز نگرانی کرده و خواستار پایبندی به مفاد قطعنامه‌های سازمان ملل در این‌باره شد.

 با این‌حال اتحادیه اروپا در نروژ و روسیه در نیژنی نووگورود نیز تأسیسات مشابهی در حال فعالیت دارند که از هارپ پرقدرت‌تر هستند.

 به گفته روزنامه روسی پراودا در سال ۲۰۰۵، «در حالی‌که سیاستمداران روسی در مورد پروژه‌هارپ کماکان ابراز وحشت می‌کنند، اما به این نکته کاملاً بی‌توجه هستند که روسیه تأسیسات همانندی در ۱۵۰ کیلومتری شمال نیژنی نووگورود دارد که دارای قدرت مشابه با تأسیسات هارپ است و مدتهاست مورد استفاده دانشمندان روسی بوده است!»

 

منابع: Wikipedia؛ GlobalReasearch؛ University of Alaska Fairbanks؛ باشگاه خبرنگاران