مقدمه در بررسی‌های به عمل آمده برای کاهش قابل قبول ترافیک تهران بزرگ به نحو مطلوب و مورد تأیید عموم مردم و همچنین سازمان‌ها، به نتایج قابل توجهی دست یافته که به تفصیل به آن پرداخته می‌شود. قبل از هر اقدامی یادآوری این نکته ضروری است که در شرایط کنونی ناوگان فعلی حمل […]
مقدمه
در بررسی‌های به عمل آمده برای کاهش قابل قبول ترافیک تهران بزرگ به نحو مطلوب و مورد تأیید عموم مردم و همچنین سازمان‌ها، به نتایج قابل توجهی دست یافته که به تفصیل به آن پرداخته می‌شود. قبل از هر اقدامی یادآوری این نکته ضروری است که در شرایط کنونی ناوگان فعلی حمل و نقل عمومی جوابگوی انتظارات مردم نبوده و با توجه به کندی حرکت در ساعات اوج ترافیک و همچنین انتظار در صف‌های طویل و طولانی خطوط و پایانه‌های مسافربری درون‌شهری و همچنین بالا بودن قیمت آژانس‌های مسافربری شرایطی را فراهم نموده تا شهروندان چاره‌ای جز استفاده از خودروهای شخصی را نداشته باشند، علاوه بر ایجاد طرح‌های تردد زوج و فرد پلاک خودروها/سهمیه‌بندی بنزین/افزایش نرخ بنزین عرضه شده به‌صورت آزاد و غیره، در حقیقت هیچ کدام قادر به حل این معضل(ترافیک سرسام‌آور) در این کلان‌شهر نبوده‌اند.
مزایای طرح
-کاهش ترافیک تهران بیش از ۵۰درصد.
-صرفه‌جویی در سوخت بنزین به مقدار قابل توجه (بیش از ۷۰ درصد صرفه‌جویی) به نحوی که واردات بنزین به صفر درصد تقلیل و حتی مازاد تولیدات قابل صدور به دیگر کشور‌‌‌ها خواهد بود.
-سرعت جابه‌جایی بسیار بالا.
-کاهش آلودگی در حد قابل قبول.
-سود و صرفه زیاد برای مملکت و ثروت ملی.
-حل معضل ترافیک.
-آبی شدن آسمان تهران
-تسریع در امداد و نجات بیماران و مصدومان
-جلب اطمینان مردم از این روش به گونه‌ای که همانند مترو مورد استقبال عموم واقع می‌گردد.
-بر عکس آن‌چه تصور می‌گردد، هر ساله با مدرنیزه نمودن طرح (علاوه بر افزایش تعداد خودروها)معضل ترافیک کم‌تر می‌شود.
-اشتغال‌زایی توسط ایجاد شرکت‌های کوچک تعاونی جهت ناوگان حمل و نقل و همچنین دستگاه نظارت
مراحل اجرایی طرح
۱٫ ایجاد ناوگان حمل و نقل عمومی با خودروهای سواری در کنار ناوگان فعلی حمل و نقل عمومی.
در این راستا می‌توان با افزودن خودروهای سواری در کنار خودروهای عمومی متداول فعلی همانند اتوبوس‌‌‌ها و مینی‌بوس‌‌‌ها از ناوگان حمل و نقل و یا جایگزینی سریع آن‌‌‌ها (درصورت نیاز)با خودروهای سواری جهت جابه‌جایی محدود و سریع مسافران در سطح شهر و بین ایستگاه‌های تعریف شده، اولین گام را در رفع بحران فعلی ترافیک در این کلان شهر را برداشت.(البته به علت افزایش سرعت حمل و نقل مسافران، نیاز زیادی به افزودن خودرو نمی‌باشد.)
۲٫ نصب سیستم GPS بر روی خودروهای ناوگان عمومی
در این طرح با طراحی و نصب سیستم GPS (موقعیت‌یاب محلی) بر روی خودروهای ناوگان حمل و نقل عمومی(در مناطق و ایستگاه‌های تعریف شده جهت تردد) با تعریف مناطق کاربری و تردد، می‌توان بر نحوه صحیح تردد راننده در طول مسیرهای تعریف شده و انتخاب شده برای وی، کنترل نمود و به نحوی که تمامی توقف‌های طولانی در مسیر و یا انحراف از مسیر تعیین شده توسط این مکانیزم قابل کنترل می‌باشد.(حداکثر ساعت کار راننده در هر نوبت کاری، ۶ ساعت منظور می‌گردد)
۳٫ ایجاد اتاق فرماندهی (Control Room) در ایستگاه‌ها
با ایجاد چنین اتاق‌های فرمانی در هر یک از مناطق تعریف شده کاربری برای ناوگان حمل و نقل عمومی، در سطح شهر، به منظور ایجاد ارتباط بین راننده و این مراکز از طریق ارتباط رادیویی (با فرکانس تعریف شده)از یکسو به هدایت و کنترل راننده از طریق اپراتور مستقر در این ایستگاه‌ها کمک نمود و همچنین می‌توان بر نحوه خدمات رانندگان در ساعات تعریف شده کاری (در هر شیفت کاری)همانند ساعات شروع و خاتمه فعالیت کنترل و حتی ثبت آن اقدام نمود.(این اتاق‌های فرمان، کنترلی علاوه بر کنترل الکترونیکی است)
۴٫ ایجاد و نصب سیستم Monitoring در اتاق‌های فرمان
در حقیقت با طراحی یک سیستم مانیتورینگ و نصب آن در اتاق‌های فرمان، اپراتور را قادر می‌سازد تا از طریق Wireless رفت و آمد خودرو را در مسیرهای تعیین شده ملاحظه نماید، بنابراین از طریق دریافت سیگنال‌های ورودی به سیستم از سوی خودروها، علاوه بر برقراری ارتباط از طریق سیستم رادیویی، اپراتورها می‌توانند بر نحوه صحیح عملکرد رانندگان کنترل داشته باشند.
