روند اجلاس امنیت هسته‌ای که اخیراً در واشنگتن به‌کار خود پایان داد، نشان می‌دهد زمانی که رهبران سیاسی گرد هم می‌آیند تا بر مشکلات جهانی متمرکز شوند، چه چیزهایی را می‌توان به دست آورد. به گزارش ایسنا به نقل از ژاپن تامیز، این طرح ۶ ساله که بر جلوگیری از تروریسم هسته‌ای تمرکز […]
روند اجلاس امنیت هسته‌ای که اخیراً در واشنگتن به‌کار خود پایان داد، نشان می‌دهد زمانی که رهبران سیاسی گرد هم می‌آیند تا بر مشکلات جهانی متمرکز شوند، چه چیزهایی را می‌توان به دست آورد.
به گزارش ایسنا به نقل از ژاپن تامیز، این طرح ۶ ساله که بر جلوگیری از تروریسم هسته‌ای تمرکز داشت نتایج مهمی در خصوص حذف، کاهش و ایمن‌سازی مواد رادیواکتیو و هسته‌ای خطرناک به وجود آورد.
با این حال متأسفانه زمان زیادی مانده تا تهدیدهای هسته‌ای خنثی شود. خطراتی که از سوی گروه‌های تروریستی اعمال می‌شود و همین‌طور خطرات ناشی از رقابت و مناقشه بین کشورهای مجهز به سلاح هسته‌ای در حال رشد است.
رهبری قدرتمند و همکاری جهانی باید برقرار شود تا دیگر خطرات هسته‌ای فوری به خصوص تهدید آزمایش و گسترش سلاح‌های هسته‌ای مورد توجه قرار گیرد.
در راستای این افق فکری، نشانه‌های روشن کمی وجود دارد. بر عکس تقریباً هر کشور مجهز به سلاح هسته‌ای یا در حال توسعه زرادخانه‌های هسته‌ای‌اش است یا در حال بهینه‌سازی آنها. هیچ مذاکرات فعالانه‌ای برای تنظیم و محدود کردن و یا کاهش بیش‌تر ذخایر هسته‌ای دیده نمی‌شود.
روسیه و ایالات متحده هر یک بیش از ۱۸۰۰ کلاهک استراتژیک را بر روی چند صد زیردریایی، بمب‌افکن و موشک مستقر کرده‌اند که به مراتب بیش از اندازه‌ای است که برای بازدارندگی یک حمله هسته‌ای نیاز است. بسیاری از این تسلیحات در چند دقیقه می‌توانند پرتاب شوند که خطر اشتباه محاسباتی را افزایش می‌دهد. در ضمن، کره‌شمالی به زودی توانای تجهیز موشک‌های بالستیک به کلاهک هسته‌ای را به دست خواهد آورد. پیشرفتی که تهدید قابل توجهی را به همه کشورهای آسیایی اعمال می‌کند.
با توجه به این خطرات بزرگ، توقف رقابت هسته‌ای بیش‌تر و حذف خطر مرتبط با حدود ۱۵ هزار سلاح هسته‌ای ذخیره باقی‌مانده جهان به نفع همه کشورهاست.
همان گونه که باراک اوباما، رییس‌جمهور ایالات متحده و نورسلطان نظربایف، رییس‌جمهور قزاقستان در اظهاراتی جداگانه در خلال اجلاس امنیت هسته‌ای بیان کردند، رکن اصلی استراتژی مؤثر کاهش خطر جهانی باید اجرایی کردن معاهده جامع منع آزمایش هسته‌ای سال ۱۹۹۶ باشد.
اگر قدرت‌های هسته‌ای موجود نتوانند دست به آزمایش بزنند، قادر نخواهند بود تا کلاهک‌های جدید و پیشرفته را آزمایش کنند. همین‌طور، بدون آزمایش انفجار، کشورهای جدید هسته‌ای دشواری‌های زیادی در توسعه و به‌کارگیری کلاهک‌های کوچک و به راحتی قابل پرتاب خواهند داشت.
معاهده جامع منع آزمایش هسته‌ای تقریباً از حمایت همه کشور‌ها برخوردار است، این معاهده با داشتن ۱۸۰ کشور امضاکننده و ممنوعیت آزمایش هسته‌ای، در حال حاضر مؤلفه اصلی سیستم منع گسترش هسته‌ای بین‌المللی به شمار می‌رود. این معاهده در برابر آزمایش هسته‌ای تابویی را به جود آورده و رقابت تسلیحاتی جهانی را کند کرده است.
این معاهده فقط از سوی کره شمالی و از سال ۱۹۹۸ نقض شده است.
و با این حال تقریباً ۲۰ سال پس از تصویب آن در مجمع عمومی سازمان ملل، معاهده جامع ممنوعیت آزمایش هسته‌ای قانون معتبر بین‌المللی نیست – عمدتاً به این دلیل که ایالات متحده آن را تصویب نکرده است.
رأی شتاب‌زده سنای ایالات متحده علیه تصویب این معاهده و شکست در بررسی دوباره معاهده منع آزمایش هسته‌ای از آن تاریخ به بعد، بهانه‌ای به دست هفت کشور دیگر که باید این معاهده را امضا می‌کردند داده است تا آن را به تأخیر بیاندازند.
در نتیجه، در‌ها برای آزمایش هسته‌ای بیش‌تر بازمانده است.
همان گونه که به بیستمین سالگرد تصویب معاهده جامع منع آزمایش هسته‌ای نزدیک می‌شویم، اعضای شورای امنیت سازمان ملل و مجمع عمومی می‌توانند اقدامات بیش‌تری برای تضمین این که آزمایش هسته‌ای ممنوع بماند، انجام دهند. برای مثال، آنها می‌توانند در پی تصویب قطعنامه جدید شورای امنیت و همزمان اقدامات موازی مجمع عمومی سازمان باشند و از همه کشور‌ها بخواهند تا از آزمایش هسته‌ای خودداری کنند و اقدامات سریعی در تصویب آن انجام دهند.
چنین طرحی اصول جهانی را در برابر آزمایش و اقدامات تحریک‌آمیز کشورهای خودداری کننده تقویت می‌کند. درست همان‌طور که رهبران در اجلاس امنیت هسته‌ای برای جلوگیری از تروریسم هسته‌ای همکاری کرده‌اند، ما به یک همکاری تازه و رهبری جدید برای پایان دادن به آزمایش هسته‌ای یک‌بار و برای همیشه نیاز داریم.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.