اهمیت قطعه دوم محور چابهار- سرخس در فعال‌سازی کریدور شمال- جنوب این کریدور ترانزیتی زمانی به مزیت کلیدی خود دست می‌یابد که اتصال کشورهای حوزه CIS را به آب‌های آزاد فراهم نماید. حال که تدابیری برای تأمین مالی قطعه اول این پروژه اندیشیده شده ضروری است مسؤولان برای تکمیل این کریدور ترانزیتی از هم‌اکنون به […]
اهمیت قطعه دوم محور چابهار- سرخس در فعال‌سازی کریدور شمال- جنوب
این کریدور ترانزیتی زمانی به مزیت کلیدی خود دست می‌یابد که اتصال کشورهای حوزه CIS را به آب‌های آزاد فراهم نماید. حال که تدابیری برای تأمین مالی قطعه اول این پروژه اندیشیده شده ضروری است مسؤولان برای تکمیل این کریدور ترانزیتی از هم‌اکنون به فکر باشند و نسبت به تأمین مالی قطعه دوم پروژه اقدام نمایند.
وبلاگ سیدمیثم‌لاجوردی: اوایل هفته گذشته، عباس‌آخوندی، وزیر راه و شهرسازی در حاشیه دومین همایش بین‌المللی معرفی فرصت‌های سرمایه‌گذاری و توسعه پایدار در سواحل مکران گفت: «در سفر اخیر به هندوستان با آنها توافق کردیم که ۸۰۰ میلیون‌دلار در پروژه راه‌آهن چابهار-زاهدان سرمایه‌گذاری کنند تا در ۳سال آینده این طرح اجرایی شود».
تلاش برای تأمین مالی راه‌آهن چابهار-زاهدان از منابع غیردولتی، اقدام مناسبی در راستای تسریع در احداث این راه‌آهن است و منافع اقتصادی زیادی برای کشورمان به دنبال دارد. مزیت ایران در فعال شدن این کریدور ترانزیتی نسبت به سایر کریدورهای عبوری از خاک ایران بیش‌تر است؛ چراکه برای شاخه شرقی کریدور شمال- جنوب مسیر رقیبی وجود ندارد و تنها راه اتصال کشورهای محصور در خشکی حوزه CIS به آب‌های آزاد، عبور از این محور ریلی (چابهار-سرخس) است. نبود زیرساخت مناسب برای حمل کالا در شاخه شرقی باعث شده است از ظرفیت بالقوه موجود استفاده مناسب صورت نگیرد. براین اساس لازم است این شاخه کریدور ترانزیتی شمال- جنوب اولویت بالاتری در توسعه شبکه ریلی داشته باشد. در نتیجه، ساخت راه‌آهن چابهار-سرخس که راه‌آهن چابهار-زاهدان قطعه اول آن محسوب می‌شود، از اولویت خاصی برخوردار است. با این وجود، روند تکمیلی این محور ریلی مانند سایر پروژه‌های عمرانی کشور به دلیل محدودیت منابع دولتی، تاکنون با مشکل مواجه بوده است و با کندی پیش می‌رود. در واقع، عملیات عمرانی راه‌آهن چابهار-زاهدان با طول ۵۸۰کیلومتر از سال۸۹ وارد فاز اجرایی شده و هم‌اکنون پس از گذشت ۷ سال از شروع پروژه تنها ۳۰درصد پیشرفت در زیرساخت داشته است.
نکته قابل‌توجه، اهتمام به ساخت قطعه دوم این محور به طول ۷۶۰کیلومتر از زاهدان تا حوالی تربت‌حیدریه است که طبق قانون بودجه شروع آن در سال۹۳ بوده است، اما تاکنون هیچ پیشرفت فیزیکی در ساخت آن صورت نپذیرفته است. همان‌طور که پیش از این عنوان شد این کریدور ترانزیتی زمانی به مزیت کلیدی خود دست می‌یابد که اتصال کشورهای حوزه CIS را به آب‌های آزاد فراهم نماید. حال که تدابیری برای تأمین مالی قطعه اول این پروژه اندیشیده شده ضروری است مسؤولان برای تکمیل این کریدور ترانزیتی از هم‌اکنون به فکر باشند و نسبت به تأمین مالی قطعه دوم پروژه اقدام نمایند.
با توجه به مشخصه‌های ترانزیتی این پروژه و درآمدهای حاصل از بهره‌برداری از آن می‌توان با استفاده از ظرفیت‌های مالی و فنی بخش غیردولتی در داخل کشور، ساخت و بهره‌برداری از این محور را در قالب قراردادهای مشارکت عمومی – خصوصی از طریق BOT، واگذار نمود تا ضمن تسریع در اجرای پروژه از مزایای دیگر این نوع قرارداد‌ها همچون اجرای با کیفیت پروژه و بهره‌وری حداکثری در دوران بهره‌برداری بهره‌مند شد.
(سیدمیثم لاجوردی – کارشناس راه)
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.