رهاسازی زباله در طبیعت چه بر سر محیطزیست میآورد انسان در دل طبیعت متولد میشود، در دامان محیطزیست زندگی میکند و در آن میمیرد. هیچ چیزی در دنیا بیشتر از محیطزیست برای بشر اهمیت ندارد. از سوی دیگر، طبیعت جلوه حضور خداست و احترام به طبیعت و موجوداتش نیز به معنای احترام به خداوند است. […]
رهاسازی زباله در طبیعت چه بر سر محیطزیست میآورد
انسان در دل طبیعت متولد میشود، در دامان محیطزیست زندگی میکند و در آن میمیرد. هیچ چیزی در دنیا بیشتر از محیطزیست برای بشر اهمیت ندارد. از سوی دیگر، طبیعت جلوه حضور خداست و احترام به طبیعت و موجوداتش نیز به معنای احترام به خداوند است.
به گزارش سیناپرس، با توجه به اهمیت نکات گفته شده سؤالی که پیش میآید این است که چقدر به عنوان یک فرد مسؤولیتپذیر در برابر سلامت و حفظ محیطزیست، وظایف انسانی خویش را به درستی انجام دادهایم؟ آیا ما به محیطزیست به عنوان مکان حیات آینده فرزندانمان نگاهی هر چند کوتاه انداختهایم؟ آیا تاکنون از آلودگیهای دستساخته خود، جلوگیری کردهایم؟ اگر سیر آلودگی محیطزیست به این گونه سرسامآور پیش برود، آیا شما نگران آینده فرزندانتان نیستید؟
اگر اهل طبیعت و گردش در آن باشید قطعاً تا به حال با صحنههای دلخراش انواع پلاستیک و تهماندههای غذا، پوست مرکبات، میوه و نیز انواع شیشهها و بطریهای پلاستیکی در دامن طبیعت، جنگلها و کوهستان و در کنار سواحل و… مواجه شدهاید.
اگرچه فعالان محیطزیست و سازمانهای مردم نهاد، گامهای بلندی در زمینه کاهش آسیب به طبیعت کشور برداشتهاند اما این تلاشها در برابر وسعت تخریب تاکنون تأثیر چندانی نداشته است. البته آسیبپذیرترین استان کشور از این حیث استان زیبای مازندران است.
به گونهای که براساس آمار منتشر شده میزان تولید زباله در سطح این استان هماکنون روزانه ۳ هزار تن است و این رقم در نوروز به ۶ هزار تن میرسد. متأسفانه کلانشهرهایی که به دلیل داشتن جاذبههای گردشگری با انبوه گردشگران مواجه میشوند در کنار آثار مثبت گردشگری، دچار برخی پیامدهای ناگوار هم میشوند که به نظر میرسد این موضوع ناشی از فقدان فرهنگ در کشورمان باشد. از این رو، این موضوع ضرورت پرداختن به مباحث زیستمحیطی در مدارس را بیش از پیش مطرح میکند.
چراکه، استفاده از هرگونه ابزار برای گسترش فرهنگ حفاظت از محیطزیست میتواند حال و نیز آینده بشری را تضمین کند. بدیهی است برای ایجاد چنین فضایی بیش از هر زمان نیاز به دانایی، قدرت، فرهنگ و توانایی است. بنابراین، توسعه پایدار و حفاظت از محیطزیست زمانی حاصل خواهد شد که محیط طبیعی و فرهنگ انسان با هم مرتبط باشند و در یک راستا حرکت کنند. در این زمینه توجه ویژهای به آموزش و پرورش و خصوصاً مدارس شده است.
بهطوریکه یکی از کارکردهای اساسی نظامهای آموزش و پرورش که به ویژه طی دو دهه اخیر متناسب با پیشرفتها و تحولات روزافزون و مشکلات ناشی از آن اهمیت زیادی پیدا کرده، آموزش محیطزیست است. کارشناسان مربوطه معتقدند که آموزشهای محیطزیستی، زمانی کارآمدتر جلوه میکند که به صورت زیربنایی از دوره آموزش ابتدایی آغاز شده و در فرهنگ و تربیت افراد نهادینه شود.
رابطه تخریب محیطزیست و سرطان
مردم باید آگاه شوند که آسیب رساندن به محیطزیست چه مخاطراتی برای آنها خواهد داشت. بنابراین باید بگوییم اگر به فکر محیطزیست و آینده آن نیستید لااقل به فکر سلامتی خودتان باشید.
زبالههایی که در طبیعت رها میشوند دو دسته هستند، زبالههای تر و خشک. از بحث زبالههای خشک که خودش جای بحث مفصل دارد که بگذریم. بخش اندکی از زبالههای تر جذب محیط میشوند اما قسمت زیادی از آن باقی مانده و به مرور زمان تجزیه میشوند و شیرابههایی را تولید میکنند. شیرابههای حاصل از زباله جاری میشوند، ضمن اینکه در برخی مناطق در فواصلی که بارانهای سیلابی شکل میگیرد، آب زیادی از این شیرابهها جاری میشود و به دشتهای کشاورزی و رودخانه شور و شیرین سرازیر و سبب آلودگی شدید آب خواهد شد، این آب به طرق مختلف وارد غذا و خوراک مردم میشود. از این روست که رها کردن زباله در طبیعت با سرطان رابطه مستقیم دارد.
ضمن اینکه باتریها و موادشیمیایی موجود در زبالههای خانگی و صنعتی حاوی مواد خطرناکی مانند سرب، نیکل و کادمیوم هستند، این مواد در ترکیب با باران واکنش داده و عناصر به شدت خطرناک و سرطانزایی را آزاد میکنند و در نتیجه با شستشوی باران باعث تولید شیرابههای خطرناک میشوند.
علاوه بر زباله خانوارها و کلینیکها و بیمارستانها، برخی زبالههای سمی نظیر باتریها، آفتکشها و لامپهای فلورسنت، حجمی از زبالههای شهری را در بر گرفته که اصلاً توجهی به آنها نمیشود.
بنابراین، به نظر میرسد باید یک بسیج عمومی شکل بگیرد تا چنین عرصه بسیار گستردهای که در آن زباله رها شده هیچ تلاشی برای دفع بهداشتی آن صورت نمیگیرد، برای همیشه پاکسازی و مشکلش حل شود.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاه بسته شده است.