چراغ راهنمای تغذیه نشانگرهای رنگی تغذیه‌ای یک راهنمای سریع بر روی برچسب محصولات غذایی هستند که به مصرف‌کننده کمک می‌کنند تا میزان مواد تغذیه‌ای خود را ارزیابی کند. به گزارش ایسنا، جامعه سالم زیربنای توسعه هر کشور بوده و یکی از راه‌های رسیدن به این هدف برخورداری از تغذیه صحیح است. با توجه به آمارهای […]
چراغ راهنمای تغذیه
نشانگرهای رنگی تغذیه‌ای یک راهنمای سریع بر روی برچسب محصولات غذایی هستند که به مصرف‌کننده کمک می‌کنند تا میزان مواد تغذیه‌ای خود را ارزیابی کند.
به گزارش ایسنا، جامعه سالم زیربنای توسعه هر کشور بوده و یکی از راه‌های رسیدن به این هدف برخورداری از تغذیه صحیح است.
با توجه به آمارهای موجود در گذشته بیش از ۳۹ درصد از بین رفتن افراد در کشور ما ناشی از بیماری‌های قلبی و عروقی بوده است و عوامل مختلفی از جمله رژیم غذایی ناسالم و عادات غذایی غلط در ایجاد آن نقش دارند. در راستای حل این مشکل و با بررسی سیستم‌های مختلف لیبل‌گذاری در سراسر دنیا، سازمان غذا و دارو تصمیم به ایجاد تحول در لیبل‌گذاری موادغذایی گرفت و نسبت به اجباری کردن درج نشانگرهای رنگی بر روی بسته‌های موادغذایی اقدام کرد. در سال ۲۰۰۵ انگلستان طرح چراغ راهنمای موادغذایی را پیشنهاد داد. این چراغ به مصرف‌کننده کمک می‌کند تا میزان مواد تغذیه‌ای خود را ارزیابی کند.
نشانگرهای رنگی ایرانی
معیار نشانگرهای تغذیه‌ای برای نشان دادن اطلاعات تغذیه‌ای موادغذایی کاربرد دارد. همچنین نشانگرهای تغذیه‌ای یک راهنمای سریع بر روی برچسب محصولات غذایی هستند و هدف از ایجاد آنها کمک به مصرف‌کننده به منظور شناسایی ویژگی‌های تغذیه‌ای محصول مورد نظرش است تا با توجه به شرایط جسمی و نیازهای شخصی، انتخاب آگاهانه‌ای داشته باشد. در این نشانگر رنگ‌‌ها نمادی از میزان قند، چربی، نمک و اسیدهای چرب ترانس برحسب گرم درصد از موادغذایی بوده که بر مبنای معیارهای مصوب، قرمز به معنی زیاد، نارنجی به معنی متوسط و سبز به معنی اندک را مشخص می‌کند.
نشانگرهای راهنمای تغذیه‌ای شامل شاخص‌های مربوط به انرژی، قند، چربی کل، نمک و اسیدهای چرب ترانس بوده و باید بر حسب گرم درج شوند. محاسبه مقادیر شاخص‌‌ها بر حسب درصد و اختصاص رنگ منطبق با مقادیر و سپس مقادیر شاخص‌‌ها در سهم در جدول نشانگر رنگی قرار می‌گیرند. منظور از سهم، مقدار مصرف فرآورده غذایی در هر نوبت در روز است که براساس مقادیر متداول مصرف جامعه تعیین می‌شود.
شاخص‌های مورد ارزیابی در این نشانگر‌ها شامل:
– میزان چربی کل در محصول شامل مجموع چربی افزوده و ذاتی بر حسب گرم درصد
– میزان اسیدهای چرب ترانس محصول شامل اسیدهای چرب ترانس افزوده و ذاتی بر حسب گرم درصد
میزان قند کل شامل قندهای منو و دی ساکارید بر حسب گرم درصد
– میزان سدیم موجود در کل محصول (ذاتی و افزوده) را بر حسب گرم اندازه‌گیری کرده و عدد حاصل را در ۲٫۵ ضرب کرده و میزان نمک فرآورده به‌دست می‌آید.
با توجه به گستردگی قند‌ها و دسته‌بندی آنها به قندهای ساده و مرکب و نیز فوائد و خطراتی که برای مصرف‌کننده دارند، سازمان غذا و دارو تصمیم گرفت تنها قندهای ساده مونو و دی‌ساکاریدی را در این نشانگر‌ها لحاظ کند. زیرا این قند‌ها بیش‌ترین و سریع‌‌ترین تأثیر را بر قند خون افراد دارند.
بنابر اعلام معاونت غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی کرمان، باید توجه کرد که کلیه محصولات تولیدی و بسته‌بندی‌شده غذایی و آشامیدنی به جز شکر، نمک، قند و آب مشمول این نشانگر بوده و روی برچسب مواد غذایی که فقط عملیات فیزیکی بر روی آنها انجام می‌شود مانند عرقیات، خرما، ادویه‌جات، عسل، حبوبات و دمنوش‌های خالص و طبیعی اختیاری است.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.