جمهوری اسلامی ایران موقعیت‌های ترانزیتی خوبی دارد که نباید به بهایی کم از دست داد. به گزارش میزان، ایران از کشورهایی است که به لحاظ قرار گرفتن در موقعیت جغرافیایی بسیار مناسب از مزایای ترانزیتی خوبی بهره‌مند بوده که با گسترش شبکه حمل و نقل و ارتباط مطمئن و کارآمد؛ می‌تواند از این مزایا […]
جمهوری اسلامی ایران موقعیت‌های ترانزیتی خوبی دارد که نباید به بهایی کم از دست داد.
به گزارش میزان، ایران از کشورهایی است که به لحاظ قرار گرفتن در موقعیت جغرافیایی بسیار مناسب از مزایای ترانزیتی خوبی بهره‌مند بوده که با گسترش شبکه حمل و نقل و ارتباط مطمئن و کارآمد؛ می‌تواند از این مزایا برای افزایش درآمدهای ارزی و ارتقای موقعیت استراتژیک خود در منطقه به نحو مطلوب استفاده کند.
در جنوب ایران خلیج‌فارس قرار دارد که کشورهای عمده تولیدکننده نفت جهان را در خود جای داده است. این منطقه به عنوان گلوگاه انرژی جهان محسوب می‌شود.
در شمال ایران نیز دریای خزر قرار دارد که بهترین پل ارتباطی میان کشورهای ایران، روسیه، قزاقستان، ترکمنستان و آذربایجان است که می‌تواند نقش مهمی در تجارت میان این کشورها ایفا کند.
از سوی دیگر ایران از غرب و شرق با کشورهای عراق، ترکیه، پاکستان و افغانستان همسایه است.
به عبارتی می‌توان گفت ارتباط ایران با ۱۵ کشور از طریق مرزهای آبی و خاکی برقرار می‌شود و در این حال نیز ایران به نوبه خود می‌تواند به عنوان پل ارتباطی میان این کشورها(با یکدیگر و سایر مناطق جهان) ایفای نقش کند.
از طرف دیگر این کشورها جمعیت بزرگی را در خود جای داده و از درآمدهای زیادی نیز برخوردارند که این عامل نیز به نوبه خود علاوه بر دراختیارداشتن منابع و ثروت‌های ملی خدادادی می‌تواند به عنوان عامل توسعه ترانزیت و تجارت در منطقه مؤثر باشد.
ارتباط کشورهای آسیای میانه با خلیج‌فارس و همچنین برقراری رابطه تجاری بین شرق آسیا با کشورهای اروپایی از طریق خطوط ریلی بسیار مقرون به صرفه است به نحوی که بسیاری از این کشورها به دنبال آن هستند تا چنین روابطی را از طریق ایران برقرار کنند.
حسین عاشوری، معاون بهره‌برداری و سیر و حرکت شرکت راه‌آهن معتقد است: گسترش ارتباطات در کریدورهای بین‌المللی و ایجاد کریدورهای جدید حمل و نقلی مهم‌ترین عامل برای افزایش ۱۰۰ درصدی تناژ بار ترانزیت می‌تواند برای سال‌های پس از تحریم در کشور باشد، که سیاست‌های گسترش کریدورهای بین‌المللی به خصوص در همسایگی با کشورهای گرجستان و آذربایجان و منطقه آسیای میانه و قفقاز و نیز افزایش فعالیت بندر امیرآباد و پایانه حمل و نقلی اینچه‌برون از برنامه‌های راه‌آهن است که می‌تواند به رشد ترانزیت منجر شود.
در دوران تحریم بسیاری از صنایع کشور دچار رکود اقتصادی و به طور کلی کمبود منابع مالی و سرمایه‌گذاری شدند، وضع صنعت ریلی هم از این موضوع مستثنی نبود، رکودی که صنعت ریلی را با کمبود قطعات مورد نیاز، تجهیزات بروز و نبود ناوگان مناسب مواجه کرد اما این صنعت در کنار سایر صنایع کشور توانست به اقتصاد مقاومتی توجه بیش‌تری کند و نهایت حمایت را از تولیدات داخلی کرد و خود را در سطح رقابت با کشورهای دنیا قرارداد.
مدیران ریلی بر این باورند که برای جذب صاحبان بار به استفاده از مسیرهای ریلی کشور و همچنین ورود بخش خصوصی در جهت ارتقای سهم ترانزیت، باید مشوق‌هایی را در نظر گرفت.
فراموش نکنیم اگر قرار باشد ما در راه‌آهن سهم جابه‌جایی بار را از آن خود کنیم و ترانزیت را طبق افق ۱۴۰۴ افزایش دهیم، باید برای ایجاد یک جهش بزرگ در مسیر توسعه گام‌های اساسی برداریم و برای خروج از این دایره بسته و بن‌بست، درهای ورودی را برای حضور سرمایه‌گذاران باز نگه داریم و سهم بازارهای بین‌المللی را از آن خود کنیم.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.