میز مذاکره؛ چاره نهایی رؤسای جمهور آمریکا و کره‌شمالی در هفته‌های اخیر، تغییر موضع ناگهانی رؤسای جمهور آمریکا و کره‌شمالی نسبت به یکدیگر و اعلام آمادگی هر دو کشور برای آغاز مذاکرات سیاسی به تیتر اخبار رسانه‌های جهان تبدیل شده است. در برخی منابع اعلام شده که این دو رهبر تا دوماه آینده با یکدیگر […]
میز مذاکره؛ چاره نهایی رؤسای جمهور آمریکا و کره‌شمالی
در هفته‌های اخیر، تغییر موضع ناگهانی رؤسای جمهور آمریکا و کره‌شمالی نسبت به یکدیگر و اعلام آمادگی هر دو کشور برای آغاز مذاکرات سیاسی به تیتر اخبار رسانه‌های جهان تبدیل شده است. در برخی منابع اعلام شده که این دو رهبر تا دوماه آینده با یکدیگر دیدار می‌کنند تا بحران هسته‌ای کره‌شمالی را حل و فصل کنند.
به گزارش سایت دیپلماسی ایرانی، همچنین مقرر شده است رهبران کره‌شمالی و کره‌جنوبی در نقطه صفر مرزی دو کشور با یکدیگر مذاکره داشته باشند تا تنش‌های موجود را کاهش دهند. طبق گفته‌های مقامات کره‌جنوبی، کره‌شمالی اعلام کرده است که حتی خلع سلاح هسته‌ای را در صورت تضمین امنیتی این کشور از سوی آمریکا و جامعه بین‌المللی، قابل مذاکره می‌داند. البته این سخنان در حد گمانه‌زنی است و هیچ چیزی قطعیت ندارد، اما در مجموع به نظر می‌رسد رهبر کره‌شمالی با چرخشی بزرگ در سیاست‌های خود، از رویه رویارویی، ایستادگی و مقابله با آمریکا به سمت مذاکره و گفت‌وگو تمایل پیدا کرده است. حال سؤال اینجاست که چه مسایلی سبب این چرخش بزرگ شده است؟
کشورهای اقتدارگرا مانند کره‌شمالی یکی از سازوکارهای بقای خود را ارتش قدرتمند و سلاح‌های کشتارجمعی می‌دانند که تهدیدهای بیرونی را به حداقل برسانند. با این وجود آزمایش‌های موشکی و هسته‌ای مکرر کره‌شمالی، در هفته‌ها و ماه‌های اخیر بر شدت بحران‌های موجود بین‌المللی افزوده است؛ تا جایی که شورای امنیت سازمان ملل متحد روز جمعه‌ـ ۱ دی ۱۳۹۶- به اتفاق آرا تحریم‌های جدیدی را با هدف مهار برنامه موشکی- هسته‌ای کره‌شمالی وضع کرد. این قطعنامه که دهمین قطعنامه (از سال ۲۰۰۶) تحریمی علیه کره‌شمالی بود رأی مثبت چین و روسیه را هم به همراه داشت و به موجب آن واردات نفت خام و فرآورده‌های نفتی به کره‌شمالی به شدت محدود شد و تا ۹۰درصد کاهش یافت (سالانه حدود ۴میلیون بشکه نفت خام و حداکثر ۵۰۰ هزار بشکه فرآورده نفتی مانند بنزین و گازوئیل) و علاوه بر این، کارگران کره‌شمالی در دیگر کشور‌ها نیز ظرف مدت ۲۴ ماه اخراج و به موطن خود فرستاده می‌شوند.
بدین‌ترتیب کره‌شمالی که یکی از مهجور‌ترین کشورهای جهان با اقتصادی محدود و محلی است، به‌واسطه این تحریم‌ها هم بیش‌تر تحت فشار قرار گرفت و در پیوستن چین به عنوان بزرگ‌‌ترین شریک تجاری کره‌شمالی نیز ضربه نهایی را بر اقتصاد نحیف این کشور شرق آسیا وارد کرد.
البته از یک نکته دیگر هم نباید غفلت کرد و آن این است بعد از انجام آزمایش‌های متعدد موشکی و نشان دادن ضرب شصت به حریفان، حال کره‌شمالی خود را در موقعیتی مطلوب و در موضع قدرت می‌بیند و تحلیل مقامات این کشور این است که در چنین وضعیتی می‌توانند به امتیازگیری از آمریکا بپردازند. بنابراین رییس‌جمهور کره‌شمالی تصمیم گرفته پای میز مذاکره بنشیند تا راه را بر تهدیدات امنیتی جدی از سوی ایالات متحده ببندد و همچنین اقتصاد کشورش را از زوال و فروپاشی حفظ کند.
در سمت دیگر این میز مذاکره احتمالی نیز رییس‌جمهور آمریکا قرار دارد که نه تنها در عرصه داخلی از مشروعیت پایینی برخوردار است و اعتراضات بسیاری علیه او مطرح می‌شود، بلکه در عرصه بین‌المللی هم به دلیل موضع‌گیری‌ها و سیاست‌های تک‌روانه‌‌ای که در قبال اسرائیل و حتی اخیراً در قبال اروپا به شدت تحت فشار است و مورد انتقاد قرار دارد. بنابراین کوتاه آمدن ظاهری «کیم‌جونگ‌اون» و راضی شدن او به آغاز مذاکرات سیاسی، هدیه‌ای ارزشمند است که در دوران ضعف و تنهایی استراتژیک به رییس‌جمهور منزوی آمریکا تقدیم شده و از این رو طبیعی است که دونالد‌ترامپ نیز تلاش کند تا بیش‌ترین بهره‌برداری سیاسی را از این موقعیت انجام دهد.
اما در نهایت نکته‌ای که نباید از آن چشم پوشید این است که بحران‌های بزرگ بین‌المللی راهکاری جز مذاکره و گفت‌وگو ندارند و حتی سرسخت‌‌ترین رؤسای جمهور نیز در نهایت به این نتیجه می‌رسند که تنش‌آفرینی، رقابت‌های تسلیحاتی و جنگ نتیجه‌ای جز تباهی ملت‌ها و نابودی دوجانبه نخواهد داشت و جایگاه نهایی حل مشکلات میز مذاکره است نه میدان نبرد!
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.