حق مالکیت بر تجهیزات نفتی در تونل زمان

حق مالکیت بر تجهیزات نفتی در تونل زمان

هاتف ستاری؛ کارشناس حقوق و قراردادهای نفت و گاز- یکی از مسایل مهم در قراردادهای بالادستی نفت حق مالکیت بر تجهیزات نفتی است. به صورت تاریخی و براساس قراردادهای امتیازی، صاحب امتیاز مالک تمام تجهیزات موجود در منطقه قراردادی و خارج از آن جهت انجام عملیات نفتی می‌بود. در این قراردادها، زمانی که قرارداد امتیازی خاتمه می‌یافت و یا این‌که قرارداد مزبور فسخ می‌شد، اصولاً دو روش مورد استفاده قرار می‌گرفت. در روش اول حق مالکیت بر تجهیزات به کشور صاحب نفت منتقل می‌شد و در روش دوم، در صورتی‌که تجهیزات مزبور غیرقابل استفاده بوده و دارای هزینه‌های بالایی باشد، پیمانکار موظف می‌شد که به نحو درست و استاندارد براساس رویه‌های بین‌المللی صنعت نفت به برچیدن تجهیزات فوق اقدام کند.

اما براساس قراردادهای مشارکت در تولید و قراردادهای خدمات، کشور صاحب نفت یا شرکت ملی نفت، اصولاً قبل از خاتمه قرارداد مالک تجهیزات می‌شوند. در این نوع از قرارداد‌ها برای انتقال مالکیت تجهیزات به کشور صاحب نفت، ۳ روش مورد استفاده قرار می‌گیرد:

۱- انتقال مالکیت تجهیزات در زمان نصب آنها بر روی میدان: براساس این روش به محض استقرار تجهیزات بر روی میدان، مالکیت آن به کشور صاحب نفت منتقل می‌شود و پیمانکار می‌تواند از تجهیزات مزبور بدون هیچ هزینه‌ای استفاده نماید.

۲- انتقال مالکیت تجهیزات در خاتمه قرارداد.

۳- انتقال مالکیت تجهیزات در زمانی که بازپرداخت هزینه‌های پیمانکار به پایان می‌رسد.

در تمام حالات فوق و زمانی که مالکیت تجهیزات به کشور صاحب نفت منتقل شود، پیمانکار می‌تواند به صورت رایگان از تجهیزات مزبور استفاده نماید اما وظیفه حفظ آنها به صورت مناسب و انجام امور مربوط به بیمه از وظایف پیمانکار می‌باشد.

در پایان باید که گاهی اوقات، پیمانکار به جای خریداری تجهیزات مورد استفاده خود، آنها را اجاره می‌کرد و همیشه این امکان وجود داشت که مالک اصلی تجهیزات مزبور در حالی که میدان در حال تولید است، خواستار تجهیزات خود شود و یا قرارداد اجاره بین مالک و پیمانکار به هر دلیلی خاتمه یابد. برای جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی، در قرارداد‌های منعقده حاضر، پیمانکار ملزم است تا در صورت تمایل به اجاره تجهیزات، از قبل رضایت کشور صاحب نفت را اخذ کند.