اقتصاد شراکتی راهی برای کاهش فقر و ارتقای زندگی

اقتصاد شراکتی راهی برای کاهش فقر و ارتقای زندگی

اقتصاد شراکتی در حال حاضر به زیست‌بومی گسترده در زمینه اقتصادی و اجتماعی تبدیل شده و می‌تواند بستری مناسب برای کاهش فقر و ارتقای زندگی افراد در کشورهای در حال توسعه باشد.

اقتصاد شراکتی یا اقتصاد تسهیمی به تسهیم دارایی‌ها اشاره دارد و اشخاص زیادی با استفاده از آن می‌توانند دارایی‌های فیزیکی و فکری خود را به اشتراک بگذارند.

به گزارش سینا‌پرس از جمله برنامه‌های موفق در زمینه‌ اقتصاد شراکتی یا تسهیمی به افراد این امکان را می‌دهد تا مکان‌های اقامتی را به اشتراک بگذارند و از آنجا که یکی از مهم‌ترین مشکلات شهروندان در شهرهای بزرگ پیدا کردن پارکینگ در روزهای پرترافیک است، به آنها اجازه می‌دهد در صورت داشتن پارکینگ خالی آن را با اشخاصی که نیازمند جای پارک هستند به اشتراک بگذارد.

در کشورهای ثروتمند به اشخاص دارای اقلامی مانند خودرو، منزل، مهارت، زمان و پول این امکان را می‌دهد که با افرادی که خواهان دسترسی موقت به این گزینه‌ها هستند، ارتباط برقرار کنند هر دو طرف ماجرا یا با پول در آوردن یا با دسترسی ارزان به اقلام مورد نیاز خود از این ارتباط نفع می‌برند.

 در کشورهای در حال توسعه، اوضاع اندکی متفاوت است و دارایی‌های تسهیمی یا اجاره‌ای ممکن است نه تنها مصرف‌کنندگان را قادر سازد که پول کم‌تری خرج کنند بلکه می‌تواند امکان دسترسی به فرصت‌های جدید را برای افرادی فراهم سازد که قبلاً از آن محروم بودند.

همچنین، برنامه‌های نرم‌افزاری برای طراحان وب، کارشناسان فضای مجازی و همچنین اشخاص دارای وقت و مهارت کافی امکان دسترسی به بازارهای گسترده آن سوی مرز‌ها را فراهم می‌کنند، چنین بازار جهانی می‌تواند سودهای زیادی را نصیب کارکنانی کند که در کشورهای دارای نرخ بیکاری بالا یا دستمزد پایین زندگی می‌کنند.

به جز حوزه اقتصادی، اقتصاد شراکتی دیجیتال می‌تواند مزیت‌های دیگری در زمینه سلامتی عمومی داشته باشد و برنامه‌های نرم قادرند تصادفات جاده‌ای مرتبط با تاکسی موتورسیکلت‌ها را کاهش دهند؛ چنین تصادفاتی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه رایج‌ هستند، این برنامه‌ها به‌کاربران امکان رزرو کردن یک تاکسی دارای راننده ماهر و ایمن و همچنین داشتن یک کلاه تضمین‌کننده ایمنی را فراهم می‌کنند و با داشتن گزینه‌های خودکنترلی، نیاز به اعمال مقررات توسط دولت را از بین می‌برند.

به گفته یکی از کارشناسان بانک جهانی، کارکرد خودکنترلی در این برنامه‌ها همچنین امکان ترغیب به سرمایه‌گذاری کردن در کشورهای فقیر را از طریق مدل‌های سرمایه‌گذاری فراهم می‌کند.

شاید جالب‌‌ترین جنبه این قضیه در آن است که خودکنترلی امکان معرفی تعدادی از جنبه‌های رسمی بودن بازار کار را در کشورهایی فراهم می‌کند که کار کردن غیررسمی بیش از ۴۰ درصد فعالیت اقتصادی را در آنها تشکیل می‌دهد.

مسیر پیش رو

در حال حاضر این پرسش مطرح است که دولت‌ها و سازمان‌های مردم نهاد چه کمکی می‌توانند به شتاب بخشیدن به توسعه یک اقتصاد تسهیمی حامی فقرا در کشورهای در حال توسعه بکنند، ۳ حوزه مهم برای سرمایه‌گذاری و پژوهش در این زمینه وجود دارند.

۱-ارایه تجهیزات و زیرساخت به جا و مناسب و اطمینان یافتن از این که کشورهای فقیر امکان دسترسی به آن را دارند در سال‌های اخیر، داشتن تلفن همراه سیر صعودی داشته با این حال، تعداد کمی از افراد امکان دسترسی به گوشی هوشمند یا لپ‌تاپ را دارند، افزون بر این، در بسیاری از محیط‌ها سیستم‌های پرداخت الکترونیکی پیشرفته نیستند و باید نقطه ضعف‌های موجود در این زمینه را رفع کرد.

۲-ارایه حمایت و انگیزه‌های لازم برای اکثر برنامه‌های نرم‌افزاری اقتصاد تسهیمی حامی فقرا: اکثر برنامه‌های نرم‌افزاری کاهش‌دهنده فقر تمایل دارند خدماتی ارایه دهند که گروه‌های تهیدست به آن نیاز دارند و از جمله این خدمات می‌توان به داشتن تراکتور، مراقبت‌های بهداشتی یا مسکن اشاره کرد، باید از پلتفرم‌هایی استفاده کرد که افراد به آسانی به آن دسترسی داشته باشند (مانند تلفن‌های همراه استاندارد)

۳- ارایه مدل‌های کسب و کاری که مزایا را به‌طور مساوی به اشتراک بگذارند: تقریباً تعداد معدودی از دولت‌ها یا سازمان‌های مردم نهاد حتی در کشورهای ثروتمند در زمینه اقتصاد تسهیمی فعال هستند اما فرصت‌های واضحی وجود دارند شهر سئول در کره جنوبی می‌تواند مثال خوبی در این زمینه باشد، در سال ۲۰۱۲، شهرداری سئول اعلام کرد که به دنبال تبدیل کردن این شهر به یک شهر شراکتی است و این که شهرداری پشتیبانی‌های لازم از کسب و کارهایی را ارایه خواهد داد که در شراکت دخیل شوند و مشکلات شهرداری مانند تراکم ترافیک و آلودگی محیط‌زیست را حل کنند، تاکنون ۷۷ کسب و کار در این شهر طرح اقتصاد تسهیمی را دریافت کرده‌اند.

اقتصاد شراکتی در حال حاضر در دوران طفولیت خود به سر می‌برد و بیش‌تر با مجموعه‌ای از استارت‌آپ‌ها و خدماتی که تبادل نظیر به نظیر بین افراد را توسط فناوری‌های روز ارایه می‌دهند، شناخته می‌شود با این حال، استفاده از ظرفیت‌های کامل این زیست بوم جدید اقتصادی-اجتماعی می‌تواند به کشورهای فقیر در ارایه خدمات جدید به شهروندان نیازمند کمک کند.