دانشجوی دکتری بیابان‌زدایی گفت: بیابان‌های دهلران بستر مناسبی برای ایجاد ثروت با برنامه‌های جدید مانند اسکی، موتورسواری، حمام آفتاب است. به گزارش ایسنا، حسن فتحی‌زاد اظهار کرد: با توجه به این‌که قسمت اعظم کشور ایران در قلمرو مناطق خشک و بیابانی قرار دارد، شناخت دقیق و اصولی و توانایی‌های بیابان‌‌ها و راه‌های بهره‌برداری از […]
دانشجوی دکتری بیابان‌زدایی گفت: بیابان‌های دهلران بستر مناسبی برای ایجاد ثروت با برنامه‌های جدید مانند اسکی، موتورسواری، حمام آفتاب است.
به گزارش ایسنا، حسن فتحی‌زاد اظهار کرد: با توجه به این‌که قسمت اعظم کشور ایران در قلمرو مناطق خشک و بیابانی قرار دارد، شناخت دقیق و اصولی و توانایی‌های بیابان‌‌ها و راه‌های بهره‌برداری از آنها، از ضروریات اساسی توسعه اقتصادی و اجتماعی منطقه است از این‌رو یکی از ساده‌‌ترین راه‌های استفاده از این‌گونه اراضی، استفاده از توانمندی‌های اکو توریستی و ژئوتوریستی آن‌هاست.
وی با بیان این‌که منطقه بیابانی دهلران در جنوب تا جنوب شرقی استان ایلام قرارگرفته و این منطقه از نظر طبقه‌بندی اقلیمی کوپن جزو اقلیم خشک با تابستان‌های گرم به‌حساب می‌آید، تصریح کرد: طبق بررسی و مطالعات صورت گرفته مساحت اراضی بیابانی شهرستان دهلران حدود ۲۶۰ هزار هکتار است که تاکنون شناخت جاذبه‌های اکوتوریستی و ژئوتوریستی این منطقه به‌طور کامل صورت نگرفته و لازم است مطالعات دقیق‌تری در خصوص ویژگی‌های این جاذبه‌ها و همچنین ایجاد زیرساخت‌های مناسب برای توسعه این صنعت نوپا صورت گیرد.
این دانشجوی دکتری بیابان‌زدایی با تأکید بر این‌که در مناطق بیابانی دهلران رخساره‌های تپه ماسه‌ای، پهنه ماسه‌ای، سنگفرش بیابانی، رسوبات رودخانه‌ها و اراضی رهاشده وجود دارد، گفت: مشرف بودن به کوه‌های بلند منطقه یعنی «سیاه کوه» و «اناران» حجم آبرفت‌های ریزدانه ورودی به این مناطق را بسیار افزایش داده و در نتیجه موجب به جود آمدن اشکال مختلف ماسه‌ای شده است. به‌طوری که ارتفاع تپه‌های ماسه‌ای دشت ابوغویر به بالای ۳۰ متر می‌رسد.
فتحی‌زاد ادامه داد: وجود تپه و پهنه‌های ماسه‌ای بسیار زیبا در جنوب شرق دهلران به عنوان چشم‌اندازهای طبیعی برجسته خودنمایی می‌کنند و از مناظر بدیع و حیرت‌آور و از عجایب طبیعی به شمار می‌آیند و از دیگر جاذبه‌های این منطقه تماشای مناظر غروب و طلوع خورشید در فضایی بسیار وسیع است که نگاه را تا دوردست می‌کشاند و برای هر گردشگر جذابیت ویژه‌ای دارد و وجود گونه‌های متنوع گیاهی همچون گز، نی، خارشتر، گون، کهور و نظایر این‌‌ها به منطقه زیبایی خاصی بخشیده است.
وی تأکید کرد: با توجه به جاذبه‌ها و توانمندی‌های یادشده در شهرستان بیابانی دهلران، می‌توان به فعالیت‌ها و شیوه‌هایی به منظور استفاده از این منطقه باهدف رشد و توسعه گردشگری به‌طور عام و اکوتوریسم به صورت خاص اشاره کرد که می‌توان با توجه به علایق و انگیزه‌ها و توانایی جسمی و نوع گردشگران (طبیعت گردان)، فعالیت‌ها و تورهای مختلفی را سامان داد.
این دانشجوی دکتری با بیان این‌که روی تپه‌های ماسه‌ای و به‌طورکلی مناطق ماسه‌ای می‌توان به اسکی، موتورسواری و اتومبیل‌رانی پرداخت و مسابقاتی را نیز برگزار کرد، ادامه داد: منطقه بیابانی دهلران دارای گرمان سوزان در فصل بهار و تابستان است، اما متأسفانه قدر و اهمیت آن به خوبی شناخته‌نشده است. در کشورهایی که مانند اروپا تعداد روزهای آفتابیِ اندکی دارند و آفتاب آنها گرم و روشن نیست، خوابیدن در سرزمین آفتابی برای چند روز تعطیلات سالانه جزو آرزوهای مردم است. بنابراین با برنامه و ایجاد محل‌های خاص و مناسبی برای گردشگران خارجی و تحت شرایطی متناسب با فرهنگ و اخلاق و دین و مذهب می‌توان از این سرمایه رایگان اما جاویدان، نهایت بهره را در زمینه جلب گردشگر برد.
فتحی‌زاد پیشنهاد کرد همان‌طور که در جوامع امروز مسابقات اسب‌سواری هم ورزش است و هم تفریح، می‌توان با توجه به وجود شتر در این مناطق و مناطق همسایه، مسابقه شترسواری برگزار کرد، که تفریح بسیار جالبی برای گردشگران است.
وی از این مناطق به عنوان ظرفیت‌هایی برای تحقیقات دانشگاهی و علمی در راستای شناخت بهتر عوارض و پدیده‌های بیابان‌های دهلران نام برد و گفت: در منطقه بیابانی دهلران حیواناتی چون گرگ، روباه، کفتار، خرگوش، موش صحرایی، عقرب، مار و… زیست می‌کنند که خود می‌تواند بستری را جهت گردش‌های علمی از حیات وحش ایجاد کند.
فتحی‌زاد با بیان این‌که توجه به جاذبه‌های موجود در این منطقه، اکوتوریسم یا طبیعت گردی یکی از موارد مهم در جهت توسعه آن است، تصریح کرد: با توجه به محرومیت این مناطق و به ویژه روستاها، به خاطر قرارگیری‌شان در نواحی بیابانی، این صنعت می‌تواند تبدیل به وسیله‌ای برای ایجاد درآمد و اشتغال برای مردم این مناطق و جلوگیری از مهاجرت روستاییان شود و این خود در درازمدت باعث ایجاد انگیزه در جهت حفاظت از این اکوسیستم غنی بیابانی و جلوگیری از چرای مفرط و بوته‌کنی در مناطق و نواحی حساس، به علت ناآشنایی با مزایای این مناطق می‌شود.
وی با تأکید بر این‌که اکوتوریسم کمکی در مسیر ارتقای فرهنگی و خودباوری مردم مناطق خشک و عاملی در جهت توسعه پایدار منطقه نیز به شمار می‌آید، تأکید کرد: از آثار منفی زیست‌محیطی این صنعت، در صورت استفاده مفرط و بدون برنامه‌ریزی از منطقه نیز نباید صرف‌نظر کرد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.