تکواندو در مسیر جاده موفقیت

تکواندو در مسیر جاده موفقیت

تکواندو ایران در حالی هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی را با موفقیت پشت سر گذاشت که بانوان با تداوم روند روبه نزول خود توفیقی در کسب مدال نداشتند.

به گزارش مهر، رقابت‌های تکواندو در این دوره از بازی‌‌ها با حضور ۳۱۱ تکواندوکار از ۳۸ کشور همان روزهای اول برگزار شد و تیم اعزامی کشورمان با ۱۶ نماینده و از ۱۰ فرصت، موفق به کسب دو طلا، ۳نقره و دو برنز شد. مدال‌هایی که در ۳بخش مردان، زنان و پومسه کسب شد و البته مردان هوگوپوش سهم عمده‌ای در آن داشتند. در زیر نگاهی داریم به عملکرد تکواندو در جاکارتا:

تکواندو، دوری از حاشیه و مدیریت عسگری

رقابت‌های تکواندو در این دوره همچون ادوار گذشته به دلیل اهمیتی که بازی‌های آسیایی برای کشورهای مختلف دارد با استقبال خوب کشورهای قدرتمند مواجه شد و علاقه‌مندان به تکواندو در قاره‌کهن مبارزات سطح بالایی را در این دوره شاهد بودند. در واقع همه قهرمانان آسیایی جهان و المپیک روی «شی‌هاپ چانگ» جاکارتا هنرنمایی کردند و خوشبختانه تیم مردان ایران سربلند از این آزمون سخت بیرون آمد.

قبل از اعزام به جاکارتا برخی کارشناسان مدعی بودند که تیم فعلی توانایی کسب ۴مدال طلای دوره قبل را ندارد. این ادعا در شرایطی مطرح می‌شد که جغرافیایی کنونی تکواندو آسیا و جهان با ۴سال قبل قابل قیاس نیست، نحوه برگزاری مسابقات و اوزان دستخوش تغییر شده و برخی کشورهای مدعی چون کره، چین، اردن و ازبکستان در اینچئون خالی از نفرات مدعی مانند الان بودند.

هر چند مباحث کارشناسی قبل از اعزام برای وارد کردن بار روانی به تیم مطرح می‌شد ولی معتقدیم تیمی که ۴سال قبل موفق به کسب ۴طلا، دو نقره و یک برنز شده بود، نتیجه‌ای تاریخی را رقم زد که بدون شک قابل‌تقدیر است و در تاریخ تکواندو ایران ماندگار، ولی آن نتایج مربوط به همان دوره بود و نمی‌توان آن را با این دوره مقایسه کرد.

از همه مهم‌تر این‌که تیم ملی تکواندو بعد از المپیک ۲۰۱۶ شرایط مناسبی نداشت و روند خوبی را طی نکرده بود. شکست‌های متوالی در تورنمنت‌های ریز و درشت نیز مزید بر علت شد تا شاهد چنین نقطه نظرات کارشناسانی باشیم. ولی روندی که تیم ملی بعد از حضور فریبرز عسگری در راس کادر فنی طی کرد، ورای آن چیزی بود که در چند سال اخیر شاهد آن بودیم.

بازنگری در تکواندو بانوان

تیم ملی بانوان ایران برخلاف تیم مردان نه تنها نتایج خوبی کسب نکرد بلکه به لحاظ فنی هم عملکرد قابل دفاعی نداشت. مهروکمرانی که به‌واسطه موفقیت کیمیاعلیزاده قبل از المپیک ۲۰۱۶ جایگزین مینومداح شد، ثابت کرده که شرایط فنی نشستن روی صندلی مربیگری تیم بانوان را ندارد. تیم بانوان دلخوش به حضور کیمیا و مدال‌های اوست. این مدعا با بررسی نتایج تیم ملی بانوان در همین یکسال گذشته و یا حتی دو دوره بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون با هدایت مینو مداح و ۲۰۱۸ جاکارتا با هدایت کمرانی قابل اثبات است.

ناهیدکیانی تنها نماینده تیم بانوان بود که با عملکرد قابل قبول موفق به کسب مدال برنز شد. ولی‌شیدایی، میرحسینی، جوادی و اسماعیل پور با ارایه مبارزات نه چندان مطلوب از همان دورهای نخست باخته و حذف شدند.