۵٫ ایجاد سیستم پشتیبانی
می‌توان با ایجاد سیستم پشتیبانی برای ناوگان حمل و نقل عمومی در هر ایستگاه (همانند سیستم امداد خودرو) اولاً به کمک و امداد رانندگان در مواقع اضطراری و خرابی خودروها و یا نامساعد بودن شرایط جوی پرداخت و همچنین در صورت نیاز به جایگزینی خودروهای معیوب و افزایش تعداد خودروها در فصول و یا ساعات پر ازدحام جهت جابه‌جایی مسافران، اقدام نمود.
۶٫ نصب دوربین‌های مداربسته در جایگاه‌های سوار و پیاده نمودن مسافران
می‌توان با نصب چنین دوربین‌هایی در ایستگاه‌های سوار/پیاده نمودن مسافران، که از طریق اتاق‌های فرمان، توسط اپراتورها، بر نحوه شروع/خاتمه کار رانندگان در ابتدا و انتهای مسیر حرکت نظارت نمود و همچنین با تشخیص افزایش تعداد مسافران در ایستگاه‌ها، نسبت به افزایش تعداد خودروها جهت جابه‌جایی سریع مسافران اقدام نمود.
۷٫ ایجاد خطوط تلفن‌های ویژه برای ایستگاه‌ها
می‌توان با ایجاد چنین خطوطی و تعریف یک شماره ۳ رقمی (همانند ۱۳۳)با تعدد خطوط برای ناوگان حمل و نقل، امکان جابه‌جایی شهروندان را در بین مسیر‌‌‌ها (حتی درب منازل برای سالمندان و افراد ناتوان و یا دارای شرایط خاص جسمی)فراهم نمود، به‌طوری که با ایجاد ارتباط با مرکز (اتاق فرمان)با شماره‌گیری توسط شهروندان و ثبت آدرس توسط اپراتور، می‌توان با اعزام خودرویی (از سیستم پشتیبانی)به آدرس مذکور و یا تماس رادیویی با راننده‌ای که از طریق تشخیص سیستم GPS و یا مانیتورینگ مستقر در اتاق فرمان، از نزدیک‌‌‌ترین فاصله به محل مورد نظر اعزام نمود.
۸٫ صدور کارت قابل شارژ براساس بعد مسافت
صدور کارت قابل شارژ برای سرپرست هر خانوار بر اساس بعد مسافت مجاز جابه‌جایی در هر ماه (و یا تبدیل آن به چندین کارت برای هریک از اعضا خانواده بنا به درخواست سرپرست خانوار با مجموع همان محدودیت بعد مسافت جهت جابه‌جایی) به‌عنوان مثال ۵۰۰ کیلومتر در هر ماه سقف مجاز(سفر درون‌شهری) اولاً می‌توان شهروندان را بر نحوه صحیح و مدیریت شده توسط وی ترغیب نمود تا از سفرهای غیرضرور در سطح شهر جهت کاهش تردد و ازدحام اجتناب نمایند و همچنین بتوان بر اساس تعداد دفعات ثبت شده توسط کارتخوان برای هر مسافر، در خودرو بر میزان فعالیت خودروها جهت پرداخت اضافه کاری تا سقف مجاز در طول ماه به رانندگان (بر اساس بودجه ذخیره شده ناشی از صرفه‌جویی در مصرف بنزین) به‌عنوان مشوق و افزایش بهره‌وری استفاده نمود.
۹٫ تعبیه دستگاه کارتخوان در خودروها
می‌توان با طراحی و نصب یک دستگاه کارتخوان (POS) بر روی هر خودروی حمل و نقل عمومی و مرتبط با مرکز و همچنین حساب بانکی راننده، بر اساس هر بار کارت زدن بر حسب تعداد نفرات سوار شده در خودرو و کیلومتر طی شده، معادل ریالی آن فوراً به حساب راننده واریز می‌گردد.
گردش کار
در راستای این موضوع، با توجه به این‌که اکثر شهروندان دارای خودروی سواری شخصی بوده و جهت تردد در سطح شهر تمایل به استفاده از آن بیش‌تر از استفاده از خودروهای ناوگان عمومی می‌باشد و از طرفی با صدور کارت قابل شارژ برای هر خانوار و پرداخت ارزش ریالی کیلومتر مانده در کارت در پایان هر ماه به حساب ایشان، ممکن است این اشکال به‌وجود آید که باز هم شهروندان از خودروی شخصی خود جهت تردد استفاده نمایند و با حفظ کارت خود در پایان هر ماه و دریافت معادل ریالی صرفه‌جویی، هزینه‌های خودروی شخصی خود را جبران نمایند و لذا ضروریست تا کنترلی در این راستا بر اساس ایجاد محدودیت عرضه بنزین مردم را در استفاده از ناوگان حمل و نقل عمومی ترغیب نمود و از طرفی این عامل، خود بر کاهش مستقیم استفاده از خودروی شخصی و بار ترافیکی به میزان بیش از ۵۰ درصد تأثیر داشته و همچنین عامل مهمی در کاهش مصرف بنزین در کشور را فراهم می‌نماید.
– قابل ذکر است که حق و حقوق راننده‌ها و هزینه‌های ناشی از افزایش و تجهیز ناوگان حمل و نقل عمومی و همچنین پرداخت تسهیلات برای تشویق مردم، از درآمد صرفه‌جویی ارزی بنزین می‌تواند پرداخت گردد.
مؤلف: حیدر یارویسی
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.