نگاهی به نمایش تحسین‌برانگیز ژاپن مقابل بلژیک چرا سامورایی‌ها خودکشی کردند و ایران نه؟ می‌گویند آنهایی که بیش‌ترین شهامت را دارند بیش‌ترین ضربه‌ها را دریافت می‌کنند. ژاپنی‌های شجاع برابر بلژیک شمشیر زدند، شمشیر از دستشان افتاد، دوباره شمشیر زدند. بازی ۲-۲ بود و داور خود را برای به صدا درآوردن سوتش آماده می‌کرد. در واپسین […]
نگاهی به نمایش تحسین‌برانگیز ژاپن مقابل بلژیک
چرا سامورایی‌ها خودکشی کردند و ایران نه؟
می‌گویند آنهایی که بیش‌ترین شهامت را دارند بیش‌ترین ضربه‌ها را دریافت می‌کنند. ژاپنی‌های شجاع برابر بلژیک شمشیر زدند، شمشیر از دستشان افتاد، دوباره شمشیر زدند. بازی ۲-۲ بود و داور خود را برای به صدا درآوردن سوتش آماده می‌کرد. در واپسین ثانیه‌ها ضربه کرنری نصیب ژاپنی‌ها شد. به نظر می‌رسید آنها با شکیبایی انتظار به صدا درآمدن سوت پایان را خواهند کشید. به نظر می‌رسید خود را برای شمشیر زدن در وقت اضافی آماده خواهند کرد. ولی لشگر آبی‌پوش‌ها راهی محوطه جریمه بلژیک شدند. ۴ آبی‌پوش، ۵ تا، ۶ تا…آنها می‌خواستند بلژیک را طی ۹۰ دقیقه به زانو درآورند. آنها می‌خواستند ضربه نهایی را همان جا وارد آورند… ولی ۱۴ثانیه بعد باخته بودند، زانو زده بودند.
توپ در دقیقه۳:۳۰ وقت اضافی روی دروازه بلژیک ارسال شد. کورتوا توپ را در آغوش کشید و در دقیقه۳:۳۳ آن را برای دی‌بروین ارسال کرد. یکی از آن ضدحمله‌های بلژیکی، یکی از آن ضدحمله‌های کلاسیک. کورتوا توپ را برای دی‌بروین فرستاد. دو بازیکن سابق باشگاه گنک یکدیگر را خوب می‌شناختند. دی‌بروین به جلو تاخت و خط نیمه را پشت سر گذاشت. وقت را تلف نکرد وتوپ را زمینی با یکی از آن پاس‌هایی که سراسر فصل در سیتی ارسال کرده بود در جناح راست برای توماس میونیر فرستاد. ارسال توپ میونیر ساده‌تر بود. جایی روی پای لوکاکو در محوطه جریمه آبی‌پوش‌ها. روی پای همان بازیکنی که در همان نیمه توپ را در آستانه دروازه آبی‌ها از دست داده بود. لوکاکو می‌توانست با پا توپ را به قاب دروازه بکوبد ولی نکوبید. خودخواهی را کنار گذاشت. مدافع آبی‌پوش را درگیر مهار خود کرد. اجازه داد توپ به مسیرش ادامه دهد. ناصرچادلی گزینه مناسب‌تری بود. چادلی بی‌دردسر توپ را کوبید درون دروازه. ضربه‌ای که بهترین ضربه دیدار نبود، ولی پرده آخر را اجرا کرد. دروازه ایجی‌کاواشامی در دقیقه۳:۴۴ وقت اضافی برای سومین بار باز شده بود. تمام: بلژیک ۳ – ژاپن ۲٫
بهترین و تماشایی‌‌ترین «بازگشت» در جام ۲۰۱۸ رقم خورده بود. پیش از آن ۱۹ تیمی که در جام‌های جهانی با دو گل جلو افتاده بودند هرگز شکست نخورده بودند. همه‌شان پیروز شده بودند. آخرین باری که تیمی صفربر۲ جلو افتاد و سپس ۳بر۲ زانو زد انگلیس برابر آلمان غربی در جام‌جهانی ۱۹۷۰ بود. بلژیکی‌ها که طی ۵ دقیقه دو گل از سامورایی‌ها دریافت کرده بود از قعر چاه خود را بالا کشیده بودند. گل اول آنها با آن ضربه سر از راه دور یان‌ورتونگن حیرت‌آور بود. آخرین باری که گلی با ضربه سر از آن فاصله دور به ثمر رسید کی بود و کجا؟
آکیرانیشینو مربی ژاپن پس از شکست صفربریک برابر لهستان گفته بود نمی‌دانست بازی را چگونه دنبال کرده و به پایان ببرد. ولی او برابر بلژیک به پسرانش دستور پرسینگ در زمین حریف را داده بود. فرمان ضدحمله‌های برق‌آسا را. او اعتقاد داشت سرعت ژاپنی درآمیخته به «باور سامورایی» بلژیکی‌ها را مات می‌کند که مات هم کرد، بی آن‌که به پیروزی نهایی بینجامد. آن چه که نمایش خیره‌کننده کامرون ۱۹۹۰ برابر انگلیس را یادمان آورد. جایی که آنها هم در پایان راه ۲بر۳ مغلوب شدند.
روبرتو مارتینز مربی بلژیک در پایان راه می‌خندید، ولی می‌دانست پس از دو سال نشستن روی آن نیمکت هنوز نتوانسته ستاره‌هایش را برای نبردهای ۹۰ دقیقه‌ای – بسان اکثر تیم‌های بزرگ جام – آماده کند. چنان که اگر احتمالاً تیم ملی ایران در آن لحظات پایانی و وقت اضافی جای ژاپن در میدان بود، بلژیک نمی‌توانست به چنان ضدحمله‌های ضربه آخر را وارد آورد. سامورایی‌ها به‌هاراگیری روی آورده بودند، در حالی که کارلوس کی‌روش هرگز اجازه نمی‌داد پسرانش خودکشی کنند. در جامی که همه پیش‌فرض‌ها به هیچ گرفته شده‌اند و متوسط ۳٫۵ گل در مرحله حذفی‌‌اش – تا اینجا – همه چیز را غیرقابل پیش‌بینی کرده توصیف شجاع بودن سخت شده، خیلی سخت.
نویسنده: حمیدرضا صدر
منبع: سایت ورزش سه
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.