ترامپ قصد خروج از سوریه را ندارد

ترامپ قصد خروج از سوریه را ندارد

تصمیم‌گیری پیشِ‌رو در خصوص حضور نیروهای ایالات متحده در سوریه خروجی قابل توجه کشمکش‌ها میان رییس‌جمهور و منصوبان وی است که سیاست خارجی دونالد ترامپ را شکل خواهد بود. هر چند با توجه به رویکرد دمدمی مزاج ترامپ و این‌که اجازه می‌دهد دیگران بر تصمیماتش اثر بگذارند، سیاست سوریه الزاماً بازتابنده الگویی که قابل بسط به موارد دیگر باشد، نیست.

محتوای مسلط بر اغلب تحلیل‌هایی که درباره دولت ترامپ نوشته می‌شود، این است که پس از یک سال و اندی حضور او در دفتر، او دست‌کم در بازگشت کامل با عادات و شیوه‌های عوام‌فریبانه‌‌اش در زمان انتخابات احساس آسودگی می‌کند. براساس این تفسیر او دیگر از بابت زیردستان خود احساس خطر نمی‌کند- افرادی همچون وزیر امور خارجه، رکس تیلرسون که باید برود و یا اچ. آر مک مستر مشاور امنیت ملی- که با دادن مشاوره‌هایی که او را به سمت و سویی دیگر می‌برد وی را دل آزرده کردند.

ترامپ در جریان مبارزات انتخاباتی می‌گفت که می‌خواهد از جنگ در خاورمیانه خارج شود و در روزهای اخیر گفت که «وقت آن رسیده که سربازان آمریکایی (از سوریه) به کشور بازگردند.» اما هیچ نشانه‌ای از تفکری استراتژیک وجود ندارد که تأکید داشته باشد، این موضع‌گیری چیزی بیش از موضع‌گیری‌هایی باشد که ترامپ در زمان انتخابات برای تشویق از سوی حضار بیان می‌کرد. هیچ تعهدی عمیق‌تر از آن‌که ترامپ مدعی شده بود با جنگ عراق مخالف بوده، وجود ندارد. ادعایی که یک دروغ بود.

از این گذشته خارج کردن زود هنگام نیرو‌ها از سوریه برخلاف سیاست‌های «تشویق از سوی حضار» ترامپ در انتخابات است. در جریان کمپین انتخاباتی ترامپ مکرراً به باراک‌اوباما و هیلاری‌کلینتون به خاطر آنچه خروج زودهنگام نیرو‌ها از عراق می‌خواند حمله کرد. موضع‌گیری ترامپ در خصوص سوریه همان قدر سطحی بود که موضع‌گیری‌هایش در امور دیگر و در تضاد با حرف‌هایی است که خودش قبلاً در موضوع مشابه گفته بود. اما حرف زدن به خاطر تشویق شدن که بخشی از دلایل پیروزی او در انتخابات ۲۰۱۶ بود، به نظر در ذهن ترامپ موضعی مرتبط است و احتمالاً او نمی‌خواهد اتهامات مبنی بر این‌که او خیلی زود از سوریه خارج شده است را به جان بخرد.

او که وسواس آن دارد که کارهایی بکند -هر کاری- که متفاوت با کارهای اوباما باشد، همین حالا در مسیری قرار گرفته که از سیاست‌های ا…بختکی اوباما در سوریه جنگ طلبانه‌تر است.

به ویژه این موضوع را می‌توان در موشک‌های کروزی دید که سال گذشته به دستور او در پاسخ به ادعای استفاده سوریه از سلاح شیمیایی به سوی سوریه شلیک شد، حمله‌ای که به نظر از کارهایی که دولت قبل برای حل و فصل سلاح‌های شیمیایی سوریه انجام داد، مؤثرتر نبود.

جنگ‌طلبان- که تفکر مسلط در مسایل مربوط به امنیت ملی در واشنگتن را تشکیل می‌دهند، علیه هرگونه گرایش ترامپ برای خارج کردن سربازان آمریکایی از سوریه مقاومت خواهند کرد. فشار قلدر‌ها بازتابنده پیش فرض همیشگی آنها است که حل و فصل هر خشونتی در هر جای دنیا به آمریکا و به ویژه استفاده از نیروی نظامی بستگی دارد و حالا ترامپ در کنارش جان بولتون را دارد، کسی که هرگز جنگ را به چشم ندیده است. حضور بولتون در کاخ سفید و گرایش ترامپ به همراه شدن با آخرین کسی که با او حرف می‌زند به این معنا است که او بیش‌ترین نفوذ را در رهبری ایالات متحده دارد و قوای ایالات متحده در سوریه خواهند ماند.

از این رو محتمل‌‌ترین خروجی رقابت اخیر برای جهت‌دهی به انگیزه‌های ترامپ مانند همیشه خواهد بود. احتمالاً گزارش‌هایی منتشر خواهد شد، مبنی بر این‌که ترامپ به مشاوران‌‌ خویش می‌گوید، می‌خواهد طی «چند ماه آتی» یا هر زمانی که نتایج مثبتی داشته باشد از سوریه خارج شود، اما این برآمده از نوعی استراتژی که مبتنی بر دلایل معتبر باشد نیست، استراتژی که در آن چارچوب زمانی به نتایج خود نائل شود. انکار پیامدهای پیروزی رژیم اسد در جنگ داخلی سوریه ادامه خواهد یافت. دولت کنونی همچون قدیم هیچ تلاشی برای کسب اجازه کنگره برای مداخله در جنگی خارجی به دلایلی که فرای شکست گروه‌های تروریستی است، نخواهد کرد. هیچ مشارکت نیرومندی از سوی دولت ترامپ برای انجام دیپلماسی چند جانبه صورت نخواهد گرفت، دیپلماسی که سوریه برای آن‌که بیش از پیش به دیگر منازعات بین‌المللی بدل نشود، نیاز دارد. حالا در مسیری جنگ‌طلبانه در سوریه قرار گرفته که رونوشتی از حمله به عراق است.

منبع: نشنال اینترست

ترجمه: تحریریه دیپلماسی ایرانی