روسیه ۲۰۱۸: مجالی برای جنگ با شیطان یک ماه رقابت‌های جام جهانی بی‌اعتنا به آنهایی که آن را «سیرک بزرگ» خواندند – نشان داد می‌توان با خاطره‌های مشترک برابر نیروهای اهریمنی صف کشید. به گزارش «ورزش سه»، دوشنبه که رسید تمام شده بود، تمام. جام جهانی ۲۰۱۸ تمام شده بود. دوشنبه که رسید نیروهای شیطانی […]
روسیه ۲۰۱۸: مجالی برای جنگ با شیطان
یک ماه رقابت‌های جام جهانی بی‌اعتنا به آنهایی که آن را «سیرک بزرگ» خواندند – نشان داد می‌توان با خاطره‌های مشترک برابر نیروهای اهریمنی صف کشید.
به گزارش «ورزش سه»، دوشنبه که رسید تمام شده بود، تمام. جام جهانی ۲۰۱۸ تمام شده بود. دوشنبه که رسید نیروهای شیطانی هجوم آورده بودند، دوباره، مثل همیشه. واقعیت‌ها مثل آوار پایین می‌آمدند، دوباره.
یک ماه جام را کنار هم سپری کرده بودیم، با پیروزی‌ها و شکست‌ها، با خاطره‌های مشترک. با گلی که مراکشی‌ها برابر ایران درون دروازه‌شان جای دادند، با شیرجه بیرانوند برابر کریستانو رونالدو، با چهره محزون محمد صلاح، با سر پایین افتاده لیونل مسی، یا زمین خوردن‌های نیمار، با فرار امباپه به قلب دفاع آرژانتین، با ژرمن‌های کلافه شده، با انگلیسی‌های بیش از حد خوش‌بین، با کروات‌های خستگی‌ناپذیر… با فوتبال، نه بیش‌تر و از آن مهم تر نه کم‌تر.
این گران‌‌ترین و پرخرج‌‌ترین جام جهانی همه دوران‌ها- احتمالاً برخلاف انتظار – بدل شده بود به سازمان یافته‌‌ترین جام. جامی عاری از خشونت‌های همیشگی با فقط ۴کارت قرمز. لبالب از چرخش‌های آخرین لحظه‌ای با آن ۱۰ گل دیرهنگام. این سومین جام جهانی پرگل همه دوران‌ها با ۱۶۹ گل… به نظر می‌رسید همه جهان دنبال نوعی سرخوشی افتاده. دنبال سرانجامی فارغ از نتیجه. چنان که روس‌ها با تیمی متوسط به شور جمعی مردمانش تکیه کرد و اسپانیای بزرگ را کنار زد و به مرز قرار گرفتن در صف ۴ تیم پایانی رسید. روس‌ها برای نخستین بار قلب همه را فتح کرده بودند و چهره سنگی و عبوس ولادیمیر پوتین گرمی جام را به سردی بدل نکرده بود.
سوت پایان را که کشیدند فرانسه قهرمان شده بود. تیمی بی‌شکست جام با ۱۱ گل زده در ۴ بازی پلی‌آف. تیمی که فقط ۹ دقیقه و ۱۲ ثانیه از یکی از حریفانش -آرژانتین – عقب افتاد. تیمی که تمام و کمال از پیله‌‌اش بیرون نیامد و می‌خواست برنده شود و برنده هم شد. احتمالاً دیدیه دشان جایی در معبد بزرگانمان پیدا نمی‌کرد، ولی نمی‌توانستیم او را برای قراردادن ستاره‌های بزرگش در کارهای گروهی تحسین نکنیم. امباپه به نمایش‌ها انفرادی تن نداد، آنتوان گریزمان بدل شده به بازیکنی چند نقشه، پل پوگبا در دل تیم حل شد و با پاس‌ها و ضربه‌هایش خروس‌ها را به جلو راند و اولین بازیکن منچستر یونایتد شد که در فینال‌های جام جهانی گل زده، واران که دو ماه پیش لیگ قهرمانان را فتح کرده بود با کیفیتی والاتر جام جهانی را هم بالا برد… خروس‌ها از مسیری طوفنده عبور کرده و جام را به چنگ آورده بودند: آرژانتین، اروگوئه، بلژیک و سرانجام کرواسی…
دوباره یکی از بزرگان اروپا جام را فتح کرد. اروپایی‌ها ۳ جام را پشت سر هم بالا برده‌اند؛ ایتالیا، آلمان و فرانسه، ولی جام ۲۰۱۸ فقط به فرانسوی‌ها تعلق نداشت. هجوم کرواسی به جام حیرت‌انگیر بود. آنها بی‌اعتنا به رسوایی‌های مالی و زیرساخت‌های فروپاشیده‌شان جلو رفتند و جلو. به تجربه، مهارت، شهامت و ایمان دل سپردند و به یک قدمی جام رسیدند تا به لوکا مادریچ «توپ طلا» را تقدیم کنند. آنچه که بازتابنده قصه جام ۲۰۱۸ هم بود: «رویا بین باش و از ته دل بجنگ».
دنیا همیشه با نیروهای شیطانی روبه‌رو بوده، همیشه تیرگی و سیاهی روح آدمی را نشانه رفته. ولی یک ماه رقابت‌های جام جهانی بی‌اعتنا به آنهایی که آن را «سیرک بزرگ» خواندند – نشان داد می‌توان با خاطره‌های مشترک برابر نیروهای اهریمنی صف کشید، می‌توان ارواح خبیثه را کنار زد، می‌توان با شیطان جنگید.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.