در کسب این نتایج زهراسروی، نایب‌رییس بانوان نیز یکی از ارکان اصلی است که به خوبی تیم خود را به لحاظ فنی مورد ارزیابی قرار نداد. نتایج تیم بانوان در مسابقات قهرمانی آسیا و پس از آن تورنمنت کره‌جنوبی زنگ خطر را برای بانوان به صدا درآورده بود و متأسفانه سروی این صدای بلند این زنگ را نشنید.

در مورد از دست دادن کیمیاعلیزاده هم حرف و حدیث زیاد است ولی یک سئوال بزرگ بی‌جواب مانده و آن این‌که چه اصراری به بازگشت زود هنگام وی به میدان مسابقه بود؟ کیمیاعلیزاده بعد از بازگشت از المپیک پای راست خود را مهرماه ۹۵ جراحی کرد، سپس بدون آن‌که دوران درمان را کامل طی کند به مسابقات جهانی رفت. بعد از بازگشت از کره‌جنوبی، اسیر بیماری «سندروم گلین باره» شد و دوماه بعد در مهرماه ۹۶ مچ چپ خود را جراحی کرد. خیلی زود در لیگ به میدان رفت، مسابقات انتخابی داد، به قهرمانی آسیا رفت و پس از آن هم تورنمنت کره‌جنوبی، دوباره آسیب‌دیدگی و از دست دادن بازی‌های پراهمیت جاکارتا و حالا هم که باید جراحی کند!

نایب‌رییس بانوان که فردی فنی در بخش تکواندوست پاسخگو باشد که یک ورزشکار با این حجم آسیب‌دیدگی چرا باید به این سرعت به سالن تمرین و میدان مبارزه بازگردد که حتی سلامتی‌‌اش به خطر افتد؟

تکواندو بانوان معضلات متعددی دارد که بحث انتخابی‌‌ها و اعزامی‌های بی‌مورد به تورنمنت‌ها تنها بخشی از آنهاست که امیدواریم به صورت جدی به آن رسیدگی شد.

پومسه و سایه سرد کانگ

پومسه ایران مدت‌هاست که با مربیان ایرانی فعالیت قهرمانی خود را دنبال می‌کند. هر چند نتایج با زمانی که «کانگ» کره‌ای سرمربی بود قابل قیاس نیست، ولی به هر حال قابل‌تقدیر است. مربیان ایرانی توانایی‌های خود را باور دارند و در صورت رسیدگی بیش‌تر و بهتر می‌توانند دست به‌کارهای بزرگی زده و از زیر سایه این مربی دیرپای کره‌ای خارج شوند. کسب دو مدال نقره در بخش انفرادی توسط بختیار و سلحشور تنها بخشی از توانایی‌های پومسه‌روهای کشورمان بود. در بخش تیمی نمایندگان ایران توفیقی نداشتند که باید بیش‌تر کار کنند.

اما نکته اصلی این‌که نقش این مربی کره‌ای در تکواندو ایران چیست؟ آیا رییس فدراسیون در هر تورنمنتی باید «کانگ» را در کنار خود داشته باشد تا به نوعی از نفوذ وی در داوری پومسه و بهره ببرد؟ اگر این طور بود که دو نقره کسب شده باید رنگ زرینی به خود می‌گرفت. «کانگ» روزگاری به تکواندو ایران ورود کرد که نیاز به چنین فردی فنی به شدت احساس می‌شد. وی تأثیر خود را بر تکواندو ایران گذاشت و مربیان و قهرمانان ایران هم احترام زیادی برای او قائل هستند. ولی او به اندازه کافی و شاید بیش از آن برای حضور در ایران منفعت مالی داشته و به نظر می‌رسد مدت‌هاست کارایی خود را از دست داده که اگر نداده بود هنوز سرمربی پومسه بود.

کلام آخر

نکته پایانی این‌که تکواندو باید برای حضور در رقابت‌های گرندپری، گرنداسلم و قهرمانی ۲۰۱۹ جهان در منچستر آماده شود. اگر پیش از این برای حضور ساعی در رأس امور تیم ملی اصرار داشتیم بدون شک دلایلی داشت که تنها بخش کوچکی از آن را پولادگر در جاکارتا دید و توانست یک طلا به‌کاروان ورزشی کشورمان هدیه دهد. امید است با هموار کردن مسیر بازگشت ساعی به تکواندو برخی دلسوز نما‌‌ها از تیم ملی دور شوند.